“ปล่อยค่ะ ช่ออยากกลับ”
แสงที่รอดผ่านเข้ามาเริ่มสลัวราง เวลานี้คงเย็นมากแล้ว เดาจากช่วงเวลาที่ถูกคนด้านหลังกกกอดอย่างแนบชิดมาอย่างยาวนาน เธอไม่ได้หลับหรือสลบไปอย่างที่นึกกลัว ยังคงซึมซับทุกห้วงเสน่หาที่ชายหนุ่มปล้ำป้อนให้ไม่หยุด และนับพันเพิ่งมาจะมาหยุดเมื่อเกือบครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเห็นจะได้ ซึ่งเธอก็หวังว่าเขาจะหมดเรี่ยวแรงและหยุดจริงๆ ได้เสียที เพราะเธอแทบจะขยับตัวไม่ไหวอยู่แล้ว
“จะรีบไปไหนล่ะ”
“รีบเหรอคะ ? ช่อหายออกมานานขนาดนี้ ป่านนี้ทุกคนคงสงสัยกันหมดแล้วว่าช่อไปไหน ทำอะไรอยู่” เจ้าของเสียงหวานแทบแหวออกมาเท่าที่เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายจะพอมี
“จะโมโหทำไม”
ยิ่งอาจารย์หนุ่มดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนในสิ่งที่เขาทำกับเธอ น้ำตาของช่ออัญชันก็เริ่มรื้นขึ้นมาอีกครั้ง
“ผมเห็นช่อเองก็มีความสุขนี่ ต้องนับให้หรือเปล่าว่าคนไม่เต็มใจแถวนี้เสร็จไปกี่ครั้ง”
“หยุดเลยนะ คนทุเรศ !”
เขาไม่เพียงทำตัวร้ายกาจแค
