มือหนาเอื้อมไปอุ้มลูกหมาลงไปที่พื้นห้องอย่างเบามือ เหมือนมะลิจะแสนรู้เพราะพอเรียววางมันลงพื้นมันก็วิ่งดุกดิกหายไปที่กรงนอนของมันในอีกมุมหนึ่งของห้องนอนใหญ่นี้
‘ดีมากมะลิ แล้วฉันจะตกรางวัลให้แกอย่างงาม หึหึ’
“มะลิ...อุ๊ย!!!”
ยูมิที่นอนคว่ำหันกลับมาเมื่อรู้สึกว่าข้างตัวมันยุบลง เธอคิดว่ามะลิวิ่งเล่นเลยหันกลับมา แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อไม่ใช้เจ้าหมาตัวน้อยอย่างที่คิด แต่กลับเป็นเรียวที่นอนเท้าคางกับที่นอน ส่วนมือหนาอีกข้างก็วางแหมะอยู่บนเอวด้านหลังของเธอในท่านอนตะแคงข้าง
“พี่เรียวง่วงแล้วเหรอคะ”
เธอถามออกไปพลางกวาดสายตามองหามะลิแต่ก็ไม่เจอแม้แต่หางเล็กๆ ของมัน
“ใช่พี่ง่วง แล้วก็ร้อนมากด้วย”
น้ำเสียงแหบพร่าปนเซ็กซี่ของเขาทำให้เธอรู้สึกขนลุกเกรียวแปลกๆ
“เอ่อ...ถ้างั้นยูมิกลับห้องก่อนนะคะ พี่เรียวจะได้นอนหลับ ว้าย!”
เธอรีบปัดมือของเขาออกจากเอวเธอแล้วผุดลุกขึ้นนั่งกำลังจะวิ่งลงจากเตียง แต่
