Chapter 11
2014 Words
ANNIKA
"SAAN ka po pupunta, Pa?" tanong ko kay Papa nang makita ko siyang madaling-madali palabas ng aming bahay. Napatingin ako sa kamay niya at may hawak siyang susi. "Aalis ka, Pa?"
"Anak—"
"No. Sobrang lakas ng ulan, Pa, delikado ho kung lalabas ka."
"Pero tumawag ang kinakapatid mo, Anak. Hindi raw makauwi at walang masakyan kaya nagpapasundo sa akin."
Lihim na nagpuyos ang damdamin ko para sa kumag na 'yon. Ang lakas-lakas ng ulan tapos palalabasin pa niya ang papa ko? Hmm? No way! Manigas kang maghintay diyan! Sa loob-loob ko.
"Sige na, Anak, aalis na ako. Palakas na nang palakas ang ulan, kawawa naman ang kinakapatid mo. Wala raw siyang pera dahil hindi siya makapag-withdraw ng pera. Palagay ko'y ang Tito Demier mo ang may gawa niyon sa kaniya."
"Gusto niyang turuan ng leksyon ang inaanak niyo, Pa. Pabayaan niyo na si Tito Demier."
"Pero kawawa naman ang kinakapatid mo, hindi niya kabisado ang lugar natin baka maligaw 'yon. Tapos hindi pa raw kumakain ang batang 'yon, anong oras na. Kaninang umaga pa 'yon umalis."
Napailing na lamang ako sa nakikitang pag-aalala sa mukha at boses ni Papa para sa inaanak nito.
"Kasalanan niya naman 'yon, Pa."
"Baka mamaya magkasakit pa si Derek, Anak. Kargo de konsensya ko ang kinakapatid mo dahil sa akin siya ibinilin ni Pareng Demier."
"Bakit kasi pumayag-payag kayo na ampunin ang lalaking iyon, Pa? Tingnan niyo nga, isang linggo nang sakit ng ulo niyo?"
"Hindi naman, kita mo ngang ngayon lang umalis ng bahay, eh. Naiinip na siguro dahil isang linggo nang TV lang ang libangan niya kaya naisipang gumala, hindi naman niya alam na wala na siyang access sa mga bank account niya. Lahat daw hindi gumagana, maski 'yong sarili niyang pera na pinagpaguran niya sa ibang bansa, wala na rin siyang access, Anak. Maawa ka naman sa kinakapatid mo." Mahabang litanya ni Papa.
Napaismid ako. "Nakaya niyang umalis na mag-isa dapat kaya rin niyang bumalik mag-isa, Pa."
"Wala ngang pera, Anak." Katwiran pa ni Papa.
"Susugod kayo sa malakas na ulan para lang sa ulupong na 'yon?"
"Anak naman." Hindi nakapalag si Papa nang kunin ko sa kamay niya ang susi ng van namin at inilagay sa bulsa ng pantalon na suot ko.
"Anak, hihintayin ako ng kinakapatid mo."
"Hayaan niyo siyang maghintay ro'n. Layas siya nang layas, alam naman niyang masama ang panahon kung hindi naman siya shunga."
Napakamot sa ulo si Papa at iiling-iling na tumingin sa akin. "Anak, sige na. Mag-iingat na lang ako sa daan."
"No, Pa. Nasaang lugar daw po ba ang ulupong na 'yon?"
"Nasa labas daw siya ng mall." At sinabi sa akin kung saan at anong pangalan ng mall na kinaroroonan ni Derek.
Biglang may kumislap na ideya sa utak ko at namutawi ang nakakalokong ngisi sa mga labi ko, na mukhang nakita yata ni Papa.
Tinaasan niya ako ng kilay. "Annika, hindi ko gusto 'yang pagkakangisi mo. Mukhang may kalokohan ka na namang naiisip gawin sa kinakapatid mo."
Napalabi ako. "Grabe ka naman, Pa. Wala po, ah," tanggi ko.
Siyempre hindi ko puwedeng sabihin kung ano ang naglalarong kapilyahan sa isip ni Annika. Mayayari ako ni Papsi.
"Annika," nagbabantang sambit niya sa pangalan ko.
"Ako na lang ho ang susundo sa kan'ya, Pa."
"Annika!"
"What? Pa, hindi niyo ho ba napanuod ang balita sa TV kanina? Kapag tanders na, STAY AT HOME daw. Stay.at.home, okay?" Sinadya kong ipagdiinan iyon.
Inismiran ako ni Papa. "Kalabaw lang ang tumatanda, Annika."
"Asees! Ayaw talagang pumayag na tanders na siya." At pabirong sinundot ko ang beywang niya dahilan para mapaiktad si Papa.
"Annika! Puro kalokohan ka talagang bata ka!"
"Pahawak nga ng tuhod kung kaya pang makaisa—, aray! Pa…!" Napahiyaw ako sa sakit nang hilahin niya ang buhok ko. "Pa, masakit na 'yan, ah."
"Ako na naman ang napagtripan mong bata ka. Akin na nga 'yang susi ng van at baka namumuti na ang mga mata ni Derek sa paghihintay."
"Hayaan niyo siyang mamuti ang mga mata."
"Annika, isa!" Seryoso na ito kaya sumeryoso na rin ako.
"Ako na nga ho ang susundo sa kaniya, Pa. Tawagan niyo na lang ho na papunta na po 'yong sundo niya pero huwag ninyong sabihin na ako, ah."
"Bakit?"
"Basta lang po."
"Annika! Baka kung ano na naman ang gawin mo kay Derek, ah." Paalala niya habang papalabas ako ng bahay. "Annika, ha. Sinasabi ko sa 'yo!"
"Wala, Pa. Don't worry, okay? Balik na kayo sa kuwarto at simulan niyo na ni Mama na gumawa ng little sister ko." At nag-flying kiss pa ako nang paulit-ulit sa Papa ko na hindi na kayang ipinta ang mukha sa sobrang pagkakasimangot.
"Sira ulo!" Pahabol na sigaw ni Papa bago isinira ang main door.
Tatawa-tawa akong pumunta sa aming garahe at sumakay sa aming van, kapagkuwa'y umalis. Sinuong ko ang malakas na ulan para sa ulupong na iyon.
Huh! Akala mo kung sinong vip at talagang si Papa pa ang pagsusunduin sa kan'ya. Ang kapal talaga ng mukha ng ulupong na 'yon. Libre na ngang nakikitira sa bahay namin, tapos nang-aabala pa nang todo. Aba'y matindi talaga!
Hindi na nahiya, isang linggo nang palamunin pero manhid talaga.
Katwiran niya kahit hindi siya magtrabaho, may pera naman siya at makakabili siya ng mga gusto niya kahit isang taon siyang tambay sa bahay namin. Kaya hindi ko siya mapasunod sa gusto ko sanang gawin na pagtrabahuhin siya sa punerarya namin para may silbi naman. Surprise sana 'yon dahil sinabihan ko sina Papa at Mama na 'wag sasabihin kung ano ang line of business namin. Pati ang sarili niyang pamilya ay kasabwat ko.
Napahalakhak ako nang wala sa oras nang maalala ang sinabi ni Papa na hindi magamit ang mga bank account niya. Huh, may pera ka pala, huh?
Lalong lumawak ang ngisi ko nang makarating ako sa aming punerarya. Gamit ang malaking payong na laging nasa van ay bumaba ako at pumasok sa loob. Nadatnan ko sa loob ang aming driver na kumakain.
"Annika! Anong ginagawa mo rito? Bakit sinuong mo ang pagkalakas-lakas na ulan?"
"Hm, ano kasi, may susunduin sana tayo pero tapusin mo muna 'yang pagkain mo." At umupo ako sa bakanteng silyang naroon.
"Huwag kang magmadali, Kuya. Makakapaghintay ang susunduin natin." Naging sunod-sunod kasi ang pagsubo nito, na parang hindi na nginuya, tipong pagkasubo lunok na kaagad.
"Ay sige. Ano namang ikinamatay ng susunduin natin? Malma ba? Dead on the spot?"
Kumawala ang malakas na tawa sa aking mga labi dahil sa tanong ni Kuya Jhong.
"Anong nakakatawa?"
"Actually, buhay pa 'yong susunduin natin."
"Buhay pa? Pero karo ang ipangsusundo?"
"Uhuh!"
"Ibang klase na naman ang takbo ng utak mo."
Ngumisi lamang ako at hindi na nagkomento. Ngayon pa lang ay na-i-imagine ko na ang mukha ni Derek kapag nakitang karo ng patay ang sundo niya. Huh, layas pa more.
Hindi ko napigilang hindi mapahagikhik dahil sa na-i-imagine na hitsura ni Derek. Nakikinita ko na kasi ang hitsura niya.
Nang matapos kumain si Kuya Jhong ay umalis na nga kami papuntang mall na kinaroroonan ni Derek. Habang daan ay pangiti-ngiti ako dahil walang ibang sasakyan si Derek kun'di sa likuran. Hindi naman siya kasya dito sa unahin dahil dalawa lang ang puwede rito. At kahit puwede ang marami, hindi ko siya patatabihin sa akin.
"Saang banda raw ba?" aniya nang makarating kami sa tapat ng mall.
"Sa may waiting shed daw, eh." Nagpalinga-linga kami para hanapin ang ulupong na 'yon.
May sampung minuto na kaming naroon pero hindi namin siya makita kaya't tinawagan ko na si Papa.
"Nasaan daw ba siya, Pa? Nandito ho ako sa may tapat ng waiting shed na sinabi niyo kanina."
"Papunta na raw siya diyan. Umuhi lang daw sandali. Hintayin mo na lang, Anak," ani Papa sa kabilang linya. "Sinabi ko sa kaniya ang plate number ng van natin."
"Sige po, Pa." Pinutol ko na ang tawag ni Papa nang mamataan ko na si Derek.
"Hayun siya, Kuya. Tapatan mo, dali." Tinapatan nga nito si Derek. Dahan-dahan kong ibinaba ang bintana at sumungaw roon.
"Annika!" Gulat na gulat ito nang makita ako at halos malaglag ang panga nang mapatingin sa hulihan at mapagtantong karo ang sinasakyan ko. "What the hell?!"
Mabilis akong tumalikod dahil tawang-tawa ako sa hitsura niya. Tumikhim muna ako para pigilan ang pagtawa ko bago muling bumaling rito.
"Sakay na." Alok ko sa kaniya.
"Are you kidding me?!" Hindi kayang ipinta ng kahit sinong magaling na pintor ang pagmumukha nito ngayon.
"Sabi ni Papa, nagpapasundo ka raw. So, nandito ako, sinuong ang masamang panahon para lang sunduin ka."
"At sa karo ng patay mo ako pasasakayin? Pangpatay lang 'yan at buhay pa ako!" Nanlaki ang butas ng ilong niya. "Saan mo ba nakuha 'yan?"
Inismiran ko ito. "Kung ayaw mong sumakay, eh 'di huwag mo. Arte mo, ikaw na nga itong sinundo."
"Wow, thanks, ha? Pero utang na loob, bigyan mo na lang ako ng pamasahe, magko-commute na lang ako kaysa ang sumakay sa karo mo. Buhay pa ako, gusto mo na akong patayin. You're crazy!"
"Anong bigyan? Bakit may patago ka bang pera sa akin? Kung makahingi ka akala mo nanay mo ako, eh, 'no? Kapal nito."
"Annika!"
Si Kuya ang binalingan ko. "Ayaw daw sumakay, Kuya. Tara na." Kinindatan ko ito para sakyan ang sinabi ko, na kaagad namang na-gets dahil pinaandar na nito ang karo.
"Sandali!" Humabol si Derek at gigil na kinalampag ang bintana sa gawi ko. "Sandali!"
"What? Sasakay ka na?"
"Do I have a choice? Kaninang-kanina pa ako naghihintay tapos karo ang ipangsusundo mo sa akin. Pambihira kang babae ka!"
"Aba't, sasakay ka o hindi?"
"Sasakay." Pero ilang sandali na ay nakatayo pa rin ito.
"Ano pang tinatayo-tayo mo riyan? Sumakay ka na sa likod."
"No way! Doon ka, diyan ako."
"Ano ka, sinusuwerte? Ikaw na 'tong sinundo, demanding ka pa."
"Hindi ako sasakay sa likod. Diyan ako sa tabi mo."
"Hindi tayo kasya rito."
"Kasya 'yan, sige na naman, Annika, oh. Kakandungin kita." Tila bigla siyang naging maamong tupa.
Nagtawanan ang mga taong naroon na naghihintay rin ng masasakyan pauwi. Kaniya-kaniya silang tukso sa amin ni Derek.
"Sige na, kakandungin na lang kita," ungot nito na may kasama pang pa-cute. "Annika, my honeypie, please?"
"No. Hindi mo ako kayang utuin kaya sumakay ka na or else iiwanan ka namin dito. Mas'yado mo na akong inaabala."
Laglag ang mga balikat nito habang hindi pa rin maipinta ang mukha.
"Sakay na, hoy!"
"Paano ako sasakay?"
"Pati ba naman pagsakay hindi mo pa alam kung paano? My God, Derek! Ano bang alam mo? Magpalaki lang ng bayag mo?"
Pinaningkitan niya ako ng mga mata nang magtawanan ang mga taong nakarinig.
"Nakakarami ka na sa akin, ha? Napipikon na ako sa 'yo, baka akala mo."
"Duh, whatever!" Isinara ko na ang bintana sa gawi ko at hinayaan siyang magbungangang mag-isa.
Impit akong napahagikhik nang buksan nito ang hulihan ng karo. Kitang-kita ko kung paano siya mag-urong sulong kung sasakay ba o hindi. Pero sa huli, wala siyang nagawa kun'di ang sumakay sa karo na pinangsundo ko sa kaniya.
Mula sa rear view mirror ay tiningnan ko kung ano ang ginagawa niya habang papauwi na kami sa bahay. Panay ang buntong-hininga nito tapos hihilamusin ang sariling mukha. Bubuga ng hangin tapos hihilamos na naman.
Impit akong napahagikhik dahil wagi na naman akong buwisitin siya ngayong araw. Huh, gala ka pa, ha?
"What?" Asik niya nang mahuli akong nakatingin sa kaniya.
"Ayos ka lang diyan?" Pigil ang ngising tanong ko.
"Ano sa tingin mo?"
"Kung hindi ka kumportable puwede ka namang humiga riyan. Malambot ang sapin–"
"Shut up, Annika! Makakarating kay Ninong ang ginawa mong ito sa akin. Napakawalang puso mo." Nanggagalaiting asik nito.
"Eh 'di magsumbong ka. Kasalanan mo dahil ang lakas ng loob mong mamasyal eh wala ka naman palang pera. Pati Papa ko, aabalahin mo pa kita mong masama ang panahon. Eh, kung maaksidente 'yon habang nasa daan?"
Hindi na siya umimik at muling napahilamos sa sariling mukha.
"Fvck this life!" Dinig kong pagmumura niya sa likuran. "Babalik na lang ako ng Spain kaysa mamatay ng maaga sa babaeng tutubi na 'to." Naulinigan kong sabi pa niya.
- Writer
