“ยายน้อง วิ่งมาได้เกือบจะพากันล้มคว่ำไปทั้งคู่แล้วไหมล่ะ” พัชระเอ่ยปากบ่น ทว่าดวงหน้านั้นยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นยีศีรษะน้องสาวคนเดียวอย่างรักใคร่เอ็นดู
“ก็น้องคิดถึงพี่เพชรนี่จ๊ะ ทั้งวันเพิ่งจะเห็นหน้า” เด็กหญิงพูดพลางยิ้มจนตาหยี ผละจากพี่ชายแล้วโผเข้าหาผู้เป็นบิดาที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“ป๊าจ๋าทำไมถึงเพิ่งมา แม่ทำข้าวต้มผัดไว้จนจะเย็นหมดแล้วนะจ๊ะ”
วิศาลยกมือขึ้นลูบศีรษะบุตรสาวคนเดียว “นั่นสิ ป๊าก็ว่ากลิ่นอะไรหนอลอยตามลมไปจนถึงโรงสีโน่นเลย ที่แท้ก็กลิ่นข้าวต้มผัดของแม่อรนี่เอง เลยต้องพากันเดินตามกลิ่นมานี่แหละ”
เจ้าของคำพูดหยอกเย้าเป็นชายวัยกลางคนรูปร่างสูงกำยำ ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าเข้มกับกางเกงสีน้ำตาล ผิวค่อนข้างคล้ำแดด ใบหน้าซึ่งมองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่ามีเชื้อสายจีน
“ป๊ากับพี่เพชรนั่งก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวพัดชาไปเอาน้ำฝนเย็นๆ มาให้ดื่ม”
เด็กหญิงตัวสูงพูดจบก็เดินตรงไปยังระเบียงอีกด้าน ใช้ขันเงินต
