MARRYING THE PLAYBOY (Derek and Annika's Story)

Chapter 12

ANNIKA POV

HABANG pabalik sa punerarya ay palakas nang palakas ang ulan at pasama naman nang pasama ang panahon.

"Kuya Jhong, bakit?" Tanong ko sa kaniya nang mapansin ko na mas lalong bumagal ang pagmamaneho niya.

"Baha na rito sa dadaanan natin, Annika." Sagot niya habang panay ang punas sa harapan niya para makita nang maayos ang kalsada.

Hindi na yata kaya ng wiper ang malakas na ulan. Nagmo-moist na ang loob.

"Wala bang ibang puwedeng daanan, Kuya? 'Yong hindi mas'yadong malalim ang baha? Baka masira ang makina nito, eh."

"'Yon na nga, Annika, eh, wala tayong ibang malulusutan. Sa kabilang daan mas malalim doon kapag ganitong bumabaha. Baka nga walang dumadaan doon ngayon, eh. Wala tayong choice maliban sa maghintay na medyo bumaba ang baha, Annika, at mukhang matagal-tagal tayong matetengga dito."

Inis akong napabalik sa pagkakasandal. "Kasalanan 'to ng ulupong na 'yan, eh." Hindi napigilang paninisi ko. "Paano na lang kung hindi ako nakipagmatigasan sa papa ko? Eh, 'di sana siya ang napasabak sa masamang panahon dahil sa lalaking 'yan?" Lalo yatang naging triple ang init ng bungo ko ng mga sandaling 'yon lalo na nang mayamaya ay marinig ko ang paghampas ng ulupong na 'yon sa may likuran ko kasabay sa pagtawag sa pangalan ko.

"Hey, Annika!"

Hindi ko siya pinansin dahil mainit na talaga ang ulo ko pero sadyang gusto niya akong buwisitin dahil muli niyang hinampas ang kung ano.

Gigil ko siyang nilingon. "Bakit ba?! Puwede bang manahimik ka?"

"Nananadya ka ba? Kanina pa ako hindi kumportable dito pero talagang huminto ka pa. Makakarating talaga 'to kay Ninong Arman."

"Kung madaling-madali ka, puwede ka ng bumaba at lumangoy kang mag-isa!"

"Kung nang-iinis ka, okay, you win! Pero utang na loob umalis na tayo dahil hindi ako kumportable dito."

Sa halip na pansinin, tinalikuran ko na lamang siya.

"Hey! I'm still talking to you, Annika!"

"Hindi kita gustong makausap kaya manahimik ka riyan."

"Aba't--"

"Boss, hindi po nananadya si Annika, hindi lang po talaga makadaan dahil sobrang taas ng baha sa daan, baka madisgrasya po tayo." Sabat ni Kuya Jhong.

"Gano'n ba?"

"Opo, Boss."

"Pasensya na, hindi lang talaga ako kumportable dito sa sasakyan. Anyway, 'wag mo na akong tawaging boss. I'm not your boss. Derek na lang."

Napaismid naman ako sa kinauupuan ko nang marinig ang sinabi niya.

"Sige, Derek." Mabilis namang sang-ayon ni Kuya Jhong.

At mayamaya lamang habang nagpapababa ng baha ay mukhang nagkapalagayan na ng loob ang dalawa dahil hindi na naubusan ng pinag-uusapan. Ako nama'y pinanindigan ang pananahimik hanggang sa makaramdam ng antok.

"Ganiyan ba talaga kagaspang ang ugali niyang amo mo, Jhong?"

Hindi ko alam kung gaano na kahaba ang iniidlip ko, basta 'yong tanong na 'yon ang naulinigan ko na tila tuluyang nagpagising sa inaantok ko pang diwa.

"For sure walang lalaking nagtatangkang manligaw diyan, 'no? Dagdag pa ng ulupong na ikinatikwas ng kilay ko.

Tumawa si Kuya Jhong.

"Wala 'no?" Ulit pa ni Derek sabay tawa. "Hindi naman na kataka-taka 'yon."

Aba't! Subukan mong sumagot, Kuya Jhong, patay ka sa akin. Banta ko sa isip ko.

"Hindi ka na sumagot. Well, silence means yes 'ika nga."

Hindi na ako nakatiis at pasimple kong sinipa si Kuya Jhong sa paa dahilan para mapatingin siya sa akin. Tiningnan ko siya nang makahulugan na agad niyang nakuha ang ibig kong sabihin.

Mayamaya ay tumawa si Kuya Jhong bago nagsalita. "'Wag mong ini-small 'yang si Annika. At kaya hindi agad ako nakasagot, binibilang ko pa ang mga manliligaw niyan. Pinipilahan 'yang si Annika, akala mo ba. Hindi nababakante ang alindog niyan."

Nice one, Kuya Jhong. Tuwang usal ko sa loob ko pero agad ding nabura ang tuwang 'yon dahil sa malakas na tawa ng ulupong sa likod. Tawang tila hindi kapani-paniwala na may manliligaw ako.

"Really, huh?"

"Oo, ah. Wala lang talagang tumagal dahil ibang klaseng magpaligaw 'yang si Annika. 'Yong tipong nanliligaw ka pa lang, kailangan mo nang patunayang lalaki kang talaga." Humagalpak ng tawa si Kuya Jhong pagkatapos sabihin 'yon.

Mukhang naalala niya ang huling nagtangkang manligaw sa akin. Na hindi na nagpakabalik-balik pagkatapos malaman na funeral home service ang negosyo ng pamilya ko.

"Kaya ikaw, kung nagbabalak kang ligawan si Annika kaya interesado kang malaman kung may manliligaw siya, aba'y maghanda-handa ka na, Derek. Mabait 'yang amo kong 'yan pero mahirap ligawan 'yan," dagdag pa niya na ikingiti ko nang lihim.

Tumigil naman sa pagtawa si Derek sa likuran at hindi sumagot ng ilang segundo. Ngunit mayamaya'y umarangkada na naman ang nakakainis na tawa nito na may kasama pang hampas na ikinaalog yata ng utak ko.

"Type mo si Annika 'no? Kaya tawa ka nang tawa riyan."

Pati ako ay naghintay ng isasagot niya.

"Nope. Kaya ako tawa nang tawa dahil sa sinabi mo na mabait siya."

"Talaga naman, ah. Mabait talaga 'yan."

"Kapag tulog siguro, oo, pero kapag gising hindi. Sa tanang buhay ko, siya lang ang nakilala kong masama ang ugali. Ibang-iba sa ugali ni Ninang Ana at Ninong Arman. Kung gaano kabait ang mag-asawang 'yon, siyang sama naman ng ugali ng anak nila." Walang prenong sabi nito na ikinapantig ng magkabilang tainga ko.

Napasulyap si Kuya Jhong sa akin bago sumagot para ipagtanggol ako. "Hindi naman totoo 'yan, Derek. Kung makikilala mo si Annika, mabait na bata 'yan saka masayahin."

"Really? Well, alam mo kasi, Jhong, hindi lang naman ngayon kami nagkakilala ni Annika, eh. Ilang beses na kaming nagkita bago pa ako napadpad sa kanila at hindi ka maniniwala pero muntik nang mabasag ang itlog ko nang tuhurin niya. Initlugan, sinuntok, at muntik hatawin ng buntot-pagi kung hindi lang dumating si Ninang at Ninong. Now tell me, mabait ba 'yan?"

Hindi nakasagot agad si Kuya Jhong.

"Kaya mas gusto ko pang ipatapon na lang ulit ni Daddy sa Spain kaysa naman makasama 'yan. Doon happy happy lang ako kahit mag-isa, pero dito, shucks, mamamatay ako nang maaga."

"Eh 'di maganda." Sabat ko sabay baling sa kaniya. "Maganda nga siguro na mapaaga para mai-despose ko na 'yong regalo ko para sa 'yo, nakakasikip lang kasi sa punerarya ko."

"What?" Kunot ang noo niyang tanong.

Sinadya ko kasing hinaan ang huling sinabi ko dahil wala pa rin siyang idea na 'yon ang business ng family ko.

"Sabi ko, tigilan mo 'yang kakasabi na masama ang ugali ko dahil baka magdilim ang paningin ko. Saka hindi ko kailangang magbait-baitan para sa 'yo. At kung gusto mo sa Spain, ay siya lakad mas maganda nga 'yon dahil hindi ko kayang tumira sa iisang bahay na may kasamang manyak na feeling guwapo."

"Hindi ako feeling dahil talagang guwapo ako." Mayabang na sagot nito.

Pagak akong tumawa. "Tigas ng mukha mo!"

"Umamin ka na lang kasi, Annika. Hindi mo ikamamatay kung aaminin mong nagugugwapuhan ka sa akin." Mangha akong tumingin sa kaniya na ikinangisi nito. "Umamin ka na, Annika, atin-atin lang 'to." Udyok nito.

"Hindi ko naman talaga ikamamatay ang pag-amin dahil wala naman akong aaminin pero ikaw, ikamamatay mo 'yang kayabangan mo." Habang sinasabi ko 'yon ay pinagmasdan ko siya sa paraang pangit na pangit ako sa kaniya bago ibinalik ang tingin sa unahin pero bumaling ulit ako kapagkuwan. "And for the record, hindi ka guwapo, maputi ka lang." Kaagad akong tumalikod nang makita kong nanlaki ang butas ng ilong niya sa labis na inis sa akin.

Si Kuya Jhong nama'y pigil-pigil ang tawanin sa tabi ko habang napapailing.

"Walang maniniwala sa 'yo, hindi ka lang siguro marunong tumingin ng tunay na guwapo at hindi." Aniya nang makabawi.

"Marunong ako, sadyang hindi ka lang guwapo sa paningin ko. Sobrang taas ng ilong mo, mas'yadong oa ang pagkakagawa."

Napasinghap ito. "For your information, totoo ang ilong ko at hindi ko ipinagawa."

"Oh, sorry, akala ko pinagawa mo."

Nagkatinginan kami ni Kuya Jhong nang hindi na ito nagsalita at pagkuwa'y marahas na nagpakawala ng buntong-hininga. Mukhang napikon.

Huh, akala mo siguro ako pa rin 'yong Annika na kaya mong paiyakin, huh. Matagal ng patay ang Annika na 'yon.

Nang mga sumunod na sandali ay namayani ang katahimikan. At dahil medyo mataas pa ang baha ay kailangan pa naming maghintay ng ilang sandali pa.

Pagkalipas ng mahigit kalahating oras pang paghihintay, sa wakas medyo bumaba na ang baha at kaya nang makadaan. Hanggang sa binagtas na nga namin ang daan papauwi sa punerarya dahil naroon ang van namin. Pero sinabihan ko agad si Kuya na 'wag paparada sa mismong tapat ng punerarya na sinang-ayunan naman niya.

Pagdating doon ay umuulan pa rin pero hindi na kasinglakas na kagaya kanina. Mabilis akong bumaba at pumasok sa bakal na gate kung saan naka-park ang van namin.

Sakay na ako ng van namin nang tapatan ko ang karo na nakatigil sa gilid ng kalsada. Mayamaya'y bumaba na si Derek at patakbong umikot sa passenger seat at binuksan ang pinto.

Awtomatikong kumunot ang noo niya nang makitang ako ang nasa manibela.

"Sasakay ka o tutunganga ka na lang diyan?" May inis na tanong ko.

Iiling-iling siyang sumakay habang pagsulyap-sulyap sa akin.

Hindi ko siya pinansin at tinapatan si Kuya Jhong. "Mauna na ako, Kuya. See you tomorrow."

"Sige, ingat kayo." Bilin niya bago ako tuluyang umalis.

Sa daan nakatutok ang mga mata ko ngunit ramdam ko ang maya't mayang sulyap ni Derek sa akin. Ilang beses siyang pumalatak at bumulong na hindi ko naman maintindihan ang pinagsasasabi.

"Sinadya mo ba akong pasakayin sa karong 'yon?" Mayamaya'y hindi nakatiis na tanong niya.

Hindi ako umimik. Dahil sa totoo lang pagod na ang katawang lupa ko dahil sa pagsugod sa malakas na ulan at masamang panahon para sa lalaking 'to. Na dapat ay masarap na ang tulog ko pero heto ako, binabaybay pa rin ang kahabaan ng Calamba road.

"Kung alam ko lang na ganiyan--"

"Puwede bang manahimik ka na lang? Ni hindi ka na nga marunong magpasalamat, daldal ka pa nang daldal." Asik ko.

"Salamat saan? Sa pagsundo mo sa akin gamit ang karong 'yon gayong may van naman pala?" Inis na ring sabi niya.

Tiningnan ko lang siya nang masama at hindi na nakipagtalo pa. Ang gusto ko na lamang ay makauwi na sa bahay para makapagpahinga na rin. Makalipas ang ilang sandali, sa wakas nakarating na rin kami sa bahay. Pagka-park na pagka-park ko ng van ay padabog akong bumaba at pumasok sa bahay.

Nadatnan ko si Papa at si Mama sa sala. Sabay silang tumayo nang makita ako.

"Anak, mabuti't dumating ka na." Si Mama.

"Awa ng Diyos, Ma."

"Eh si Derek, nasaa--" Hindi na natapos ni Mama ang sasabihin nang makitang pumasok si Derek. "Derek, Hijo. Okay ka lang ba?"

"Yes, Ninang, I'm okay."

"Mabuti naman, halika na at kumain. Nabanggit sa akin ng Ninong mo na hindi ka pa raw kumakain dahil hindi mo nagamit ang mga--"

"Pahinga na ako, Ma, Pa." Singit ko sa pag-aalala ni Mama kay Derek. Masakit kasi sa tainga.

"Sige, Anak, kami na ang bahala sa kinakapatid mo," sagot ni Mama.

Isang masungit na sulyap ang ginawa ko kay Derek bago tuluyang pumasok sa kuwarto ko. Nagpalit lang ako ng damit at pagkuwa'y pabagsak na humiga sa kama. At para mabawasan ang init ng ulo ko kay Derek, ipinasya kong matulog na lamang.

KINABUKASAN, maaga pa rin akong gumising at gumayak papunta sa trabaho. Hindi naman kasi kagaya ng ibang negosyo ang negosyo namin na puwedeng magsara kapag may bagyo. Puwede naman akong hindi pumunta dahil may mga empleyado kami pero pupunta na lang ako kaysa naman mainis lang sa pagmumukha ni Derek.

Paglabas ko ng bahay ay kita ang naging epekto ng bagyo. Ayon sa balita, nasa bansa pa rin daw pero humina na.

Pagdating ko sa punerarya ay naglinis lang kami sa loob at labas. Tsinek ko na rin ang mga kabaong kung may mga na-damage ba. Mabuti na lamang at okay naman lahat.

Bago mananghali ay tapos na kami. Eksakto namang tumawag si Victor.na magkita raw kami dahil kailangan ni Mila nang karamay. Kung bakit ay hindi ko alam. Malalaman ko raw kapag dumating ako sa lugar na sinabi niya.

Wala pa namang kliyente kaya umalis muna ako ng opisina ko at pinuntahan ang dalawa. At kagaya ng inaasahan ko, pagdating ko roon ay nakita kong hindi nga okay si Mila.

"Anyare?" Tanong ko kapagkuwan.

Sa halip na sumagot, umatungal lang ang kaibigan ko na parang baka.

Nagkatinginan kami ni Victor.

Hinayaan ko siyang umatungal. Mayamaya nama'y tumigil na rin ito at pulang-pula ang ilong. At sa pautal-utal ay nagawa niyang sabihin ang problema. At 'yon nga, ang nobyo raw nito ay may babae at ipapakasal na dahil nahuli ng tatay ng babae na gumagawa ng milagro.

"Hindi mo dapat iniiyakan ang ganoong klaseng lalaki, Mila. Dapat nga nagpapasalamat ka pa dahil nalaman mo kung anong klase siya bago ka pa man mapasubo sa kaniya. At least, nobyo mo pa lang at hindi asawa."

"Kahit nobyo ko pa lang siya masakit pa rin 'yon, Annika." Humihikbing sagot niya.

"Hamo na, hindi naman mahirap kalimutan ang mga walang kwentang tao, eh."

"Weh?" Singit ni Victor.

"Anong weh? Ang hirap kasi sa inyong dalawa ang hilig ninyong magmahal nang sagad, kalmahan niyo lang kasi."

Sabay na tumingin sa akin ang dalawa.

Naawa naman ako kay Mila nang mamalisbis na naman ang mga luha niya. Mukhang nasaktan nga talaga ang gaga.

Inakbayan ko siya. "Hamo na kasi, iiyak mo lang, sige."

"Single na ako, Annika...." Himutok nito.

"So? Hindi naman nakamamatay ang pagiging single, eh. Saka, ayaw mo ba niyon na maaga pa lang inalis na ni Lord ang taong hindi naman para sa 'yo." Pagpapalubag-loob ko.

"Mahal ko siya, eh. Bakit kasi ang daming malandi?" Himutok pa rin nito na ikinangiti namin ni Victor.

"Kalma na. For sure naman darating din ang araw na makikilala mo 'yong lalaking iiwanan ka ulit." Pigil ang ngiti ko nang pandilatan ako ng mga mata ni Mila.

"Tarantado!"

Si Victor naman ay malakas na tumawa sabay bato sa akin ng kung ano na nasalo ko. "Gago!"

"Pero aminin niyo, habey 'yon."

"Tarantado ka talaga." Si Mila. Pero kagaya namin ni Victor, tumatawa na rin siya.

"See? Eh 'di tumawa ka rin." Sabi ko.

Hanggang sa ang pagdadrama ni Mila ay nauwi sa malakas na tawanan.