“นั่นสิชายณุ ทำไมน้องถึงอยู่ในสภาพนี้” ท่านชายอลงกตก็ตกพระทัยไม่น้อย ตอนแรกท่านเกือบจะทรงขับรถผ่านไปยังประตูรั้วอยู่แล้ว แต่หม่อมของท่านตาไวเหลือบไปเห็นเสียก่อน
คนถูกถามอย่างหม่อมราชวงศ์พิษณุวัชร์ลอบถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม ไม่นึกว่าทั้งสองจะกลับมาเร็วกว่าที่คิด ลำพังท่านพ่อนั้นเขาไม่ได้นึกหวั่นอะไรนัก แต่หม่อมแม่ของเขานี่สิ! เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วก็คงต้องบอกความจริง
“คืออย่างนี้ครับท่านพ่อ หม่อมแม่ หญิงนิ่มพลัดตกน้ำครับ...”
คนพูดยังพูดไม่ทันจบคุณหญิงดาวก็ถลาเข้ามาหาบุตรสาวทันที แต่หลังจากดูสภาพร่างกายแล้วไม่เห็นเป็นอะไรนอกจากอาการปากซีด หนาวสั่น ก็ใจชื้นขึ้น
“ไหนหญิงบอกแม่ว่ามึนศีรษะ จะนอนพักอยู่บ้านไงล่ะ แล้วทำไมถึงพลัดตกน้ำ”
ถามพลางเหลียวมองไปรอบๆ แล้วหน้าก็ตึงขึ้น เพราะเพิ่งเห็นว่านอกจากบุตรสาวกับบุตรชายแล้ว ยังมีชายหนุ่มกับเด็กหญิงแปลกหน้า รวมทั้งหญิงวัยใกล้เคียงกับเธอยืนอยู่
