ตื้อรักมาเฟียร้าย

อะไรนิ่มๆ

"อื้อ ทำไมหนักตัวจังว่ะ..."

ร่างกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของมาเฟียหนุ่มขยับช้าๆ ยกมือขึ้นนวดหัวตาเบาๆ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังทับที่หน้าอกเขาอยู่ แถมมันยังขยับยุกยิกอยู่บ่อยๆ มืออีกข้างยกขึ้นจับสิ่งที่ดิ้นยุกยิกบนตัวคิ้วหนาขมวดแทบจะชนกัน ก่อนจะจับแล้วดึงอยู่สองสามครั้งให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในความฝันที่ซ้อนฝัน

'อะไรวะ นิ่มๆ '

เร็วเท่าความคิด เปลือกตาหนาเปิดขึ้นเพื่อมองสิ่งที่กล้ามารบกวนเวลานอนของเขาอย่างเอาเรื่อง แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นกลุ่มผมสีดำยาวสลวย มีผ้าขาวๆ แปะไว้บนหน้าผาก จมูกโด่งรั้นอย่างคนดื้อดึง ริมฝีปากบางที่ชมพูระเรื่อที่อมยิ้มน้อยๆ เหมือนคนที่กำลังฝันดี แก้มป่องๆ แนบกับหน้าอกเขาอย่างสบายใจ ไม่พอสิ่งที่นิ่มๆ ที่เขาสัมผัสตอนนี้ก็คือแก้มป่องๆ ของคนบนร่าง

มิน่ามันถึงนิ่มมือนัก!

"ให้ตายสิยัยเด็กบ้า! " เขากัดฟันกรอดเมื่อเห็นตัวการที่ทำให้เขาต้องตื่นมาแต่เช้าแบบนี้ ก่อนจะผลักร่างเล็กออกจากตัวเขาแรงๆ หน้าตึงเครียด

พลั่ก!

ตุ๊บ!!

"โอ๊ย!! " คนที่กำลังนอนฝันดีสะดุ้งตื่น เมื่ออยู่ๆ ก็รู้สึกตัวลอยละลิ่วตกจากที่สูงไปนอนแอ้งแม้งบนพื้นจนรู้สึกเจ็บ ตากลมโตกะพริบถี่ๆ เพื่อปรับแสง ก่อนจะมองไปรอบๆ ห้อง ว่าเหตุใดกันเธอถึงปลิวลงมานอนกับพื้นแบบนี้ทั้งที่กำลังนอนหลับสบายอยู่แท้ๆ

"เอ..? ทำไมเราถึงตกเตียงได้นะ สงสัยจะนอนดิ้นไปหน่อย" เธอพูดพึมพำด้วยความงุนงงก่อนจะสะบัดหน้าแรงๆ ทำท่าจะคลานขึ้นเตียงเพื่อนอนต่อ

"ใครให้เธอเข้ามาในห้องของฉัน!! "

เฮือก!

ร่างบางสะดุ้งเพราะเสียงตะคอกดังลั่นของคนที่ยืนเท้าสะเอวหน้าถมึงทึงอยู่บนเตียง ร่างสูงใส่แค่กางเกงนอนขายาวตัวเดียว เปิดเปลือยท่อนบนโชว์มัดกล้ามสวยๆ แก่สายตากลมโต

"หุ่นดีจัง" มองกล้ามท้องเป็นลอนนั่นทำให้อยากจะยื่นมือไปลูบสักครั้ง

ยูมิกลืนน้ำลายหักห้ามใจตัวเองอยู่ในที ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นขยับเสื้อยืดตัวโคร่งให้เรียบร้อย พร้อมกับส่งยิ้มกว้างไปให้คนตัวสูง

"อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่เรียว ทำไมตื่นเช้าจังเลยค่ะ"

"ยังมีหน้ามาถาม! " เขากัดฟันอย่างอดกลั้น เพราะดูเด็กสาวจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยที่เจ้าของห้องอย่างเขากำลังตื่นมาเจอเธอในห้องแบบนี้

"อย่าตะคอกยูมิเดี๋ยวยูมิตกใจ” เด็กสาวเบะปากกะพริบตาปริบๆ เรียวถลึงตาใส่ก่อนจะตะคอกใส่คนตรงหน้าอีกครั้งน้ำเสียงหงุดหงิด

“เธอเข้ามาห้องฉันได้ยังไง!” จ้องคนตัวเล็กเขม็งคิ้วเข้มกระตุกเป็นพักๆ มองเด็กสาวที่ยืนปัดชายเสื้อของเขาไปมา ยัยนี่ตัวเล็กมากเพราะเมื่อใส่เสื้อของเขามันแทบจะเป็นกระโปรงได้เลย แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่เขาจะต้องใส่ใจ

“ยูมิเปิดประตูแล้วก็เดินเข้ามาค่ะ พี่เรียวง่วงไหมคะ" เธอยังคงถามต่อ พลางเงยหน้ามองเขาคอตั้งบ่า เพราะคนตัวสูงก็ว่าสูงกว่าเธอมากแล้ว แต่ตอนนี้เขายังไปยืนอยู่บนเตียงอีกมันก็ยิ่งสูงไปกันใหญ่จนเธอแหงนหน้ามองเขาคอแทบหักไปด้านหลัง

"ง่วงสิถามมาได้ เธอออกไปจากห้องของฉันเลยนะก่อนที่ฉันจะยิงทิ้ง! " ยูมิเบ้ปากเมื่อมองตามนิ้วเรียวยาวที่ชี้ไปทางประตูห้องพร้อมเอ่ยปากไล่เธอ

"ยูมิง่วงค่ะ" ส่ายหน้าไปมาจ้องมาเฟียหนุ่มตาปริบๆ

"ง่วงก็ไปนอนที่อื่น! " ยูมิส่ายหัวอย่างดื้อดึงมองประตูห้องสลับกับหน้าเขา จนเขาสบถคำหยาบออกมาเสียงดังลั่น

ปึก!

"ออกไป! " มาเฟียหนุ่มลงจากเตียงเดินไปเปิดประตูห้องอย่างหงุดหงิดก่อนจะหันกลับมามองเด็กสาว เธอเดินเข้ามาหาเขาช้าๆ ก่อนจะยิ้มกว้าง ยื่นมือเล็กๆ มาดึงมือเขาให้เดินตามไปที่เตียงนอนหน้าตาเฉย

"พี่เรียวบอกว่าง่วง งั้นพวกเราไปนอนกันเถอะค่ะ ยูมิก็ง่วงมากเลยค่ะ"

"....? .."

แป๊ะ แป๊ะ

"มาสิคะพี่เรียว" เด็กสาวคลานขึ้นไปบนเตียงนุ่มพลางตบมือลงที่ว่างข้างๆ เรียกมาเฟียหนุ่มให้ขึ้นไปนอน เรียวคิ้วกระตุกตุบๆ ความอดทนของเขาใกล้หมดเต็มที

"ออก ไป จาก ห้อง ฉัน" เขาพูดย้ำทีละคำอย่างสกัดกั้นอารมณ์ ไม่ให้ตัวเองกระโจนเข้าไปหักคอเล็กๆ นั่นทิ้ง

"ยูมิอยากนอนกับพี่เรียว"

"พูดไม่รู้เรื่องใช่ไหม มานี่เลย!” เรียวเดินอาจๆ เข้าไปกระชากคนตัวเล็กลงจากเตียงแล้วตวัดแขนอุ้มจนตัวเธอลอยวืดเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ก้าวยาวๆ เดินไปที่ประตูห้องแล้วโยนคนตัวเล็กออกไปนอกห้องอย่างไม่แยแสว่าเธอจะเจ็บหรือไม่

ตุ๊บ!!

“โอ๊ะ!! โอ๊ย” มือเล็กคลำสะโพกที่กระแทกลงกับพื้นอย่างจังเจ็บจนน้ำตาคลอเบ้า ปากน้อยๆ แบะออกเงยหน้ามองเขาอ้อนๆ

“ยูมิเจ็บตูด”

“เรื่องของเธอ กลับบ้านเธอไปซะ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกไม่อย่างนั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน!”

ปึก!

พูดจบมาเฟียหนุ่มก็กระแทกประตูห้องปิดเสียงดังจนยูมิสะดุ้ง พลางเบ้ปากใส่ประตู ทำไมเรียวถึงใจร้ายกับเธอนักนะ ก็แค่นอนด้วยแค่นี้ก็ต้องห่วงเนื้อหวงตัวด้วย เธอคิดก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ เพราะรู้สึกปวดระบมไปทั้งร่าง

เมื่อคืนเธอตกบันไดบวกกับความตกใจทำให้เธอช็อกจนหมดสติไป ตื่นมาอีกทีก็นอนในห้องมืดๆ ตามลำพัง ด้วยความกลัวเธอเลยลุกขึ้นวิ่งออกมาจากห้องก็รู้ว่าไม่ได้นอนอยู่ที่บ้านของตัวเองเพราะห้องที่อยู่ตรงข้ามห้องเธอคือห้องเรียว ที่เธอรู้เพราะเธอแอบตามเข้าขึ้นมาบ่อยๆ เลยจำห้องของเขาได้

ความตกใจที่ตกบันไดเมื่อตอนหัวค่ำเธอก็อยากให้เรียวปลอบโยนบ้างจึงลงไปขอกุญแจกับลูกน้องของเขาแล้วไขเข้าไปนอนเบียดอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆ นั่น ขนาดเธอขึ้นไปนอนก็ยังไม่เห็นเขาจะตื่นขึ้นมาดุเหมือนทุกที คิดว่าเขาคงอนุญาตให้เธอนอนด้วย เธอก็เลยนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างสบายใจ ไม่คิดว่าตื่นเช้ามาเขาจะโยนเธอออกมาจากห้องอย่างโหดร้ายเช่นนี้

เฮ้อ...พี่เรียวนี่ใจแข็งเป็นบ้าเลย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“งั้นยูมิกลับไปนอนต่อที่บ้านก่อนนะคะ สายๆ ยูมิจะมาหาพี่เรียวใหม่นะคะ” เสียงใสที่ตะโกนเข้ามาทำให้เขาต้องถอนหายใจออกมาหนักๆ หน้าเครียดขึ้นมาทันที

โดนจับโยนออกไปขนาดนั้นยังจะมาอีกเหรอว่ะ!

“ยูมิไปก่อนน่า”

เสียงฝีเท้าที่เรียกได้ว่าวิ่งห่างออกไปทำให้เขาล้มตัวลงนอนเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง สมองพลางคิดหาวิธีกำจัดยัยเด็กแก่แดดให้ออกไปจากชีวิตเขาโดยเร็ว ไม่อย่างนั้นเขาได้ประสาทเสียแน่

-------------------------------------

น้องมันก็จะหน้ามึนหน่อยๆ