ทัณฑ์สวาทมาเฟีย

ตอนที่ 9

หลี่ไท่หยางวางร่างบางในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ เปิดน้ำอุ่นแล้วถอดเสื้อผ้าออกจากร่างของเขา โดยไม่สนใจว่ามีใครกำลังมองด้วยความตกใจ ม่านไหมเบือนหน้าหนีหลับตาปี๋ แก้มนวลแดงซ่านขึ้นมาทันตาเห็น เสียงเสื้อผ้าร่วงลงพื้นเงียบหายไป ร่างหนาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแกร่งของชายหนุ่มก้าวลงมาในอ่าง เขาขยับเข้ามาใกล้ๆ วางมือบนบ่าของเธอ ทำเอาคนที่หลับตาสะดุ้งโหยงลืมตาขึ้นมอง ก่อนจะหลับตาอีกครั้งแล้วส่งเสียงร้องลั่น

“ว้าย คุณหลี่!”

ภาพร่างเปลือยของชายหนุ่ม ทำเอาหัวใจของหญิงสาวเต้นรัวราวกับตีกลองเพล เกิดมาจนโตเป็นสาวไม่เคยเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของผู้ชายคนไหนเต็มตาแบบนี้มาก่อน แม้จะมีพี่ชายแต่ลายเมฆถือเรื่องนี้นักเขาไม่เคยเปลือยต่อหน้าน้องสาว ม่านไหมเคยแอบดูรูปผู้ชายในหนังสือนู้ดบ้าง ได้แต่ทำตาโตมองอย่างระทึกใจ ไม่นึกว่าของจริงจะน่าระทึกกว่านั้นเป็นร้อยเท่า รูปร่างของหลี่ไท่หยางได้สัดส่วน ไหล่กว้างผึ่งผาย กล้ามเนื้อเรียงตัวสวยได้รูป ตรงท้องมีกล้ามเนื้อเป็นลอนสวยที่เรียกว่าซิกแพ็ค ช่วงขากับสะโพกแกร่งมีกล้ามเนื้อสวยงาม รูปร่างของเขาเพอร์เฟ็กพอๆ กับนายแบบมันไม่ได้อุจาดตาแต่มันชวนให้ใจสั่นหวิวมากกว่า ม่านไหมเลยต้องรีบหลับตาเกรงอีกฝ่ายจะเห็นสายตาของเธอ

“ร้องวี้ดว้ายอย่างกับไม่เคยเห็น” เสียงบ่นของเขาดังมากระทบหู แต่ม่านไหมไม่ยอมลืมตาขึ้นมา

“คุณไม่อายแต่ฉันอายนี่ คนอะไรหน้าด้าน ถอดเสื้อผ้าต่อหน้าผู้หญิงก็ได้” เธอตำหนิเขาทั้งที่ยังหลับตาอยู่

แก้มนวลแดงเรื่อเจือสีกุหลาบ ชวนให้คนมองรู้สึกเอ็นดูไม่ได้ ความโมโหเมื่อครู่ค่อยๆ เลือนหายไปทีละน้อย เมื่อความรู้สึกอื่นเข้ามาแทนที่ ดวงตายาวเรียวหรี่มองร่างเพรียวบางของหญิงสาวที่หลับตาตัวสั่นตรงหน้า ปากอิ่มของเธอซีดสั่นระริก สองมือกอดรัดร่างตัวเองไว้ราวกับทำอย่างนั้นแล้วจะปลอดภัยจากเขา เชลยสาวของเขาคงไม่รู้ว่ายิ่งเจ้าตัวทำแบบนั้น ยิ่งกระตุ้นให้เขาอยากเอาชนะ เธอคงไม่รู้ว่าคนอย่างหลี่ไท่หยางไม่ชอบคนขัดใจ หากใครขัดใจเขาจะโดนลงโทษอย่างหนัก...

“ถอดเสื้อผ้าเธอออกซะ จะได้รีบอาบน้ำให้เสร็จ” เขาออกคำสั่ง ราวกับสิ่งที่บอกคนฟังจะยอมปฏิบัติตามอย่างง่ายดาย ม่านไหมส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่ค่ะ ฉันไม่ถอด คุณจะอาบน้ำก็อาบไปสิ อย่ามายุ่งกับฉัน” เรื่องอะไรเธอจะยอมเปลือยกายให้เขาเห็นอีก ครั้งก่อนหากไม่ใช่เขาบุกรุกเข้ามาในห้องน้ำคงไม่ได้เห็นร่างเปลือยของเธอหรอก

“ฉันจะอาบกับเธอ” เขาเหมือนเด็กดื้อ ไม่ยอมฟังเสียงใคร มือหนากระชากเสื้อของหญิงสาวจนกระดุมขาด เขาดึงทึ้งเสื้อผ้าของเธอออกโดยไม่นำพาต่อเสียงวี๊ดว้าย และการขัดขืนของอีกฝ่าย

ม่านไหมทนหลับตานิ่งอยู่ไม่ไหวเมื่อถูกชายหนุ่มดึงทึ้งเสื้อจนขาดแล่ง เธอขยับลุกขึ้นผลักเขาแต่หนีไม่พ้น เมื่อมือหนากระชากแขนเธอให้ล้มลงไปอีก ยิ่งดิ้นแรงเสื้อผ้าก็ถูกดึงขาดหลุดออกไปจากร่าง หลี่ไท่หยางหัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นม่านไหมหมดปัญญาปกป้องตัวเอง มาเฟียหนุ่มเมามันกับการปลุกปล้ำถอดเสื้อผ้าหญิงสาว ดวงตายาวเรียวพราวระยับสนุกสนานบันเทิงใจ อันเดอร์แวร์ลูกไม้สีขาวเป็นชิ้นสุดท้ายที่หลุดออกจากร่างงามเผยให้เห็นเนื้อตัวขาวผ่องของเธอ เขาเทครีมอาบน้ำมาถูเนื้อตัวเธอกับเขาจนทั่ว แล้วเปิดน้ำราดจนสะอาดหอมกรุ่นไปทั้งตัว ร่างหนาบดเบียดเสียดสีร่างบางจนร้อนผ่าวไปทั้งร่าง สายน้ำอุ่นๆ ห่อหุ้มสองร่างไว้ด้วยกัน เมื่อสะอาดหมดจดหลี่ไท่หยางก็ปิดน้ำ หยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดน้ำออกจากร่างน้อยจนแห้ง แล้วโอบอุ้มพาไปว่างไว้บนเตียงกว้าง

“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต!” เสียงเล็กๆ กรีดร้องด่าทอคนตัวใหญ่

กำปั้นน้อยๆ ทุบหน้าอกหนาตุบตับ ดวงตากลมโตของหญิงสาววาววับด้วยความโมโห เมื่อไร้ทางปกป้องตัวเอง เขาตัวโตกว่าแรงเยอะกว่า เธอไร้ทางสู้โดยสิ้นเชิง หลี่ไท่หยางปลดเปลื้องเนื้อตัวเธอราวกับปอกเปลือกกล้วย จับเธอฟอกสบู่ถูตัวอาบน้ำให้จนเสร็จ เขาทำเหมือนเธอเป็นของเล่นคิดจะเล่นสนุกยังไงก็ได้ ม่านไหมโกรธจนน้ำตาคลอ เธอไม่ใช่คนชอบร้องไห้ หากไม่ถึงที่สุดจริงๆ อย่าหวังว่าจะได้เห็นน้ำตา

“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าขัดใจฉัน เธอมันดื้อก็สมควรจะโดนแบบนี้”

หลี่ไท่หยางมองคนที่ทำหน้าบึ้งตึงด้วยสายตาขบขัน มือหนาจับแขนทั้งสองของเธอล็อกไว้ มือข้างที่ว่างก็ลูบไล้เนื้อตัวนุ่มเนียนไปมา ผิวของเธอนุ่มมากขาวใสเนียนละมุนมือกว่าผู้หญิงคนใดที่เขาเคยสัมผัส ดวงตายาวเรียวพราวระยับเมื่อทอดมองปทุมถันคู่งาม มันอวบใหญ่พอดีตัว ปลายยอดสีชมพูเรียกร้องเชิญชวนให้ลิ้มลอง เอวคอดหน้าท้องแบนราบไร้ไขมันส่วนเกิน สะดือบุ๋มเล็กของเจ้าตัวน่ารักจนอยากสัมผัส สายตาของมาเฟียหนุ่มมองเลยลงมายังจุดที่ต่ำกว่า เขายิ้มเมื่อเห็นกุหลาบงามช่อนั้น ม่านไหมหน้าแดงซ่านไขว้ขาไว้พยายามหนีบต้นขาแน่น ปกปิดส่วนสงวนไม่ให้เขามองเห็น ยิ่งปลุกเร้าให้คนเอาแต่ใจอยากเอาชนะ

“อย่ามองนะ คนบ้า!” เธอตวาดเขาเสียงดัง

ม่านไหมเบี่ยงกายเอียงข้างหวังหลบให้พ้นสายตาโลมเลียมนั้น ทั้งอายทั้งโมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เจ็บใจจนแทบจะจุกอกตาย อยากเอานิ้วจิ้มลูกตาวาวๆ นั้นให้บอดทั้งสองข้างนัก เขาจ้องเธอตัวเธอเหมือนเป็นของหวาน จ้องเอาๆ หากตัวเธอเป็นขนมจริงๆ คงจืดชืดไปหมดแล้ว สายตาของเขาราวกับคมมีดมันบาดเนื้อตัวเธอได้ คงมีแต่รอยกรีดไปทั้งตัว

ดวงตาคมจ้องมองใบหน้างามนิ่ง ปลายนิ้วไล้วนยอดอกสีกุหลาบเบาๆ อุ้งมือโอบประคองปทุมคู่งามเคล้าคลึงจนร่างบางบิดกายเร่า หญิงสาวกัดริมฝีปากไว้แน่นไม่ยอมปล่อยให้เสียงครางหลุดออกมา หลี่ไท่หยางยิ้มพรายทรมานเธอต่อด้วยการ ก้มลงไปจุมพิตบนเนินอก ลากไล้ตวัดลิ้นไปมาช้าบ้างเร็วบ้าง ม่านไหมพยายามบิดตัวหนีแต่เขาก็ตามติดไม่ลดระ มือที่ล็อกแขนเธอไว้เลื่อนมาจับเอวคอด ดันแผ่นหลังให้แอ่นโค้งขึ้นให้รับสัมผัสหนักหน่วงร้อนแรงนั้น หญิงสาวจิกเล็บบนไหล่ของเขาผลักร่างหนาให้ออกห่าง ม่านไหมเจ็บใจร่างกายของเธอนัก มันทรยศเจ้าของอย่างน่าอาย แรงดิ้นรนขัดขืนน้อยลงเรื่อยๆ เมื่อถูกปลายลิ้นร้อนร่ายมนต์ จนอ่อนระทวยไปทั้งตัว หลี่ไท่หยางเงยหน้าขึ้นมองคนที่หลับตาพริ้ม ก่อนจะดูดเม้มผิวเนื้อนุ่มจนเป็นรอยแดง

“ม่านไหม เธอเป็นของฉัน” เสียงทุ้มนุ่มหู ดังขึ้นปลุกให้หญิงสาวรู้สึกตัว

 “ปล่อยฉัน ไอ้คนเลว ปล่อย!” เสียงที่คิดว่าตวาดดัง แท้จริงมันแผ่วพร่าไม่ต่างจากเสียงกระซิบ

“เธอเป็นของฉัน เป็นทาสฉัน” เขาจับคางเธอให้สบตา

“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้เป็นของคุณ ฉันเป็นเจ้าของตัวฉันเอง”

ม่านไหมคัดค้าน รอยประทับของเขาทำเอาเธอเจ็บแปลบจนน้ำตาซึม เมื่อก้มลงมองรอยคิสมาร์กสีแดงบนเนินอกยิ่งเจ็บใจเป็นร้อยเท่า หลี่ไท่หยางประกาศความเป็นเจ้าของ พร้อมประทับตราบนผิวนุ่มของเธอ รอยยิ้มหยันของเขาทำให้เธอรู้สึกอับอายเหลือเกิน

“คุณบอกว่าพี่ฉันเลว แต่คุณมันเลวยิ่งกว่า”

“ฉันเลวอย่างนั้นหรือม่านไหม ฉันเลวกว่าพี่ชายเธอมากแค่ไหน” หลี่ไท่หยางหัวเราะลงคอ ราวกับขบขันนักหนา

“พี่ชายของฉันคงไม่ทำอะไรเลวๆ กับน้องสาวคุณ เหมือนที่คุณกำลังทำกับฉัน”

“ลายเมฆมันไม่ได้แตะต้องน้องสาวฉันก็จริง แต่มันเป็นคนทำให้เจนนี่ต้องฆ่าตัวตาย”

เสียงของหลี่ไท่หยางกร้าวขึ้นตามแรงอารมณ์ที่ประทุ ริมฝีปากหยักแค่นยิ้ม มองหน้าหญิงสาวด้วยแววตาวาวโรจน์

“ไอ้ลายเมฆทำให้เจนนี่เสียใจจนกินยานอนหลับไปทั้งกระปุก แล้วกรีดข้อมือตัวเองฆ่าตัวตาย พี่ชายเธอมันกล้าหลอกลวงเด็กผู้หญิงขี้โรคคนหนึ่งอย่างน่าไม่อาย น้องสาวฉันเกือบตายเพราะมัน”

สิ่งที่ได้ยินทำให้ม่านไหมตกตะลึง ความเจ็บแค้นของหลี่ไท่หยาง ส่งผ่านสู่หัวใจของม่านไหม