“อยากไปครับ” หลานชายคนเดียวบอกโดยไม่หยุดคิด แล้วจึงหันไปสบตากับผู้เป็นพ่อที่นั่งฟังเงียบๆ
“ตัดสินใจแน่นอนแล้วใช่ไหมลูก” คนเป็นแม่ถามเสียงแผ่ว ใจหายที่ลูกชายจะต้องไปอยู่แดนไกล แค่คิดก็รู้สึกแย่แล้ว
“ครับแม่” พัชระตอบด้วยสีหน้ามั่นคงและน้ำเสียงหนักแน่น
วิศาลมองสีหน้าภรรยาแล้วบีบมือของอีกฝ่ายเบาๆ
“ให้ลูกไปน่ะดีแล้วแม่อร ไปนำความรู้กลับมาพัฒนาประเทศชาติของเรา ตอนนี้คนในพระนครที่พอจะมีเงินทองก็มักจะส่งลูกไปเรียนต่างประเทศกันทั้งนั้น” แล้วจึงหันไปทางบุตรชาย “แต่ที่ป๊าส่งเพชรไป ไม่ใช่เป็นเพราะตามคนอื่น แต่ป๊าอยากให้เพชรเรียนหนังสือเยอะๆ จะได้ไม่มีใครมาดูถูกเรา ป๊าเองก็ไม่ได้เรียนสูงเพราะไม่มีโอกาส”
“ครับป๊า เพชรจะตั้งใจเรียน จะไม่ให้ใครมาดูถูกถึงป๊ากับแม่เป็นอันขาด” พัชระบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง อีกเดือนเดียวเขาก็จะเรียนจบชั้นมัธยมปลายแล้ว
“ว้า อีกไม่นานพี่เพชรก็จะไปเรียนต่างประเทศแ
