คนที่ขันอาสาออกมาตามหม่อมราชวงศ์ฉัตรกมลอย่างฉัตรพงษ์ ตอนแรกสาวเท้าเดินลิ่วๆ เหมือนรีบร้อนเสียเต็มประดา ทว่าพอก้าวพ้นประตูออกมาด้านนอกท่าทีก็พลันเปลี่ยนไป เพราะบรรยากาศรอบๆ ตัวนั้นฉุดรั้งให้เขาหยุดยืนอยู่กับที่ นัยน์ตาที่ฉายแววหงุดหงิดก็เปลี่ยนเป็นรื่นรมย์ ชายหนุ่มมองต้นข้าวสีเขียวขจีที่ไหวเอนไปตามแรงลม อีกทั้งเสียงดนตรีไทยที่ดังกังวานแว่วมากระทบหู
“ใครมาเล่นดนตรีแถวนี้ เพราะจัง”
ฉัตรพงษ์พึมพำกับตัวเองอย่างฉงน เขาชอบเสียงเครื่องดนตรีชนิดนี้มากกว่าเสียงเปียโนที่โสคนธิกาเล่นเสียอีก หลังจากหยุดฟังสักครู่เขาก็เดินเสาะหาที่มาของเสียง จนลืมไปว่าตัวเองออกมาตามน้องสาวของเพื่อน กระทั่งมาถึงบ้านหลังสีขาวที่ผู้เป็นเพื่อนให้สมญาว่าบ้านตุ๊กตา ชายหนุ่มก็ยืนตะลึงตาค้างอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นคนที่นั่งเล่นดนตรีอยู่ตรงระเบียงกว้างด้วยท่าทางตั้งอกตั้งใจ
‘พัดชาเองเหรอที่เป็นคนเล่น ไม่อยากจะเชื่อ!’
ถ้าเป็น
