ตื้อรักมาเฟียร้าย

ผมเกลียดเด็ก

​

"ทำไมปล่อยให้น้องเป็นแบบนี้ห๊ะเรียว" เรียวถอนหายใจเมื่อคิดอยู่แล้วว่าแม่เขาจะต้องพูดประโยคนี้เมื่อกลับมา

"มันเป็นอุบัติเหตุครับ"

"อุบัติเหตุ? น้องไม่ได้ซนถึงขนาดจะกลิ้งตกบันไดจนหัวร้างข้างแตกได้นะย่ะ" หลิ่งหลินมองค้อนลูกชายที่ตอบกลับมาไม่ทุกข์ร้อน แถมยังยืนพิงประตูกอดอกเหมือนคนไม่ได้ทำผิดอีกด้วก

"ซนไม่ซนผมไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ผมไม่ชอบยัยเด็กน่ารำคาญนี่" นิ้วเรียวยาวชี้ไปบนเตียงที่มีร่างเล็กของเด็กสาวนอนอยู่

ตอนกลับมาเขาให้แม่บ้านเปลี่ยนชุดให้เธอเรียบร้อย แน่นอนว่าไม่พ้นใส่เสื้อยืนของเขาเพราะเธอไม่มีชุด จะอุ้มกลับไปส่งบ้านเธอในสภาพเลือดท่วมตัวก็กระไรอยู่

"น้องออกจะน่ารัก แกนี่มันตาบอดจริงๆ"

"เห๊อะ! น่ารักมากกกก น่าลักไปเก็บไว้นอกโลกไม่ให้กลับมาเลยนะสิ!" เรียวปลายตามองคนที่นอนหลับนิ่งแล้วปล่อยให้เขาถูกแม่ตัวเองดุอยู่คนเดียวอย่างเจ็บใจ

'รอดตัวไปนะยัยเด็กแสบ ตื่นมาเมื่อไหร่พ่อจะเล่นให้เข็ดเลย!'

มาเฟียหนุ่มมองร่างเล็กอย่างเครียดแค้น เขาก็อยู่ของเขาดีๆ มาจนอายุสามสิบ ไม่คิดว่าจะมีใครกล้าทำเรื่องปวดหัวให้เขาแบบนี้เลย ตั้งแต่มียัยเด็กนี่เข้ามาในบ้านเขาก็ปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน คำว่าฆ่าทิ้งซะลอยเข้ามาในหัววันละหลายสิบรอบ

นี่มันเรื่องบ้าบออะไรของเขากันแน่!

"ปากร้ายนักเรานะ ว่าน้องเยอะๆ สักวันจะตกหลุมรักน้องเหมือนแม่คอยดู" หลิ่งหลินพูดพลางมองค้อนลูกชายอีกรอบก่อนจะนั่งลงยืนมือไปลูบผมเด็กสาวเบาๆ มองสำรวจคนที่หลับเพราะฤทธิ์ยาว่ามีบาดแผลตรงไหนอีกหรือเปล่า

"ไม่มีทาง แม่ก็รู้ว่าผมเกลียดเด็ก ยิ่งยัยเด็กยูมินี่ผมยิ่งไม่มีทางรักได้แน่ๆ แค่หน้าผมยังไม่อยากจะเห็นเลย ฮึ!" เรียวพูดเสียงแข็งพลางกวาดตามองเด็กสาวอย่างรำคาญเต็มที

"อย่ากลืนน้ำลายตัวเองก็แล้วกัน" ผู้เป็นแม่พูดกระแทกเสียงใส่ลูกชายตัวเองในความมั่นอกมั่นใจในคำพูดนั่น เธอจะคอยดูในวันที่เรียวพ่ายแพ้ต่อความน่ารักของเด็กสาว

น้ำหยดลงบนหินทุกวันหินมันยังกร่อน นับประสาอะไรกับใจคน...

"ผมไม่กลืนน้ำลายตัวเองแน่นอนมาดามหลิ่งหลิน หึหึ" หลิ่งหลินค้อนลูกชายวงใหญ่เมื่อลูกชายเอ่ยเรียกเธอซะเต็มยศ ดูก็รู้ว่าเรียวกำลังท้าทายเธอ เลี้ยงมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยทำไมจะไม่รู้นิสัยลูกชายตัวเองว่าเป็นยังไง เรียวอาจจะได้นิสัยผู้เป็นพ่อมาเยอะ แต่สุดท้ายพ่อของเรียวก็พ่ายแพ้ต่อเธอไม่ใช่หรือไง หึหึ

เรียวกับยูมิช่างเหมือนเธอกับสามีในตอนนั้นจริงๆ

จะว่าไปเธอไม่เข้าใจลูกชายจริงๆ เจ้าชู้ไปเรื่อย ควงผู้หญิงไม่ช้ำหน้า สับเปลี่ยนเป็นว่าเล่น บางทีเธอก็กลัวว่าลูกชายเพียงคนเดียวจะหอบเด็กเข้าบ้านแล้วมาบอกกับเธอว่ามีลูกแล้วในสักวัน กับผู้หญิงคนอื่นมีบ้างที่เรียวชอบควงบ่อยๆ แต่กับแค่เด็กสาวข้างบ้านแสนน่ารักเพียงคนเดียวอย่างยูมิทำไมจะรักไม่ได้ เธอก็งงเหมือนกัน เธออยากให้เรียวรักเด็กสาวอย่างน้องไม่ใช่ให้รักเพื่อพาไปขึ้นเตียงสักหน่อย เฮ้อ...

"แล้วนี่พ่อแม่ยูมิรู้เรื่องหรือยัง" ปากถามแต่ตากลับมองหน้าเด็กสาวอย่างเอ็นดู เรียวถอนหายใจก่อนจะตอบกลับเสียงเหนื่อยๆ

"รู้แล้ว"

"รู้แล้ว? แล้วเขาไม่โวยวายเหรอที่ลูกสาวคนเดียวของเขามาเลือดตกยางออกที่บ้านเรานะ" เขามองแม่ตัวเองที่หันมามองเขาพลางขมวดคิ้วแทบจะพันกันเป็นเส้นเดียว เรียวยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยกลับไป

"ไม่โวยหรอกน่าแม่ แค่รู้ว่ายัยเด็กนี่อยากนอนบ้านเราสักคืนก็เท่านั้นเอง ก็ไม่เห็นจะว่าอะไรนี่ครับ" คนตัวสูงยักไหล่แบบไม่แคร์จนหลิ่งหลินถลึงตาใส่กับความเจ้าเล่ห์ร้ายของลูกชายตัวเองนัก ลูกเธอมันร้ายได้ใครมานะ!

"แต่น้องต้องไปเรียนหนังสือ" ผู้เป็นแม่แย้ง

"ไม่ต้องห่วง ยัยเด็กนี่ปิดเทอมแล้วเพราะฉะนั้นให้นอนหลับไม่ตื่นเป็นอาทิตย์ยังได้เลยครับแม่" ที่เขาพูดแบบนี้เพราะชุนหยางกับเยาวภารักและเคารพแม่ของเขามาก ถึงไว้ใจให้ยัยเด็กแก่แดดนี่มากินมานอนบ้านของเขาโดยที่ไม่ต้องมาตามกลับเป็นอาทิตย์ยังได้เลย

"เฮ้อ...เวรกรรมของหนูจริงๆ เลยที่มาเจอคนใจร้ายอย่างลูกชายป้า" แล้วพรุ่งนี้เธอจะตอบชุนหยางกับเยาวภาเรื่องแผลบนหน้าผากของลูกสาวพวกเขายังละทีนี้

"เวรกรรมของผมมากกว่า" เรียวพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

"ไม่น่าปล่อยให้น้องอยู่กับแกตามลำพังเลยจริงๆ" ส่ายหัวช้าๆ ก่อนจะห่มผ้าให้เด็กสาวแผ่วเบาก่อนจะลุกขึ้นเดินมามองหน้าลูกชายตัวเองเขม็ง สายตาตำหนิอย่างปิดไม่มิด

"คราวหลังก็ไล่กลับไปสิครับ ผมจะรู้สึกดีกว่านี้มากถ้าแม่ทำแบบนั้น" เขาพูดจริงๆ ยัยเด็กแก่แดดนี่น่ารำคาญจะตาย เรียกพี่เรียวคะพี่เรียวขาได้เป็นวันๆ แถมยังเดินตามต้อยๆๆ ดักหน้าดักหลังอย่างกับเขาไปไข่ทิ้งไว้แล้วลูกกลับมาตามพ่อกลับบ้านให้ไปหาแม่อย่างไรอย่างนั้น!

ถ้าเป็นคนอื่นเขาสั่งฆ่าทิ้งไม่เหลือซากไปตั้งแต่วันแรกที่เหยียบย่างเข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้แล้ว แต่ยัยเด็กนี่โชคดีที่แม่เขารักจนเขาทำอะไรเธอไม่ได้ ทำได้เพียงแค่หลบหลีกให้ไกลเท่านั้น ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะพลั้งมือยิงเธอทิ้งสักวันก็เป็นได้

"ไม่มีทาง ยูมิคือลูกสาวของแม่อีกคน แม่จะไล่น้องได้ยังไงกัน"

"งั้นก็ตามใจ แต่อย่าให้ยัยเด็กนี่มายุ่งกับผมอีกก็แล้วกัน ต่อไปอาจจะไม่แค่กลิ้งตกบันไดก็ได้" เรียวพูดเสียงเย็นชาก่อนจะเดินออกไปจากห้องท่ามกลางสายตาที่หนักใจของมาดามแห่งตะกูลเฟยหลง

"ป้าจะทำยังไงกับหนูดีเนี่ยยูมิ จะปล่อยไว้กับพี่ก็ดูสภาพหนูสิ เฮ้อ..." หลิ่งหลินถอนหายใจก่อนจะดับไฟปิดประตูห้องแล้วเดินออกไปจากห้อง

-------------------------

ป้าหลิ่งหลินเป็นแบล็คกราวชั้นดีของยูมิ 5555