นักฆ่า​ล่า(รัก)​เธอ

ตัวเธอ

ย้อนกลับไปเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น

"ลมแรงเหมือนฝนจะตกเลย" หญิงสวยใบหน้าหวานจิ้มลิ้ม เจ้าของความสูงร้อยหกสิบห้าเซนติเมตรพึมพำขณะเดินกลับบ้านตัวเอง ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่า ซึ่งผู้คนต่างเข้าบ้านกันหมดแล้ว ทำให้หนทางที่เธอกำลังเดินอยู่เงียบสงัดน่ากลัว ระหว่างเดินไปตามทางเรื่อย ๆ ดวงตากลมโตคอยมองซ้ายมองขวา เธอเป็นคนที่กลัวความมืดมากแต่เพราะมันจำเป็นจึงต้องมา ทางที่เดินอยู่มีเพียงแสงไฟดวงเล็ก ๆ หน้าบ้านคนคอยส่องทางให้ แต่มันก็ไม่ได้สว่างมากขนาดนั้น ทันใดนั้นเอง..

ปึก!

"อ๊ะ!" ถุงขนมหวานร้านดังหลุดจากมือตกลงพื้นแตกกระจาย ดีที่มันมีกระดาษลองอยู่ด้านล่างทำให้ยังเหลืออีกถุง หญิงสาวรีบก้มหัวเอ่ยขอโทษคนที่เธอชนก่อนจะเก็บขนมหวานขึ้นมาด้วยความเร่งรีบ

"ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ" ก้มหัวขอโทษโดยไม่เงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้า

"ไม่แหกตาดูทางเดินหรือไงวะ!" ร่างบางสะดุ้งตกใจตัวสั่น น้ำเสียงของคนที่เธอชนน่ากลัวจนไม่กล้าขยับตัวไปไหน คนตัวเล็กค่อย ๆ เงยหน้าสบตาอย่างช้า ๆ

"หนูขอโทษอีกครั้งนะคะ" เธอไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ เพราะมัวแต่กลัวเลยไม่เห็นว่าใครยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง

"จะไปไหนก็ไป ไป!!" เขาตะเบ็งเสียงไล่เธอเสียงดัง หญิงสาวไม่ชักช้าที่จะรีบหนีออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด แต่ใครจะคิดว่าทางที่เธอวิ่งหนีจะเป็นเส้นทางแห่งหายนะต่อจากนี้

ตึกตึก..

"เอามันไปฆ่า" กึก! เท้าที่กำลังวิ่งชลอลงอย่างช้า ๆ ร่างบางก้าวเสียงเบาไปยังที่มาของเสียง เสียงคนคุยกันดังมาจากซอยมืดตรงหน้า หญิงสาวหลบเข้ามุมทันทีกลัวว่าคนเหล่านั้นจะเห็นเธอก่อน แต่แล้วดวงตาต้องเบิกกว้างเมื่อร่างสูงใหญ่ล้มพับไปพร้อมกับเลือดโชกไปทั่วร่าง จุดที่พวกเขาอยู่มันสว่างพอให้เธอเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

"ละ เลือด" มือเล็กสั่นเทายกขึ้นปิดปากตัวเอง ภาพตรงหน้าทำเธอไม่กล้าก้าวขาวิ่งไปจากจุดที่ยืนอยู่

ทว่า...

ปัง! ปัง!

"กรี๊ดด" คนตัวเล็กตกใจกรี๊ดสุดเสียงเมื่อเสียงปืนดังขึ้น ชายฉกรรจ์ประมาณเกือบสิบคนหันขวับมองพร้อมกัน หนึ่งในนั้นรีบวิ่งไปดูทันที ร่างบางเห็นท่าไม่ดีจึงรีบพาตัวเองออกไปจากตรงนั้นให้ไว เธอวิ่งหนีโดยไม่สนว่าเส้นทางข้างหน้าจะไปโผล่ที่ไหน คิดแค่ว่าต้องหนีให้เร็วที่สุดเท่านั้น..

"เฮ้ย!!"

ปัง! ปัง!

"กรี๊ดด"

"รีบตามมันไป" หัวหน้ากลุ่มไล่ลูกน้องให้ตามไปจัดการคนที่มันเห็นเหตุการณ์ เขาไม่ควรเก็บไว้ เพราะมีโอกาสที่เรื่องจะหลุดแผ่กระจายไปได้

"ครับ" พวกเขาต่างวิ่งไปคนละทางเพื่อดักคนซุ่มแอบมอง

กลับมาที่ปัจจุบัน

"หน้าตัวเมีย" เสียงทุ้มดังขึ้นขณะที่พวกนั้นกำลังจ่อปืนใส่หัวเด็กผู้หญิงไม่มีทางสู้

"มึงเป็นใครวะ" คนที่ถือปืนตะโกนถามชายหนุ่มที่ยืนสูบบุหรี่มองไปตรงไปข้างหน้า ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะค่อย ๆ หันมาสบตา

"...." กระตุกยิ้มเหี้ยม

"ปะ..ปล่อยหนูไปเถอะนะ" คนตัวเล็กยังคงอ้อนวอนให้พวกเขาปล่อยเธอไป

"มึงคิดว่ากำลังพูดอยู่กับใคร"

"หึ" เสียงแค่นหัวเราะในลำคอเรียกทุกสายตาให้หันไปมองอีกครั้ง เช่นเดียวกับหญิงสาวที่มองไปยังชายหนุ่มเสื้อฮู้ดสีดำ กางเกงขายาวขาดเข่าสีดำ ใบหน้าถูกปกปิดด้วยแมสก์และหมวกดำมองไม่เห็นแม้กระทั่งดวงตาของอีกคน

"ชะ..ช่วยด้วย" เมื่อเห็นคนที่คิดว่าจะช่วยตัวเองได้เธอจึงเอ่ยขอให้อีกคนช่วยเสียงสั่นเทา

"ฉันจะได้อะไร" ปากขยับถามพลางพ่นควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

"ฮึก~พวกเขาจะฆ่าหนู" ดวงตาคู่สวยเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เธอกลัวไปหมดตอนนี้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงมั่นใจว่าเขาจะเป็นคนช่วยเธอไปจากตรงนี้ได้อย่างปลอดภัย

"ไม่เสือกจะดีกว่า" หัวหน้ากลุ่มพูดขึ้นเมื่อร่างสูงจะเข้ามายุ่ง

"ตอบสิ ฉันจะได้อะไรแลกกับช่วยเธอ" เขาไม่สนใจเสียงของคนพวกนั้น คิดแค่ว่าเป็นผีร้องขอส่วนบุญ

"หนูไม่มีเงิน" มีเพียงขนมหวานถุงเดียวที่อยู่ในมือ

"ฉันไม่ต้องการ" เงินทองเขามีใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด ไม่จำเป็นต้องมาเรียกเงินกับเรื่องแค่นี้ สิ่งที่เขาต้องการมันมากกว่านั้นแน่นอน

"ละ..แล้วคุณต้องการอะไร" เธอถามเสียงสั่น ไม่รู้ว่าควรจะกลัวใครมากกว่ากันระหว่างสิบคนตรงหน้ากับอีกหนึ่งคนที่แม้แต่ใบหน้ายังไม่เห็น

"ตัวเธอ"

"เลิกพล่ามสักที" หนึ่งในสิบพุ่งใส่หญิงสาวแต่มันก็ช้ากว่าร่างสูงที่เข้าถึงตัวคนตัวเล็กก่อน

ปัง! ปืนที่เหน็บอยู่ด้านหลังถูกดึงออกมาพร้อมลั่นไกใส่ฝ่ายตรงข้าง กระสุนวิ่งเข้าสู่ขั้วหัวใจ ร่างที่พุ่งเข้ามาในตอนแรกล้มทั้งยืน เขายิงปืนโดยที่ไม่มองไปยังเป้าหมายก็สามารถเล็งเข้าจุดสำคัญได้ ตัวหญิงสาวถูกกระชากขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอดพร้อมกับหลุบตามองเร่งเอาคำตอบจากเธอ

"ขอคำตอบ" แล้วคนกลุ่มนั้นก็กำลังจะพุ่งมายังทั้งสอง

"ดะ..ได้" ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงได้ตอบอีกคนไปแบบนั้น รอยยิ้มชั่วร้ายเผยขึ้นบนใบหน้าดูดีโดยที่เธอไม่เห็นมัน

"หึ~" ก่อนที่เขาจะ..

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!