My Twin Love

Chapter 3 Bestfriends Forever

Sa twing sumasapit ang kaarawan ng kambal ay palagi kong naaalala ang matalik kong kaibigan na si Mera. Mula pagkabata hanggang sa nagkaroon na kami ng mga trabaho ay magkasama pa rin kami.

Nag-aaway at nagkakatampuhan din naman kami but pareho din kami hindi makatiis sa isa't isa. At the end of the day nagkakabati rin naman kami. Palagi namin sinasabi sa isa't isa ang katagang 'bestfriends forever!' in bad times and in good times.

"Bestfriends forever!!!" sa movie room noong 6 yrs old pa lang kami,

"Bestfriends forever!", matapos kami napaaway noong 8 years old pa lang kami.

"Bestfriends forever!" matapos namin pinag-agawan ang parehong crush namin noong 10 yrs old na kami.

"Bestfriends forever!" 12 yrs old na kami habang kumakain sa jollibee.

"Bestfriends forever!" matapos kami makatakas sa kidnaper.

"Bestfriends forever!" pagkatapos ng High School Graduation.

"Bestfriends forever!" pagkatapos mag-away.

"Bestfriends forever!" pagkagraduate ng Senior High.

"Bestfriends forever!" habang nakahiga ako sa hospital bed dahil sa dengue.

"Bestfriends forever!" before the final exam.

"Bestfriends forever!" College Grad.

"Bestfriends forever!" 1st day at work.

"Bestfriends forever!" during heartbreaks.

"Bestfriends forever!" during my engagement.

"Bestfriends forever!" during my wedding day.

"Siyempre ako dapat ang #1 ninang ni baby boy! Congratulations talaga Bes! I'm so very happy for you! aaahhhh! Kainggit naman! Magkakapamangkin na ako!" Mera.

"Teka, mas excited ka pa yata kaysa sa akin, huh? hahahaha...." Sam.

"Gusto ko na rin magpabuntis na para magbestfriend agad mga anak natin, hehe! Bestfriends Forever di ba siyempre?...."

Hangga't sa huling hininga ni Mera sa hospital ay yun din ang huling katagang kanyang binanggit,

"B-best...friends F-for...e-ever!" last words I heard from my dear bestfriend sabay agus ang nag-uunahang mga luha bago nalagutan ito ng hininga..

"Toooooooooooooooottttttt", tunog ng machine na nakamonitor sa kanyang puso.

My bestfriend died on a day na pinanganak ang kambal. We were unseparable. Hindi ako sanay na wala siya. She was always there beside me. She is more than a friend to me, for me she is a family, a sister, the best sister I could ever have.

Hindi madali sa kin ang tanggapin na wala na talaga siya. Never I expected na ganoon ang mangyayari. I expected to be happy on that day dahil matagumpay akong nakapanganak ngunit mas nanimbabaw ang kalungkutan dahil sa aking pangungulila at kahit ngayon ay hirap na hirap pa rin akong tanggapin ang pagkawala niya.

"Bestfriends forever!" mahinang sambit ko habang nakapikit ang aking mga mata.

Hindi ko mapigilan na mapaluha sa mga alaalang na parang kailan lang nangyari.

Then, I gradually feel the warmest arms wrap around me. Nakaramdam na rin ako ng init sa aking likuran at mainit na hininga. This kind of position sending me an immediate comfort that I really need. I don't know why but he is the only person can give me a great satisfaction of comfort mula ng iniwan na ko ni Mera.

"Hmmmm Still missing her?" my husband.

"Yeah I'm still hurt." hindi ko na mapigilang maiyak.

"Shhhhh I miss her too but not as much as yours. Im just so glad and grateful because at least she left something that reminds us of her. They are really look alike."

"Yeah! They were! That is why masakit dahil everytime I see her naaalala ko palagi si Mera"

Ezra

After 11 years

"Bes, aalis na naman kami ni Ephraim for business meeting sa London sa makalawa. Please, watch my children for me while we're gone. Thank you for always there for me. You're the best, bestfriend forever!" Samantha.

"Tita Mera! Wag kang mag-alala we always mabait naman po para hindi mo kami multuhin sa bahay. Relax ka lang diyan! hihi"

"Bes! Manang mana talaga si Ezra sayo, malokong bata rin. Wag kang magdalawang isip na tabihan sila ha pag sumusobra na sa kalokohan!"

"Aay, naku Tita! Wag ka pong mag-alala hinding hindi po kami sosobra, promise yan! hihihi"

Mom always tell us the same stories every year about her bestfriend who died pala noong pinanganak din kami ni Efra. So every year na magbibirthday kami ni Efra Mom and I visits Tita Mera sa kanyang libingan before we celebrate our birthday celebration.

We used to talk Tita Mera anything and I noticed that palagi akong hinahalintulad ni Mommy kay Tita Mera. We'll totoo naman na marami kaming pagkakatulad. Dad said na when I was still in mom's womb si daddy and Tita Mera ang palagi kasama ni mommy kaya siguro nakuha ko ang beauty ni Tita Mera and si Efra naman ay kay dad.

Lahat na halos na tao sinasabi na parang hindi kami magkapatid at mas lalong parang hindi rin kaming kambal dahil wala daw sa aming dalawa na kaparehas when it comes sa beauty. Hindi lang din sa kambal ko gayun din sa mga nakababata naming mga kapatid. Kahit kompleto ang mga magulang ko at makapangyarihan hindi rin naman ako nakaligtas sa mga pangbubully ng mga kaklase ko pero pinagpapasalamat ko pa rin dahil nandyan naman palagi ang kambal ko na palagi akong pinoprotektahan. Medyo nasasanay nalang din ako na makarinig ang salitang ampon dahil wala naman daw akong namanang ganda sa mga magulang ko which is totoo naman talaga. Pero mahal na mahal ko ang mga magulang ko dahil palagi rin naman nila pinaaramdam sa kin kung gaano mila ako kamahal.

Gayun pa man pinagpapasalamat ko pa rin dahil maganda rin naman si Tita Mera kaya maganda rin ako. Pinagmamalaki ko pa rin ang sarili ko.

Nakakalungkot lang dahil hindi man lang namin naabutan si Tita Mera. Sobrang bait daw kasi nya at masarap magluto kaya hanggang ngayon ay hirap pa rin si mommy tanggapin na wala na talaga si Tita Mera.

Kahit maganda si Tita Mera ayaw ko din namang multuhin nya kami dahil nakakatakot naman talaga ang mga multo. Naiisip ko pa lang na tabihan nya ako sa pagtulog, samahan sa pagligo, at makita sya sa salamin ay parang binabangongot ako na gising.

Eto naman si Mommy ay ginagamit din si Tita Mera upang takutin kami. Magpapakabait naman talaga kami kahit hindi na kailangang takutin.