ฉัตรพงษ์มองไปยังเครื่องดนตรีที่เขาไม่ค่อยคุ้นเคยนัก ทั้งไม่นึกว่าจะไพเราะจนกระทั่งต้องเดินตามหาต้นตอของเสียง
“เจ้าเครื่องดนตรีชนิดนี้เรียกว่าอะไรหรือพัดชา”
“จะเข้ค่ะพี่ฉัตร”
ชายหนุ่มมองสิ่งที่เรียกว่าจะเข้ด้วยความทึ่ง ใช่ว่าเขาจะไม่เคยได้ยินชื่อ แต่เพิ่งได้เห็นของจริงก็คราวนี้
“หญิงเคยฟังท่านอาทรงจะเข้หลายครั้งแล้วตั้งแต่เด็ก ท่านอาทรงดำริจะจับหญิงเล่นหลายครั้งแล้ว แต่หญิงว่ายากก็เลยไม่คิดจะหัด ไม่คิดว่าพัดชาจะเล่นได้และเล่นได้ไพเราะมากด้วยค่ะ” หม่อมราชวงศ์ฉัตรกมลมองเพื่อนใหม่ด้วยสายตาทึ่งแกมชื่นชม ส่วนท่านอาที่คุณหญิงนิ่มเอ่ยถึงคือหม่อมเจ้าอุณาโลม ซึ่งเป็นกนิษฐาของหม่อมเจ้าอลงกตผู้เป็นบิดา
คนถูกชมยิ้มแก้มปริ ไม่มีอาการเขินอายหรือถ่อมตัวเลยแม้แต่น้อย
“เพลงที่เล่นเมื่อกี้ชื่อเพลงอะไรหรือพัดชา พี่ขอฟังอีกสักครั้งได้ไหม” ชายหนุ่มถามอย่างสนใจ
“ชื่อเพลง “นางครวญ” ค่ะ พัดชาจะเล่นให้ฟังเด
