“นี่แน่ใจหรือว่าคือแตงโม”ไทเฮาอุทาน
หนิงหลงยิ้มน้อยๆ รู้สึกภูมิใจราวกับเป็นคนแกะสลักเสียเองเมื่อเห็นว่ามารดาของเขาชื่นชอบมัน
“เสด็จแม่นางในห้องเครื่องคนนี้ไม่ธรรมดา…”
เกือบจะพูดว่าตัวเขาอยากจะเห็นหน้านางเสียแล้ว
“หลงเอ่อร์ลูกจะต้องให้นางมาพบแม่เสียแล้ว นางในห้องเครื่องคนนั้นนางตั้งใจทำอะไรกันแน่สิ่งที่นางทำนี่ต้องการสื่อถึงสิ่งใดกันนางจงใจเอามังกรมาไว้บนเมฆาราวกับว่า…”
ฮองเฮาเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นได้เรื่องมังกรที่หมายถึงตัวหนิงหลง
“ไทเฮา นางก็คงแค่ต้องการสรรเสริญพ่ะย่ะค่ะ”
เป่ยกงกงเหมือนจะแก้ต่างแทน
“แต่นางจงใจเอามังกร มาแกะสลักเป็นผลไม้เหมือนจะบอกว่านางสามารถควบควบคุมมังกรไว้ในอุ้งมือ”
ไทเฮาคิดไปไกล
“เสด็จ คิดมากไปแล้วนางก็คงแค่อยากให้แตงโมธรรมดานี้สวยงามขึ้นมา”
“แต่”ไทเฮาเดินวนรอบถาดมังกรแตงโมไปมา
“ลวดลายประณีตงดงาม ละเอียดอ่อนจนข้าไม่คิดว่าคนคนหนึ่งจะทำอะไรแบบนี้ได้”
“สวย”
“
