รักอันตราย

บทที่ 8

องศาออกจากโรงพยาบาลในอีกสามวันถัดมา และหลังจากนั้นอีกหนึ่งสัปดาห์ เขาก็กลับไปทำงานคุมบ่อนกาสิโนเหมือนเดิม การพูดคุยกันระหว่างสมาชิกในครอบครัวดูจะเป็นไปในทางที่ดีขึ้น เมื่อราเชนทร์เองก็กลับมาเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน ไม่ค่อยออกไปเที่ยวเตร็ดเตร่เหมือนดังแต่ก่อน อาจเป็นเพราะเรื่องบาดหมางในธุรกิจจึงส่งผลให้ทุกคนรู้จักระวังตัวไปโดยอัตโนมัติ

           บัวบงกชเองก็ผ่อนคลายความอึดอัดกับบรรยากาศลงเยอะ เพราะความสนิทสนมคุ้นเคยพัฒนาไปในทางที่ดีกว่าเก่านั่นเอง ส่วนตัวองศาก็เงียบขรึมในแบบฉบับของเขา แต่ดูเหมือนจะดื่มน้อยลงไปจากถ้าเทียบกับช่วงก่อนๆ เขาให้สัญญากับบัวบงกชไว้ว่าจะพาไปดูที่ทำงานก่อน เผื่อเธอไม่ชอบแล้วค่อยว่ากันอีกทีเกี่ยวกับเรื่องหน้าที่ที่จะมอบหมายให้          

    และในที่สุด...วันนั้นก็มาถึง หญิงสาวตื่นเต้นไม่ใช่น้อย เพราะไม่เคยมาเยือนกาสิโนแห่งนี้เลย แม้จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมชายคาเดียวกันถึงสองปีกว่าๆ แล้วก็ตาม            

ความสนิทสนมที่ก่อตัวในระยะหลังๆ ทำให้เธอกล้าที่จะพูดคุยกับพ่อบุญธรรมและพี่บุญธรรมของตัวเองมากขึ้น พวกเขาก็คงให้โอกาสเธอด้วยจากที่เคยต่างคนต่างอยู่ตอนมารดายังไม่เสีย แปรเปลี่ยนเป็นดูแลและค่อยๆ ให้ความสำคัญต่อกันทีล่ะน้อย จนรู้สึกได้ถึงครอบครัวจริงๆ ที่อยู่ภายใต้หลังคาเดียวกัน ไม่ใช่แค่ผู้อาศัยเหมือนแต่ก่อน

           "ที่นี่เหรอคะคุณเฮิรตซ์" รถคันงามจอดเทียบลานจอดใต้อาคารใหญ่ทรงโดม คลาดเคลื่อนนิดหน่อยกับสิ่งที่เธอจินตนาการเอาไว้ มันดูหรูหราและโดดเด่นจนไม่น่าเชื่อว่าเจ้าของที่นี่จะใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายเหลือเกิน

           เขามีบ้านหลังเล็กอาศัยอยู่กับลูกชายและเธอที่เป็นลูกบุญธรรม มีรถญี่ปุ่นธรรมดาๆ การแต่งตัวก็เซอร์ๆ บ้าง เป็นทางการบ้างแต่ไม่ฟู่ฟ่าอวดบารมี

           บัวบงกชรู้ตัวอีกทีเมื่อพ่อบุญธรรมของเธอสะกิดที่แขน เธอหันมองเขาและพบว่าบรรดาบอดี้การ์ดที่บางคนก็คุ้นหน้าเพราะเจอกันที่โรงพยาบาลมาก่อนต่างออกมายืนเรียงแถวต้อนรับ

           "คุณโมบายลูกสาวบุญธรรมของฉันจะมาช่วยงานที่นี่ ช่วยเป็นหูเป็นตาให้ด้วยนะ"                                                                             "ครับ!" ทุกคนขานรับปากแข็งขันในขณะที่องศาเดินไปตามความยาวของแถวเหล่าลูกน้องพร้อมๆ กับเธอที่เงอะงะมองซ้ายมองขวาอย่างลนลาน การ์ดทุกคนค่อยๆ ทยอยกันเดินตามเข้าไปในโดม อันเป็นศูนย์รวมของอบายมุขทุกอย่าง                                                                                  ไม่ว่าจะเป็นการพนัน

           ค้าผู้หญิง

           ยาเสพติด

           และซุ้มมือปืน....

           ร่างเล็กเดินตามพ่อบุญธรรมไปด้วยความตื่นตาตื่นใจกว่าเมื่อเข้ามาด้านใน การตกแต่งช่างหรูหราอลังการ ทั้งโคมไฟระย้า สวนหย่อมขนาดเล็ก รวมไปถึงชุดโซฟาตามมุมต่างๆ สำหรับให้ลูกค้าผ่อนคลายตามอัธยาศัย ที่มองดูก็รู้ว่าราคาสูงลิ่วเฉียดดวงดาวกันเลยทีเดียว

           เสียงเซ็งแซ่จากบรรดานักเล่นดังกลบเสียงเพลงคลาสสิกที่เปิดบรรเลงจนได้ยินเพียงเสียงแว่วๆ มีพนักงานผู้ชายที่แต่งตัวเหมือนกันด้วยชุดทักซิโด้คอยให้บริการอำนวยความสะดวก การ์ดในชุดสูทมีอุปกรณ์สื่อสารถึงกันทุกคน

           และ...การบริการอาหารเครื่องดื่มที่มีสาวสวยในชุดเดรสปักเลื่อมสีแดงสายเดี่ยวความยาวแค่พอปิดสะโพกที่อวบอัดเย้ายวน คอยเอาอกเอาใจบรรดาผีพนันทั้งหลาย

           บัวบงกชรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออกขึ้นมากะทันหัน ทุกอย่างอยู่เหนือความคาดหมายของเธอหมดเลย จนสิ่งเคยวาดภาพเอาไว้กลายเป็นแค่บ่อนกระจอกไปในทันที                                                                              "เป็นอะไร" องศาชะลอฝีเท้าให้ช้าลงเพื่อจะได้เดินอยู่ในระดับเดียวกันกับคนตัวเล็ก                                                                        "เปล่าค่ะ...แค่ตาลายเท่านั้นเอง"

           "ขึ้นไปบนห้องทำงานของฉันก่อนดีกว่า ถ้าอยากทำงานที่นี่ก็ต้องทำตัวให้ชิน มีอีกหลายอย่างที่เธอต้องเรียนรู้ อาจจะเปลี่ยนใจขึ้นมาก็ได้"      เขาหันมายิ้มเย้ากับคนตัวเล็ก สายตาคมวาววับประดับอยู่ใต้คิ้วโก่งหนาทำเอาอีกฝ่ายใจสั่นกว่าการได้มาเยือนที่นี่เสียอีก ภาพความหลังในห้วงรัตติกาลยามนั้น...แม้แต่เศษเสี้ยวของรอยสัมผัสเธอก็ไม่เคยลืม ยังคงหลอนใจและไม่จางหาย วกลนกลับมาล่องลอยอยู่ในความทรงจำทั้งที่ไม่อยากนึกถึงแม้แต่น้อย

           "ถ้าอย่างนั้นก็ให้หนูไปสมัครงานที่อื่นสิคะ" ตัวเองก็เริ่มไม่แน่ใจเช่นกันว่าเธอจะรับมือกับสิ่งเหล่านี้ไหวหรือเปล่า ไม่ว่าจะต้องรับผิดชอบหน้าที่อะไรก็ดูจะหนักหนาเอาการ เพราะจำนวนลูกค้าช่างมหาศาลเหลือเกิน

           "นี่เป็นห้องรวมธรรมดา พวกผีพนันที่อยากเสี่ยงโชคแต่งบไม่อำนวยเท่าไหร่จะมารวมตัวกันที่นี่ เรามีห้องวีไอพีสำหรับนักเล่นแต่ละประเภทไว้ด้วย" หนุ่มใหญ่ลอบยิ้มและคอยสังเกตสีหน้าของบุตรสาวบุญธรรม

           "กว้างใหญ่จังเลยนะคะ"

           "ใช่...ที่นี่เป็นกิจการของพ่อฉัน พ่อท่านเสียฉันกับพี่ชายก็เข้ามารับผิดชอบ แต่เขาดูแลสาขาที่อื่น"                                                                   เธอไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย...ว่าเขามีพ่อน้อง หรือบุคคลอื่นอยู่ในครอบครัวด้วยนอกจากราเชนทร์ นั่นเพราะที่ผ่านๆ มามีแต่ความหมางเมินใส่ ทำเหมือนเป็นแค่คนรู้จักที่อยู่ภายใต้หลังคาเดียวกันเท่านั้น

           "คนเยอะแบบนี้คุณไม่กลัวถูกลอบทำร้ายอีกเหรอคะ"

           "ถ้ามันกล้าก็เอาสิ..." คำตอบ สีหน้า และแววตานั้นแสดงออกถึงความไม่ยำเกรงต่อสิ่งที่บัวบงกชกำลังกังวลแม้แต่น้อย ซ้ำยังรู้สึกขบขันเสียด้วยซ้ำ                                                                                                   บัวบงกชยิ้มแหยๆ แล้วเลือกที่จะเงียบคอยมองบรรยากาศรอบๆ ระหว่างเดินไปตามพื้นพรมสีแดง ด้านหลังบอดี้การ์ดยังเดินตามกันเป็นขบวน มีคนมองแทบจะเป็นสายตาเดียวกันตลอดทุกย่างก้าว                          เธอมองยังคนข้างๆ ที่ไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งรอบข้าง แล้วนึกเปรียบเทียบกับเจ้าพ่อในหนังหรือละครที่เคยดู เพียงแค่บุคลิกรวมถึงการวางตัวต่างกันโดยสิ้นเชิงเท่านั้น

           มาดของคนตัวใหญ่ดูน่าเกรงขาม แต่เขาไม่ได้ใส่สูทสวมแว่นตาและเต็มไปด้วยเครื่องประดับแสนแพงอย่างในจินตนาการหรือในหนังในละคร

           "รอข้างนอก..." ชายหนุ่มออกคำสั่งกับเหล่าการ์ดทั้งหลายเมื่อเดินขึ้นมาถึงหน้าห้องทำงาน ทุกคนโน้มตัวรับคำสั่ง และยืนประจำที่ตามระดับขั้นบันได บัวบงกชตามขึ้นไปตรงพื้นลานกว้างที่เป็นชั้นลอย มองลงไปยังเบื้องล่างช่างชวนให้หวาดเสียวดียิ่งนัก

           ด้านหน้าของห้องนี้มีรูปปั้นสิงโตสีทองตั้งตระหง่านอยู่ตัวละฝั่งของประตู ขอบระเบียงเป็นอัลลอยรูปมังกร มีไม้ประดับมงคลต้นเล็กๆ วางขนาบไว้โดยรอบ

           "เข้ามาสิ" เขาเอ่ยเรียกเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กยืนเหม่อสำรวจไม่วางตา ประตูห้องเปิดอ้าอยู่อย่างนั้นตั้งแต่แรก ซึ่งไม่น่าแปลกเพราะไม่ใช่ห้องนอนส่วนตัว เมื่อเข้ามาด้านในก็พบว่ามันถูกตกแต่งเพื่อเป็นห้องทำงานจริงๆ                                                       

      ทั้งโต๊ะ ตู้เก็บเอกสารและตู้หนังสือ เรียกได้ว่าเทียบเท่าห้องสมุดหย่อมๆ แห่งหนึ่งได้เลยทีเดียว

           ฟากหนึ่งถูกจัดไว้สำหรับทำงาน มีโต๊ะและอุปกรณ์เครื่องอำนวยความสะดวกต่างๆ ส่วนอีกด้านก็คงใช้สำหรับการพักผ่อน มีชุดโซฟา ทีวีจอใหญ่ติดกับฝาผนัง ของตกแต่งทั้งหมดล้วนแล้วแต่ไม่อาจประเมินค่าได้ด้วยตาเปล่า

           เพิ่งรู้วันนี้ว่าพ่อบุญธรรมของตัวเอง โคตรรวย!!

           "โมบายนั่งเล่นไปก่อน หรือไม่ก็เดินดูทั่วๆ ให้คุ้นกับสถานที่ก็ได้นะ เราค่อยคุยเรื่องงานกันหลังจากฉันเคลียร์เอกสารนี่ให้เสร็จ"

           "ค่ะ...ตามสบายค่ะคุณเฮิรตซ์ หนูรอได้ค่ะ" ความรู้สึกตื่นตาตื่นใจยังไม่สร่างซาลงเลย

           องศาเป็นเจ้าของที่นี่จริงๆ เหรอ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นทำไมเขาถึงได้เลือกจะรับผิดชอบแม่ของเธอทั้งๆ ที่น่าจะมีตัวเลือกมากมายที่ดีกว่ารายล้อมให้จับจอง อีกมุมหนึ่งของเขาที่เธอไม่เคยได้เห็นค่อยๆ เผยตัวตนออกมา แต่กระนั้นหญิงสาวก็ยังรู้สึกได้ถึงสิ่งที่ค้างคาและเป็นปริศนาดำมืดอยู่ดี...