วิวาห์พันธนาการ

ตอนที่สี่ สัญญาปลายเปิด 2

“โกรธบ้าอะไรของแก ก็แกไม่พูด ฉันก็จะวาง” ไอยวรินทร์ส่งเสียงแว้ดๆ มาตามสาย อารมณ์ค่อนข้างแปรปรวนเพราะ เจ้าตัวเล็กที่อยู่ในครรภ์ทำให้ฮอร์โมนไม่คงที่ กลายเป็นคนขี้โกรธขี้หงุดหงิดขึ้นมา จากที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นอย่างนั้น โชคยังดีที่คนรอบข้างเข้าใจและคอยเอาใจใส่ทำให้ไม่มีปัญหา

“ฉันคุยอยู่นี่ไง แป๊บนึงนะ” เธอบอก แล้วกดปิดเสียง ตะแคงหันมาถลึงตาใส่คนที่แกล้งเธอ....

“ฉันคุยธุระกับยัยอัยย์อยู่... อย่ายุ่งกับฉันนะ...” เธอแยกเขี้ยวใส่คนหน้าทน เขาทำเพียงแค่จ้องหน้าเธอเพียงนิดเดียว แล้วก็พลิกตัวเธอให้นอนหงาย แต่ไม่ได้เลื่อนมาทาบเธอไว้อย่างที่นึกกลัว เขาแค่เอาขาก่ายขากวินตราเอาไว้ แล้วมือหนาก็กอบกุมหน้าอกของเธอไว้ข้างหนึ่งขณะมืออีกข้างเขาซุกไว้ที่ใต้หัวของตนเอง ราวกับว่าหมอนที่ห้องของเธอต่ำเกินไป

“คุยไปสิ” เขาบอกเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะที่เธอวี้ดแล้ววี้ดอีก

“ไม่คุย จะคุยได้ไง ปล่อยเลยนะ” เธอหยิกมือใต้ร่มผ้าแรงๆ “เอาขาออกด้วย ฉันจะลุกไปนั่งคุยกับเพื่อน”

“จะทำมากกว่านี้นะถ้าลุกไป เลือกเอาว่าจะนอนคุยที่นี่หรือลุกไปแล้วผมจะช่วยวางสายให้ เราจะได้กลับมาทำอะไรให้ถนัดๆ ขึ้น” คำขู่ของเขาเสียงเรียบๆ กับนิ้วเรียวที่ลูบฐานหน้าอกของเธอใต้ร่มผ้าไปมาราวกับมนตร์สะกดให้เธอใจเย็นลง... เขาหยุดรุกอย่างที่ว่าจริงๆ หากเธอดิ้นรนเป็นบ้าเขาก็คงบ้าตามแล้วก็พูดกันยากขึ้น... เธอจึงพยายามไม่สนใจนิ้วที่ลูบเนื้ออ่อนๆ กับขาหนักๆ ที่พาดเธอเอาไว้...

กวินตรากลับมาคุยโทรศัพท์ต่อ พูดไปขนลุกไป เพราะ นิ้วเรียวไม่หยุดเคลื่อนไหว ยังดีที่มันไม่ไล้เลื้อยไปยังที่อื่นจึงยังพอแข็งใจคุยกับไอยวรินทร์ได้บ้าง

“อีกสามวันก็ถึงวันแต่งงานของอินน์กับนะดาแล้ว ตื่นเต้นเนาะ ฉันตัดชุดไปหลายชุดแล้ว เพราะอ้วนขึ้นจนต้องเปลี่ยนชุด แถมยังเจอชุดใหม่ที่ถูกใจอีก ช่างเสื้อส่วนตัวของฉันคงปวดหัวกับฉันมาก” ไอยวรินทร์เล่ามาตามสาย เธอกับกวินตราคุยกันตลอดไม่เคยขาดการติดต่อแม้จะอยู่คนละประเทศกัน ถึงตอนนี้ยิ่งกวินตราแต่งงานมาอยู่ประเทศเดียวกันก็ยิ่งคุยกันมากขึ้น วันนี้กวินตรายังไม่ได้กลับราสอัลไมคาราฟ แต่ยังอยู่ที่คฤหาสน์ของครอบครัวชีควาดิม หรือพูดง่ายๆ คืออยู่บ้านหลังเดียวกันกับกวินตราแต่คนละห้องกัน แต่ต่างฝ่ายต่างอยู่กับสามีจึงโทรศัพท์มาคุยกันแทน

“แกก็อย่ากินเยอะสิ... เพลาๆ ลงบ้าง คนท้องน้ำหนักเขาค่อยๆ เพิ่ม คนเริ่มท้องจนจะคลอดทั่วไปรวมๆ แล้วเขาน้ำหนักเพิ่มแค่สิบห้ากิโล ไม่ได้เพิ่มขึ้นเดือนเดียวเจ็ดแปดกิโลเหมือนแก”

“ฮื่อ กำลังคุม ชีคซาอิดให้นักโภชนาการมาควบคุมการปรุงกับข้าวให้เลย เขาคงตกใจที่เห็นฉันน้ำหนักขึ้นพรวดพราดจนน่ากลัวขนาดนั้น...”

“เค้ากลัวแกอ้วนเป็นตุ่มหรือเปล่ายัยอัยย์” กวินตราแซวแต่ก็รู้ความเป็นจริงว่าชีคซาอิดรักไอยวรินทร์มาก ยิ่งเธอท้องความรักความห่วงยิ่งมากขึ้นเป็นเท่าตัว จนต้องจ้างคนอื่นมาบังคับเรื่องการกินของไอยวรินทร์ให้มีระเบียบมากขึ้น

“ไม่หรอก สงสัยกลัวว่าฉันจะกินแต่ของไม่มีประโยชน์จนไม่ดีต่อสุขภาพของลูกมั้ง ส่วนฉันอ้วนได้คงดี เขาอยากให้ฉันอ้วนจะตาย แต่ฉันไม่เอาด้วยหรอก ไว้คอยอ้วนตอนแก่ดีกว่าเนาะ”

“แหม แกวางแผนไว้ไกลเชียวนะ ฉันละทึ่งจริงๆ”

“อ้อ แล้วว่าแต่แกอยู่กับชีควาดิมเป็นยังไงบ้าง... ได้คุยกันอะไรหรือเปล่า เขามีวี่แววว่าจะชอบแกมั้ย” คำถามของ ไอยวรินทร์ทำให้กวินตราสะอึก... เพราะชีควาดิมก็นอนอยู่ข้างๆ เธอ ไม่ได้ห่างเหินเหมือนคนที่เพิ่งรู้จักหน้าค่าตากันเหมือนที่เขาแสดงออกให้คนภายนอกเห็นสักนิด

เจ้าสาวหมาดๆ หันไปมองคนข้างๆ ตัวเอง ดวงตาคมๆ ของเขาหลุบลงเหมือนจะเคลิ้มหลับ แต่มือและขายังพาดที่ตัวเธออยู่...

เธอกับเขาเป็นยังไงน่ะหรือ เขาก็ต้องการเพียงแค่ร่างกายเธอ เขาเห็นเธอเป็นเพียงแค่แม่วัวพันธุ์ไว้ผลิตทายาทเท่านั้นเอง โดยส่วนตัว เขาก็ไม่ได้มีความชอบหรือสนิทสนมอะไรกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว

“เขาไม่ได้ชอบฉันหรอก เขาก็รักแฟนเก่าเขาเหมือนที่แกรู้ๆ นั่นแหละ...” กวินตราตอบเพื่อนไปตามความจริง แต่ก็ไม่กล้าที่จะปรึกษาเรื่องที่มีคนร่างสูงมานอนอยู่ที่ห้องเธอ เพราะคงไม่มีใครเชื่อว่าเขาจะทำเช่นนี้แน่

“โหย แก งั้นรักกันไม่ได้ก็เป็นเพื่อนกันได้นะ... อยู่ด้วยกันด้วยความเข้าใจกัน เพราะยังไงต่างฝ่ายต่างก็วิน วิน อยู่แล้ว”

“อืม” กวินตรารับคำ คิดอยู่บ้างว่าต่างฝ่ายต่างก็ได้ผลประโยชน์ ชีควาดิมพลิกตัวอีกครั้งหนึ่ง และขยับตัวนอนในท่าสบายแล้วหลับตาลง เขาคงจะหลับไปแล้วเธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลง

“ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ เพราะการแต่งงานของฉันกับเขามันเป็นแค่การเกื้อกูลกัน มันไม่ได้เริ่มมาจากความรัก ไม่ได้พร้อมจะอยู่ด้วยกันแต่แรก... ดังนั้นคงต้องเป็นคู่แต่งงานที่ต้องทำความเข้าใจกันอีกเยอะ” กวินตราพูดไปหาวนอนไป ดวงตาหวานเริ่มฉ่ำปรือในยามวิกาล

หลายวันมานี้การจัดพิธีเขากับเธอเหนื่อยกันมามาก แม้แต่กวินตราเองตอนนี้ก็เหนื่อยและง่วงมากจนตาจะปิด แต่ก็ยังฝืนคุยกับไอยวรินทร์ไปเรื่อยเปื่อยด้วยเรื่องจิปาถะที่ขุดมาเมาท์

กวินตราไม่รู้ว่าที่อีกห้องหนึ่งนั้น ชีคซาอิดก็นอนเท้าคางมองไอยวรินทร์คุยโทรศัพท์ด้วยสายตาปริบๆ เพราะรอว่าเมื่อไหร่หญิงสาวจะนอนเสียที แต่จะให้ใช้กำลังหรือใช้อำนาจความเป็นสามีบังคับให้เธอวางสายเพื่อนสุดที่รักแล้วนอนเขาก็ทำไม่ได้เพราะว่าตอนนี้ไอยวรินทร์ขี้หงุดหงิด แตะต้องให้โกรธไม่ได้อย่างเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นนางฟ้าน้อยๆ จะเป็นนางมารร้ายไปในทันที เขาจึงต้องยอมเธอทุกอย่างทุกเรื่องโดยไม่มีข้อแม้...

จากนั้นเพื่อนสนิทสองคนก็คุยกันไปได้อีกนิดเดียว กวินตราก็หลับทั้งๆ ที่ยังคุยกับเพื่อน ไอยวรินทร์คุยด้วยไม่ตอบหายเงียบไปครั้งสองครั้งไอยรินทร์จึงรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายคงง่วงมากจนพูดไปหลับไป จึงวางสายบอกให้อีกฝ่ายนอนแล้วค่อยมาคุยกันใหม่ในวันพรุ่งนี้...

กวินตราวางสายลง เธอไม่เหลือเรี่ยวแรงไว้ทำอย่างอื่น นอกจากวางโทรศัพท์ลงข้างหัวเตียง แล้วพยายามลุกไปหา เสื้อคลุมที่เธอกองที่พื้นมาสวม ปิดไฟหัวเตียงแล้วงัวเงียเดินไปนอนที่โซฟากว้าง ใกล้ๆ กับเตียง เพราะเธอจะไม่ยอมนอนที่เตียงเดียวกันกับชีควาดิมอย่างเด็ดขาด หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนแล้วก็หลับทันทีที่หัวถึงหมอน...