ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นยาที่คละคลุ้งไปทั่วห้อง รับรู้ได้ทันทีว่าที่นี้คือโรงพยาบาล ร่างกายฉันตอนนี้มันรู้สึกเจ็บระบมไปทั้งตัว นี่ฉันยังไม่ตายหรอ...ฉันนึกว่าฉันจะตายไปแล้วสะอีก
"ริน รินฟื้นแล้วค่ะ"
แอมวิ่งหน้าตั้งมาที่เตียงคนป่วยที่ฉันกำลังนอนอยู่พร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยร้อยยิ้ม
จากนั้นก็มีพี่ป่า มีพี่ซัน มีไวท์ เดินตามหลังแอมมาติดๆ ครบเซ็ตเลย จริงๆ สีหน้าทุกคนดูเป็นห่วงฉันมาก ว่าแต่พวกเขารู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่โรงพยาบาล
"ริน เจ็บไหม" พี่ป่าถามฉัน
"พี่ริน ผมเป็นห่วงพี่แทบแย่" ไวท์พูดขึ้น
"มึงนอนสลบไปตั้งสามวันเลยนะริน รู้ไหมใจกูแทบจะขาดที่เห็นมึงนอนนิ่งไม่รู้สึกตัวแบบนั้น" พี่ซันพูดแล้วมองฉันหน้าเศร้าๆ
ทุกคนแย่งกันพูด นี่ฉันพึ่งฟื้นจากความตายมา เพื่อมาเจออะไรแบบนี้เนี่ยนะ มันน่าปวดหัวดีจริงๆ
"ออกไป!" ฉันพูดบอกทุกคนเสียงแข็ง
พี่ซัน พี่ป่า แล้วก็ไวท์ ท่าทางเลิ่กลั่กกันหมดเล
