“ดีถึงขั้นดีมากเลยจ้ะ แม่อรก็รู้นี่นาว่าผลกระทบหลังจากสงครามสิ้นสุดลง ก็เกิดภาวะขาดแคลนอาหารไปทั่วโลกโดยเฉพาะข้าว เลยเป็นผลดีต่อกิจการค้าข้าวของประเทศ ราคาข้าวก็พลอยสูงขึ้นตามไปด้วย โชคดีนักหนาที่พ่อกำนันมิ่งของแม่อรมีที่นามากมาย ทำให้ไม่ต้องไปหาซื้อข้าวที่ไหนมาเข้าโรงสีของเรา”
เมื่อนึกถึงกำนันมิ่งผู้เป็นพ่อตา วิศาลก็หวนนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ สมัยยังหนุ่มแน่นขึ้นมาทันที...
เขาเป็นลูกหลานคนจีนที่บรรพบุรุษมีแค่เสื่อผืนหมอนใบ อพยพหอบลูกหอบหลานมาจากประเทศจีนแผ่นดินใหญ่ ตอนนั้นเขาทำงานเป็นเสมียนในโรงสีข้าวแถวเฉลิมกรุง จะว่าไปแล้วแม้แต่กุลีแบกข้าวสารก็เคยทำ กระทั่งได้พบกับอรสาที่เพิ่งเรียนจบโรงเรียนการเรือน เพราะอีกฝ่ายติดตามกำนันมิ่งผู้เป็นบิดาซึ่งเป็นเจ้าของที่นามากมายแถบทุ่งรังสิตไปติดต่อขายข้าวเปลือกที่นั่น
เขาหลงรักอรสาทันทีที่เห็น ซึ่งหญิงสาวก็รู้สึกไม่ต่างกัน จากนั้นเป็นต้นมาทั้งคู่ก็ลอบ
