กวินตราไล้นิ้วที่แก้มสากไปด้วยไรหนวดของคนที่นอนหนุนตักของเธอแผ่วเบา ก่อนปลายนิ้วจะเลื่อนมาที่จมูกโด่งคมและเรียวปากของเขาที่บดจูบเธอมานับครั้งไม่ถ้วน... ทุกอย่างบนใบหน้าเขาลงตัว ทำให้เขาดูดีไปหมด และความโดดเด่นนั้น เฉิดฉายขึ้นมามากยามเมื่อหลับตาพริ้มใบหน้าผ่อนคลายเช่นนี้ เวลาที่เขาหลับตาเขาดูมีเสน่ห์และทำให้เธอกล้ามองมากขึ้น เพราะมันทำให้เธอไม่ได้มองเห็นดวงตาคมที่จดจ้องเธอแบบอ่านความหมายไม่ออกจนเธอไม่กล้ามอง...
เธอคงจะได้มองเขาชัดๆ เพียงแค่ยามหลับเท่านั้นกระมัง....
กวินตราคิดยิ้มๆ แม้จะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นและเขาเป็นอะไร แต่เธอก็เก็บเอาคำถามเหล่านั้นเอาไว้ รอให้เขาตื่นขึ้นมาพูดเอง ไม่อยากเดาไปต่างๆ นานา เพราะไม่รู้ว่าจะเดาไปอย่างไร...
เธอลุกขึ้นเตรียมจะเอาหมอนหนุนศีรษะให้เขาแทนแล้วไปนอนพักบ้างเหมือนกัน พอทำได้สำเร็จเขาก็ลืมตามองเธอเล็กน้อย แล้วดึงมือเธอเอาไว้
“จะไปไหน”
“ก็ไปนอนสิคะ”
