ท่าอากาศยานดอนเมือง พุทธศักราช ๒๔๙๕
ร่างสูงระหงเกินมาตรฐานหญิงไทยเดินเข็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ นอกจากจะมีดวงหน้าสะสวย ผิวกายขาวผุดผ่อง รวมทั้งรูปร่างเด่นสะดุดสายตาผู้คนแล้ว การแต่งกายอันแสนจะโฉบเฉี่ยวด้วยเสื้อสีขาวแขนในตัว คอปิด ตรงช่วงอกจนถึงลำคอตกแต่งด้วยผ้าลูกไม้บางเบา จนเห็นผิวข้างในรำไร ท่อนล่างสวมกระโปรงนิวลุคสั้นแค่เข่าสีเทาสลับขาวดำจนถึงชายกระโปรง มีผ้าสีดำผูกเป็นโบอย่างเก๋ที่ช่วงเอว สวมหมวกสีขาวขอบดำ เรียกสายตาของผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาอยู่ในท่าอากาศยานดอนเมืองให้จ้องมองเธอเป็นตาเดียว
ความจริงแล้วชุดดังกล่าวก็ไม่ได้ดูผิดแปลกไปจากหญิงสาวผู้อื่นที่เดินอยู่ในสถานที่นี้ แต่ก็น่าแปลกที่เมื่อมันอยู่บนร่างของหญิงสาวผู้นี้กลับดูสะดุดตายิ่งนัก
หลังจากเข็นรถมาหยุดรอตรงจุดนัดพบแล้ว พัดชาก็ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะบ่นพึมพำ
“ทำไมพี่เพชร ยังไม่มาอีกนะ”
ขณะที่ยืนชะเง้อชะแง้มองหาคนที่มารับอ
