ลูกปืนราคาเท่าไหร่คะ

1241 Words

หลังจากทานอาหารเสร็จยูมิก็ตามติดเรียวแจเพราะแม่ของเขาขอตัวออกไปงานเลี้ยงข้างนอกกว่าจะกลับก็คงดึกดื่น แถมยังบอกให้ยัยเด็กนี่อยู่บ้านเขาตามสบายอีก จนตอนนี้ไม่ว่าเขาจะเดินไปไหน ทำอะไรเธอก็เดินตามต้อยๆ ๆ จนเขาทนไม่ไหว “ถ้าขืนเธอตามมาอีกโดนแน่!” เรียวหยุดเดินเมื่อเขากำลังเดินขึ้นบันไดเพื่อกลับเข้าห้อง ยูมิหยุดตามก่อนจะดึงเสื้อด้านหลังของเรียวเบาๆ “ขึ้นไปด้วยได้ไหมคะ” “ไม่” เรียวบอกเสียงแข็งก้าวเดินต่อ จนขึ้นมาสุดก็หยุดยืนเมื่อรู้สึกว่ายังคงมีคนเดินตาม จึก จึก “เดินต่อสิคะ” ยูมิใช้นิ้วเล็กๆ จิ้มไปที่หลังของคนตัวโตพลางบอกเสียงใส ก่อนจะตกใจเดินถอยหลังหนึ่งก้าวเมื่อเรียวหันกลับมามองหน้าเธอเขม็ง “เธอไม่มีบ้านหรือไงถึงได้เข้ามาเดินเพ่นพ่านบ้านคนอื่นเขาแบบนี้” เรียวพูดเสียงลอดไรฟันเมื่อเด็กสาวในชุดนักเรียน ผูกผมหางม้าเงยหน้ามองเขาตาแป๋วก่อนจะตอบกลับอย่างใสซื่อ “มีสิคะ บ้านยูมิก็อยู่ข้างๆ บ้านพี่เรียวนี่ไง มองไม่เห็นเหรอ” เธอชี้มือไปฝั่งบ้านของเธอก่อนจะมองเขาแล้วยิ้มกว้าง เรียวสูดหายใจเข้ามองไปทางอื่นแวบหนึ่งก่อนจะหันกลับมามองหน้าเธอสายตาดุดัน “เห็น เพราะฉะนั้นเธอกลับบ้านไปซะยูมิ” “ยูมิยังไม่อยากกลับค่ะ อยากอยู่กับพี่เรียว” เธอยืนยันก่อนจะมองหน้าเขาอ้อนๆ “แต่ฉันไม่อยากอยู่กับเธอ!” เรียวตวาดเสียงดังจนเด็กสาวสะดุ้ง แต่ก็ยังคงไม่ถอยห่างไปไหน “พี่เรียวใจร้าย” ปากน้อยๆ นั่นพูดขมุบขมิบแต่เขากลับได้ยินชัดแจ๋ว “ฉันจะใจร้ายกว่านี้ถ้าเธอยังตามฉันไม่หยุด” “ยูมิไม่กลัวพี่เรียวหรอก” เธอพูดพร้อมกับยิ้มกว้างส่งไปให้คนตรงหน้า เรียวรู้สึกหางคิ้วกระตุกเมื่อเธอพูดจบ เขามองหน้าเด็กสาวตรงหน้าเขม็งพลางสาวเท้าเข้าไปใกล้เธอจนต้องเงยหน้ามองเขา เพราะเรียวสูงเกือบร้อยเก้าสิบแต่เธอสูงแค่ร้อยหกสิบเท่านั้นเอง ไม่แปลกที่จะเงยหน้าคอตั้งบ่ามองเขาขนาดนี้ “เธอรู้ไหมว่าลูกปืนของฉันยังมีค่ามากกว่าเด็กอย่างเธออีก” น้ำเสียงเยือกเย็นที่ดังขึ้นทำเอาเด็กสาวสะดุ้ง แต่ก็ยังสู้ไม่ถอย “ลูกปืนราคาเท่าไหร่คะ ยูมิไม่รู้จริงๆ เพราะยูมิเป็นคนไม่ใช่สิ่งของเลยไม่รู้ว่าตัวเองราคาเท่าไหร่ จะราคาเท่าลูกปืนพี่เรียวไหม” เธอเบ้ปากมองหน้าเขา เธอไม่ได้จะกวนโมโหแต่เธอคิดว่าระดับเรียวคงไม่ใช้ของราคาถูกๆ แน่ แต่เธอไม่ใช่คนรวยและไม่เคยใช้ปืนเลยไม่รู้ว่ามันราคาเท่าไหร่กันแน่ “เธอ!” เรียวพูดไม่ออกกับคำถามของเด็กสาว “งั้นยูมิจะไปถามพ่อกับแม่นะคะว่าตัวยูมิราคาเท่าไหร่ คุณพ่อกับคุณแม่น่าจะรู้ค่ะ” เธอพูดเสียงจริงจัง ก่อนจะยิ้มให้คนตรงหน้า เรียวถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามระงับอารมณ์ของตัวเองสุดขีด ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว ยูมิเผลอก้าวถอยหลังอัตโนมัติโดยที่ทั้งคู่ไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้เด็กสาวยืนอยู่ไม่ไกลจากหัวบันไดนัก “ฉันว่าเธอกลับไปเรียนให้จบก่อนดีไหมค่อยมาวิ่งตามหาผัว” “ยูมิไม่ได้อยากมีผัว พี่เรียวพูดไม่เพราะ” เด็กสาวเบ้ปากพูดไปถอยหลังไป “ไม่ได้อยากมีผัว แล้วไอ้ที่วิ่งตาฉันต้อยๆ ๆ ทุกวันนี้คืออะไรห่ะ!” เรียวตะคอกเสียงดังจนเธอสะดุ้ง “ยูมิรักพี่เรียว แค่อยากอยู่ด้วย” “แต่ฉันไม่ได้รักเธอ! ฉันเกลียดเธอจำใส่กะโหลกเธอไว้ซะยัยเด็กแก่แดด!” เขาพูดไม่ถนอมน้ำใจเด็กสาวอีกต่อไปเพราะไม่ต้องการให้เธอมาตอแยเขาอีก แค่นี้ก็วุ่นวายพออยู่แล้ว “แต่ยูมิรักพี่ระ...กรี้ดดดดดดดด” ยูมิกรีดร้องออกมาเมื่ออยู่ๆ ตัวเธอก็หงายหลังหล่นวูบลงไป ตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ เรียวก็ตกใจไม่แพ้กัน เมื่ออยู่ๆ เด็กสาวก็เสียหลักหงายหลังตกลงไป มือหนารีบคว้าร่างเล็กที่กรีดร้องอย่างตกใจ แต่ด้วยความรีบร้อนตกใจเลยทำให้เขาเหยียบพลาดทั้งที่คว้ายัยตัวเล็กไว้ได้แล้วแท้ๆ ทำให้ทั้งคู่กลิ้งตกบันไดเสียงดังตุบๆ เป็นจังหวะ ยูมิหลับตาปี๋เพราะความตกใจ “นาย!!” “หนูยูมิ!!” เสียงร้องด้วยความตกใจดังขึ้นเมื่อเห็นเจ้านายกับเด็กสาวกลิ้งลงมาจากบันไดชั้นบนสุดจนลงมานอนกองกันอยู่ข้างล่าง ลูกน้องและแม่บ้านต่างวิ่งเข้าไปหาทั้งคู่ด้วยความตกใจ “ยูมิ ยูมิ” เรียวที่ตั้งสติได้ก็ก้มเรียกคนที่นอนทับเขาแต่เธอกลับนิ่ง ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วประคองเด็กสาวไว้ ท่ามกลางสายตาของคนในบ้าน แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่ามีเลือดไหลออกมาจากหน้าผากของคนตัวเล็กจนเสื้อนักเรียนของเธอเริ่มจะเปื้อนเลือดเป็นจุดๆ “ฟู่หลงเอารถออกเดี๋ยวนี้!” เรียวสั่งเสียงเครียดรีบอุ้มคนตัวเล็กออกไปขึ้นรถมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลทันที โรงพยาบาล “ยัยบ้า เป็นแบบนี้ฉันจะบอกแม่ว่ายังไงทีนี้” ฟู่หลงมองเจ้านายที่ยืนหน้าเครียดอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เขาเดินเข้าไปหาพร้อมกับพูดเสียงเรียบ “นายจะบอกคุณหลิ่งหลินไหมครับ” “คิดว่าจะปิดได้อย่างนั้นเหรอ แม่รักยัยเด็กนี่จะตาย” เรียวถอนหายใจเมื่อรู้ว่าว่าจะต้องสวดเขายับแน่งานนี้ ถึงแม้มันจะเป็นอุบัติเหตุก็เถอะ “คิดว่าไม่ควรปิดครับ” “แล้วจะถามทำไมวะไอ้นี่!” เรียวตวัดสายตามองลูกน้องก่อนจะล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหามารดาของตัวเองทันที ไม่นานนักหมอก็เดินออกมาพร้อมกับก้มหัวให้เขา “เป็นยังไงบ้างหมอ” “ปลอดภัยดีครับคุณเรียว เพียงแต่เธออาจตกใจมากไปหน่อยเลยสลบไป ส่วนบาดแผลหมอเย็บให้แล้วนะครับนอกนั้นไม่มีอะไรมากแต่อาจจะระบมนิดๆ หน่อยๆ ครับ” หมอรายงานมาเฟียหนุ่มด้วยความสุภาพ เพราะรู้ดีถึงความเหี้ยมโหดของมาเฟียหนุ่ม “งั้นก็ดี ยังไงฉันจะพาเธอกลับ” “ย่อมได้ครับคุณเรียว เดี๋ยวผมจัดยาให้นะครับ” “ได้ ขอบคุณมาก” เมื่อคุยกับหมอเสร็จ เขาก็เดินเข้าไปในห้องที่มียัยเด็กแก่แดดนอนอยู่ หน้าของเธอขาวซีดแทบไม่มีสีเลือด มีผ้าก๊อดสีขาวแปะอยู่ตรงหน้าผาก ชุดนักเรียนก็มีรอยเลือดเป็นหยดๆ เขาส่ายหัวช้าๆ “หาเรื่องให้ฉันตลอดนะยัยเด็กแสบ!” เขาขบกรามแน่นก่อนจะอุ้มเด็กสาวเดินออกมาเพื่อกลับคฤหาสน์ของตัวเอง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more