บทที่ 9
1351 Words
การทำงานเริ่มต้นในเช้าวันถัดมา หน้าที่แรกของเธอคือการฝึกงานทั่วๆ ไปช่วยองศาจัดเรียงเอกสารบ้าง ดูตัวเลขบัญชีบ้าง หรือบางทีก็ตามเขาไปดูแลความเรียบร้อยในบ่อน เป็นการเปิดตัวกลายๆ ว่าบุตรบุญธรรมอย่างเธอจะเข้ามามีส่วนร่วมในหน้าที่การงานของกาสิโนแห่งนี้
องศาดูเป็นคนใจดี ไม่ว่าจะเป็นกับเหล่าลูกน้องพนักงาน ลูกค้า หรือแม้แต่ตัวเธอ แม้จะยิ้มน้อยแต่เขาก็ไม่ใช่เจ้าพ่อการพนันที่เหี้ยมโหดอย่างเจ้าของกาสิโนที่เคยนึกถึง กระนั้นก็ยังมีมาดของความน่าเกรงขาม ทุกคนในที่นี้แม้แต่เธอ ยำเกรงเขาโดยที่ชายหนุ่มไม่ต้องแสดงออกถึงความเหี้ยมโหดใดๆ แต่กลิ่นอายที่แผ่รัศมีอยู่รอบตัวเขา สามารถรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณ...
บัวบงกชนึกสนุกกับการทำงาน ชายหนุ่มมักสอนเธอในเรื่องที่อยากรู้อย่างใจเย็น ไม่มีท่าทีรำคาญหงุดหงิด เพื่อนร่วมงานก็ดูจะให้การต้อนรับเป็นอย่างดี วันๆ หนึ่งเธอทำงานหลายหน้ามาก แล้วแต่จะถูกสั่งใช้ จนรู้สึกสนุกไปกับมันและคุ้นเคยกับแหล่งอโคจรนี้ไปโดยอัตโนมัติ จากที่คิดว่ามันน่ากลัว ในวันนี้เธอรู้สึกสนิทใจและยิ้มรับกับงานในกาสิโนแห่งนี้ไปเสียแล้ว
"คุณโมบาย...วันนี้นายไม่มาเหรอคะ" เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเจื้อยแจ้วที่ร้องเรียกทัก เธอยิ้มให้เมื่อเห็นว่าเป็นพนักงานเสิร์ฟสาวคนสวยประจำบ่อนที่คุ้นเคยกันดีตลอดหนึ่งสัปดาห์ของการทำงาน
"เห็นว่าจะไปธุระข้างนอกค่ะ พี่กันเรียกโมบายเฉยๆ ก็ได้บอกตั้งหลายครั้งแล้ว" "ไม่ได้หรอกค่ะ คุณเป็นถึงลูกบุญธรรมเจ้าของที่นี่ พี่กันเป็นแค่พนักงานเท่านั้น อีกอย่างเรียกคุณโมบายจนติดปากแล้วด้วยค่ะ" สาวสวยในชุดเดรสสายเดี่ยวสีฟ้าสลับขาวเอ่ยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอเป็นคนสวย ทั้งรูปร่างหน้าตาและอุปนิสัย ทั้งคู่ค่อนข้างสนิทกันเพราะอีกฝ่ายช่วยให้คำแนะนำยามบัวบงกชต้องลงมาเช็กความเรียบร้อยแทนพ่อบุญธรรมของเธอในบางครั้งตามห้องต่างๆ ซึ่งแยกประเภทของการพนันนั้นๆ เอาไว้
"ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจค่ะ เมื่อคืนพี่กันกลับเร็วเหรอคะ วันนี้ถึงได้มาทำ
นเร็วจัง เห็นปกติพี่กันมาช่วงบ่ายๆ ไม่ใช่เหรอ" ต่างก็เดินไปพลางพูดคุยกันไปพลางตามประสา สองสาวเดินเข้ากาสิโนทางประตูด้านหลังสำหรับพนักงานซึ่งบัวบงกชมักใช้เส้นทางนี้บ่อยๆ เมื่อไม่ได้มาพร้อมกันกับองศา
บ่อนกาสิโนไม่เคยหลับใหล พนักงานและนักเล่นต่างสับเปลี่ยนหมุนเวียนเข้าออกตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่ต้องนึกแปลกใจว่าทำไมถึงรอดพ้น
สายตาตำรวจมาได้ทั้งที่อยู่กลางใจเมืองหลวง
...เพราะทุกอย่างถูกขับเคลื่อนด้วยเงินตราและบารมี
หลายครั้งที่บัวบงกชเห็นคนมีสีทั้งในและนอกเครื่องแบบ แวะมาใช้บริการบ่อยๆ แม้กระทั่งนักการเมือง คนดังหลายๆ คน ทั้งเหล่าไฮโซมีระดับ ดารานักแสดงก็ยังไม่เว้นถูกตัณหาแห่งความอยากได้อยากมีครอบงำ
นับวันหญิงสาวก็เริ่มเรียนรู้โลกอีกโลกหนึ่งมากขึ้น เงิน อำนาจ บารมี และชื่อเสียงเงินทองนั้น ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืนก็จริง แต่มันก็มีความสำคัญยิ่งสำหรับทุกคนที่ยังต้องใช้ชีวิตดิ้นรนขวนขวายเพื่อเอาตัวรอด "กลับไม่ดึกค่ะ สว่างเลย พี่เพิ่งได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเอง แต่ช่วงนี้พี่ต้องใช้เงินเยอะก็ต้องทนๆ ไปก่อนค่ะ เอาไว้เก็บเงินได้สักก้อนค่อยว่ากันอีกที" สีหน้าของคนตอบไม่สู้ดีนัก จากที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่เมื่อลองสังเกตดีๆ กลับพบกับความมัวหม่นฉาบฉายอยู่อย่างน่าฉงน
"พี่กันทำโอทีแบบนี้บ่อยๆ เหรอคะ"
"เอ่อ...มันไม่ใช่โอทีหรอกค่ะ ที่นี่ไม่มีโอที ใครว่างตอนไหนก็มาได้ ค่าจ้างทางบ่อนคิดเป็นรายเดือนให้ ทำน้อยทำมากเงินเดือนก็เท่าเดิม แต่ถ้ามาสายหรือขาดงานบ่อยๆ ถูกไล่ออกทันที ที่นี่เงินดีผู้จัดการเขาไม่สนใจหรอกค่ะ เขาเอาแต่คนขยัน ยังไงก็หาคนมาแทนได้อยู่วันยังค่ำ"
"อ้าว...แล้วอย่างนี้พี่กันจะมาทำข้ามวันข้ามคืนทำไมล่ะคะ ในเมื่อค่าจ้างก็ได้เท่าเดิม"
"คุณโมบาย...ไม่รู้จริงๆ เหรอคะเนี่ย" บัวบงกชทำหน้างงเมื่อถูกถามเช่นนั้น ใช่...เธอไม่รู้เพราะวันๆ มัวแต่ทำงานที่ได้รับมอบหมาย อีกอย่างเธอก็ไม่เคยเห็นมีอะไรผิดปกตินี่ ทุกคนก็ทำงานกันอย่างมีความสุข พอหมดกะก็เลิกรา อำลากลับบ้าน อีกชุดหนึ่งก็จะหมุนเวียนมาแทน หรือมีอะไรมากกว่านั้นที่เธอยังไม่รู้...
"ยังไงคะ...ไม่เข้าใจ"
"อ๋อ...ไม่มีอะไรค่ะ คือที่บางคนทำงานเกินเวลาของตัวเองเนี่ยเพราะเราได้ทิปจากลูกค้าน่ะค่ะ" สาวเสิร์ฟคนสวยกล่าวอ้อมแอ้ม
"ทิป" ก็เคยได้ยินมาเหมือนกัน ถึงเรื่องนี้ เพราะเธอมีเพื่อนที่ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยอยู่บ้าง เช่นเป็นพนักงานเสิร์ฟตามร้านกาแฟ หรือร้านอาหารเป็นการทำงานแบบพาร์ทไทม์นั่นเอง แต่ไม่ยักรู้ว่าที่นี่จะได้เงินดีถึงขนาดมีแค่คนอยากจะเข้ามาทำงาน แถมทำไม่ยอมหยุดอีกต่างหาก "ใช่ค่ะ ที่นี่ทิปดีมาก คนเล่นส่วนใหญ่จะใจถึงไม่ขี้เหนียว บางคืนได้กันเป็นหมื่นเป็นแสนก็มีนะคะ" "เป็นแสน!!!" เด็กสาวอุทานด้วยความตกใจ มันไม่น่าเชื่อเอาเสียเลย จำนวนเงินนั้น เท่ากับพนักงานบริษัททำกันเป็นปีเลยทีเดียว "คุณโมบายอย่าเอ็ดไปสิคะ เดี๋ยวรู้ถึงหูคุณเฮิรตซ์ว่าพี่เอาเรื่องแบบนี้มาพูดมีหวังพี่โดนเด้งแน่ๆ ค่ะ"
"ทำไมล่ะคะ ทุกคนในนี้ก็น่าจะรู้นี่คะเรื่องรายได้ ไม่เห็นต้องกลัวเลย"
"ก็คุณเฮิรตซ์สั่งห้าม...อ่า..." กันเอามือปิดปากทันควันก่อนที่ประโยคหลังจะหลุดปากออกมา แต่ไม่ทันเสียแล้วสายตาของบัวบงกชที่จับ
จ้องอยู่ อ่านเกม ออกว่ามีบางอย่างผิดปกติสำหรับเธอ
"พี่กัน...คุณเฮิรตซ์สั่งอะไรไว้ หมายความว่าเขาสั่งพนักงานกับลูกน้องเขาทุกคนในนี้ด้วยอย่างนั้นเหรอคะ"
"เอ่อ...พี่ต้องรีบไปก่อนนะคะ เราค่อยคุยกันวันหลังดีกว่า"
"พี่...กัน!..." ไม่ทันเสียแล้ว ร่างระหงในชุดสีฟ้าขาวเดินกึ่งวิ่งไปลิ่วๆ ไม่หันหลังกลับมามองเธอเลย แถมยังทิ้งบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ให้ค้างคาใจอีกต่างหาก
มีอะไรเกี่ยวกับที่นี่ที่องศาไม่อยากให้เธอรู้อย่างนั้นเหรอ
"ไม่อยากให้รู้ใช่ไหมคุณเฮิรตซ์ ได้ค่ะ...หนูจะหาข้อมูลด้วยตัวหนูเองคอยดูเถอะ หึ..." เด็กสาวมาดมั่นในใจ สีหน้าของเธอจริงๆ และเย้ยหยันท้าทายอำนาจของผู้ปกครอง
อาจเพราะความใจดีของเขากระมังที่ทำให้เธอกล้าแข็งข้อเล็กๆ น้อยๆ ขึ้นมาบ้าง แตกต่างจากเมื่อก่อนที่แทบไม่ได้คุยกันเลยมันจึงห่างเหินและยังมีความยำเกรงต่อกันอยู่
บัวบงกชนึกสนุก และอยากรู้อยากเห็นมากเกี่ยวกับสิ่งที่พนักงาน เสิร์ฟรุ่นพี่พูดให้ฟัง แค่เดินไปเดินมาเสิร์ฟน้ำดื่ม คอยบริการถือสัมภาระให้ลูกค้าก็ได้ทิปกันเป็นหมื่นเป็นแสนเชียวหรือ
ไม่อยากจะเชื่อแต่ก็อยากลอง เผื่อฟลุคขึ้นมาบางทีเธออาจไม่ต้องขอค่าเทอมจากองศาเลย หาเงินเรียนเองได้สบายๆ แอบทำเวลาเจ้าของบ่อนไม่มา กว่าจะเปิดเทอมคงเก็บเงินได้เป็นกอบเป็นกำ
น่าสนไม่ใช่น้อย...
- Writer
