เสียงหวานแปร่งปร่าเจือสะอื้น คราวนี้เธอเจ็บจริงๆ อาจจะเจ็บกว่าทุกครั้งที่เคยร่วมรักกับอาจารย์หนุ่มมา เพราะร่างกายเธอไม่พร้อม จิตใจเธอยิ่งไม่ต้องพูดถึง มันต่อต้านเขาเองโดยอัตโนมัติตั้งแต่วันที่ได้สติจากการถูกเขาไล่เหมือนหมูเหมือนหมาตอนที่ไปร้องขอความรัก ความเห็นใจนั่นแล้ว
“เดี๋ยวผมตกรางวัลพิเศษให้สักแสนสองแสน แบบนี้จะหายเจ็บได้หรือเปล่าล่ะฮึ หรือถ้ายังเจ็บอยู่ จะเรียกสักห้าแสนหรือล้านนึง ผมก็จะไม่ต่อสักคำ”
“ถึงช่อไม่มีค่า ไม่เหลือราคาความเป็นคนในสายตาคุณแล้ว แต่ในฐานะเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ความเห็นใจสักนิด คุณก็จะไม่เหลือให้ช่อเลยเหรอคะ” เขาหาว่าเธอแต่งจริตออดอ้อนขึ้นมา ทั้งที่เธอปวดแสบปวดร้อน เมื่อยล้าไปทั่วสรรพางค์กาย ใจกลางความเป็นสาวเต้นตุบๆ ทั้งปวดทั้งระบมจากการบุกทะลวงอย่างป่าเถื่อนมาตลอดหลายชั่วโมง
“เก็บความน่าสงสารของช่อไว้ใช้กับไอ้คนข้างนอกนั่นเถอะ เพราะกับผม มันไม่ได้ผลอีกแล้ว”
น
