บทที่ 8 แบกรับความจริง

1568 Words
คอนโด TC 18.00 วันนี้อาจารย์ปล่อยเร็วฉันเลยกลับมาเคลียร์งานที่คอนโดต่อส่วนไฟฉันไม่รู้เพราะเขาไม่ได้ติดต่อมาฉันทักบอกเขาก่อนจะเลิกเรียนไม่เห็นอ่านก็เลยขอติดรถเมษาเพราะคอนโดฉันเป็นทางผ่านพอดี ติ๊ด! คุณแม่ “ค่ะ” [เสียงแข็งจังเลยลูกคนนี้] “คุณแม่มีอะไรรึเปล่าคะ” [เดี๋ยวนี้แม่โทรหาไม่ได้หรอ..พวกเราเป็นห่วงละ] “แม่ค่ะ แม่รู้อยู่แก่ใจว่าทำไมหนูถึงไม่อยากคุย” “อย่าพูดว่าเป็นห่วงอีกเลยค่ะ..ในเมื่อทุกคนทิ้งหนูไว้ข้างหลังปล่อยให้หนูอยู่รับชะตากรรมแบบนี้ในขณะที่ทุกคน” [......] “อยู่อย่างสบายในต่างประเทศไม่ต้องรับมือกับทุกอย่างแบบนี้” [แม่ขอโทษ..ฮึก..แม่ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้] “...” [พอเถอะคุณ..] ฉันกำโทรศัพท์ในมือแน่นอย่างข่มกลั้นอารมณ์อ่อนไหวของตัวเองทุกคนก็พูดได้สิเพราะไม่ได้อยู่ตรงนี้กับฉัน แม้แต่มหาลัยฉันก็ต้องย้ายชีวิตปกติสุขของฉันมันพังทลายลงพร้อมกับชะตากรรมที่ทุกคนทิ้งให้ฉัน ใครบอกฉันไม่อายจากครอบครัวนักธุรกิจชื่อดังอยู่ในแวดวงไฮโซเพียงชั่วข้ามคืนกลับล้มละลายพร้อมหนี้สินมหาศาลไม่มีใครบอกอะไรฉันเลยจนจะออกนอกประเทศกันฉันถึงรู้ว่าที่พวกเขาไม่บอกเพราะ นอกจากจะโดนลดศักดิ์ศรีแต่งงานเพื่อเงินและยังต้องทนปั้นหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกถ้าอยู่มหาลัยเก่าคงแบกรับไม่ไหวแน่ถึงฉันจะดูไม่แคร์ใครแต่ฉันจะทนสายตาดูถูกจากคนนับร้อยได้จริงน่ะหรอ [ควีน..อย่าว่าแม่เขาเลยเป็นพ่อไม่ดีเอง] “...” [เป็นพ่อที่ทำทุกอย่างพัง..เป็นพ่อที่] “พอเถอะค่ะ..หนูเหนื่อยแค่นี้นะคะ” ติ๊ด!! ฉันกดตัดสายโดยที่ไม่รอให้คนปลายสายได้พูดอะไรเพราะตอนนี้ฉันไม่อยากจะรับอะไรแล้วพ่อกับแม่ทำไมต้องเสียใจในเมื่อพวกท่านตัดสินใจแล้ว ควีนนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนอนใบหน้าสวยหวานซบลงบนเข่าอีกทีน้ำสีใสที่พยายามกลั้นไว้ไหลเอ่ออยู่รอบกระบอกตาเธอเหนื่อยมากถึงอยู่นี้จะดีแต่มันก็ไม่เหมือนเดิมเธอหนักใจทุกครั้งที่ต้องมองหน้าเขาดูก็รู้ว่าเขาไม่เต็มใจแต่ง ที่รับเธอมาอยู่ด้วยคงเพราะน้าพิมพ์แม่ของเขาเท่านั้นและเขาจะคิดยังไงเมื่อผู้หญิงที่จดทะเบียนด้วยได้มาเพราะพ่อแม่แลกกับเศษเงินบ้านเขาไม่มีใครอยากแต่งกับคนที่ไม่ได้รักหรอก!! แม้แต่เธอเองยังอยากมีอิสระบั้นปลายชีวิตก็แค่อยากอยู่กับคนที่รักและพร้อมที่จะดูแลเราแต่เมื่อเป็นแบบนี้ฉันคงได้แต่เลิกฝันเพราะตอนนี้ไม่รู้เลยว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากจริงๆ และไม่เป็นที่รักของใครแม้แต่ครอบครัวของตัวเอง “ฮึก… ฮือ” ไหล่บางสั่นไหวตามแรงสะอื้นเธอไม่ได้ร้องไห้แบบนี้มานานแล้วแต่พอได้คุยกับที่บ้านทีไรเธอไม่สามารถกักเก็บความน้อยใจไว้ได้เลยทำไมพวกท่านถึงตัดสินใจแบบนี้ขนาดหมามันยังรักลูกของมันแล้วเธอล่ะ..พวกท่านไม่รักเลยหรอลูกก็มีตั้งสองคนทำไมต้องเป็นเธอด้วย!!! ควีนร้องไห้จนเผลอหลับไปตื่นมาอีกทีก็เที่ยงคืนแล้วเธอจัดการทำธุระส่วนตัวก่อนเผื่อเตรียมนอนร่างบางมองตัวเองผ่านกระจกใบหน้าสวยหวานยังเหมือนเดิมเพียงแต่ดวงตาสวยกลับบวมแดงขึ้นมา น่าเกลียดจริงๆ เลยยัยควีน! ก่อนนอนก็เอาโทรศัพท์มาเช็กก่อนปรากฏว่าเป็นข้อความจากไฟส่งมาช่วงสามทุ่มกว่าซึ่งตอนนั้นเธอหลับ ไฟ : ฉันไม่อยู่แต่ให้คนเอารถไปจอดไว้ที่คอนโดให้แล้วพรุ่งนี้ก็ขับไปเรียนเองแล้วกัน กุญแจวางอยู่บนโต๊ะในห้องนอนฉัน ควีน : อืม ขอบใจนะ เมื่อพิมพ์ตอบกลับไปไม่นานข้อความก็ขึ้นว่าอ่านแล้วฉันรอสักพักว่าเขาจะพิมพ์อะไรไหมแต่หน้าจอกลับเงียบสนิทฉันเลยกดออกแชทและกดล็อกหน้าจอทันที อะไรกัน เธอหวังให้เขาพิมพ์อะไรเนี่ย ติ้ง! ไฟ : รีบนอนได้แล้ว ข้อความสั้นๆ ตามสไตล์เขาทำให้ฉันอดยกยิ้มขึ้นมาไม่ได้ คนอะไรจะบอกฝันดีก็ไม่บอก ชิ! ควีน : ฝันดีนะ ฉันตอบกลับข้อความและกดล็อกหน้าจอทันทีก่อนจะล้มตัวลงนอนพร้อมกับรอยยิ้มกว้างดีที่เธอไม่ได้พูดกับเขาต่อหน้าไม่งั้นเขาต้องรู้แน่ว่าเธอหน้าแดงแค่ไหน บางทีการอยู่กับเขาอาจจะดีก็ได้ คณะนิเทศศาสตร์ ร่างบางของควีนลงจากรถออดี้สีขาวที่ไฟให้เอามาขับรถคันนี้เธอไม่เคยเห็นมาก่อนปกติไฟจะใช้แค่รถซูปเปอร์คาร์คันโปรดของเขาแต่ก็ดีแล้วถ้าให้เธอขับซูปเปอร์คาร์มีหวังได้เอาไปวัดกับฟุตบาทแน่ๆ ตลอดทางมีสายตาไม่เป็นมิตรจากคนแถวนั้นบ้างก็มองด้วยความหมั่นไส้ บ้างก็มองด้วยความเกลียดชังจนเธอสัมผัสได้ ปกติเจอคนมองจนชินและไม่สนใจแต่วันนี้มันกลับแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงเหมือนกับตัวเธอเป็นหัวข้อสนทนาอะไรบางอย่างทำให้ควีนตัดสินใจรีบเดินขึ้นตึกอย่างรวดเร็วเพื่อหลีกหนีสายตาแปลกๆ “ควีน!!!” “อ่ะ..เมษา” “เธอ..อย่าพึ่งเข้าไปในห้อง” หืมมม มือบางที่กำลังจะเปิดประตูห้องเรียนเข้าไปต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากเมษาเพื่อนสาวที่พึ่งรู้จักกันเรียกไว้ซะก่อนเธอจึงหันกลับมามองเพื่อนอย่างงงงวย “มานี่ก่อน ตามฉันมา” “เดี๋ยว!แต่จะเริ่มเรียนแล้วนะ” “มาเหอะ เรียนช่างมัน!” ฉันเดินตามแรงดึงของเมษามาจนถึงหลังตึกคณะที่ห่างไกลผู้คนเธอถึงปล่อยมือและหันมามองหน้าฉัน ตอนนี้ฉันสับสนมากว่าเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่มาถึงมหาลัยแล้วไหนจะเจอเมษาที่ทำตัวแปลกๆ อีก ลางสังหรณ์บางอย่างมันเตือนว่าต้องมีอะไรแน่! “เธอพาฉันมาที่นี่ทำไม” “ฉันว่าแล้วว่าเธอต้องยังไม่เห็น” “เห็นอะไร” เมษายื่นหน้าจอโทรศัพท์มาให้ฉันดูเป็นเพจเม้าท์มอยที่กำลังตั้งข้อสงสัยและประเด็นที่พวกเขาพูดถึงกันก็คือ ฉัน ในโพสนั้นบอกเล่าว่าแต่ก่อนฉันชื่อและนามสกุลอะไรเคยเรียนที่ไหนและครอบครัวของฉันคือใครพร้อมภาพประกอบข่าวการล้มละลายและข้อสงสัยคือพ่อแม่ฉันหนีออกนอกประเทศส่วนฉันก็พยายามจับไฟด้วยการปล่อยท้องเพื่อให้เขาแต่งงานกับฉันและนี้คือที่มาว่าทำไมฉันถึงได้ใช้นามสกุลเขา เมื่ออ่านจบ มือที่ถือโทรศัพท์อยู่สั่นระริกด้วยความกลัวและโกรธฉันไม่รู้ว่าใครทำเรื่องพวกนี้ซึ่งเรื่องการย้ายมหาลัยมันคงไม่แปลกแต่เรื่องที่เกี่ยวกับไฟมันแปลกถึงจะแค่ตั้งข้อสงสัยแต่มันก็ใกล้ความเป็นจริงมากซึ่งคนที่รู้เรื่องนี้มีอยู่ไม่กี่คน ครอบครัวฉัน น้าพิมพ์แม่เขา และเขาซึ่งครอบครัวฉันและน้าพิมพ์ไม่มีทางทำแบบนี้แน่ตอนนี้คนที่ฉันสงสัยมากที่สุดก็คือเขา!! “แก..โอเคไหม” เมษาถามอย่างเป็นห่วง ตั้งแต่รู้จักกันมาควีนเป็นประเภทแข็งนอกอ่อนใน ถึงจะดูหยิ่งแต่เนื้อแท้ควีนไม่ได้หยิ่งเธอคิดว่าเพื่อนต้องไม่โอเคแน่ๆ “ฉัน..” “แก..ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” “ฮึก..เมษา..ฉันไม่” หมับ!! “แกร้องเท่าที่แกต้องการเลยฉันจะอยู่กับแกเอง” เมษากอดฉันไว้แน่นและไม่ถามอะไรสักคำส่วนฉันที่เจอความจริงกระแทกหน้าก็ได้แต่ซบหน้ากับไหล่เมษาและร้องไห้ออกมาเบาๆ ตอนนี้สิ่งที่ฉันกลัวมันเปิดเผยออกมาแล้วฉันยังจำสายตาของใครหลายคนที่มองฉันได้เป็นอย่างดีพวกเขาล้วนตัดสินฉันเพียงเพราะข่าวลือ ส่วนคนที่ฉันสงสัยวันนี้เขากลับหายตัวไปมันทำให้ข้อสงสัยของฉันเริ่มชัดเจนขึ้น เพราะทุกอย่างมีแค่ฉันกับเขาที่รู้แล้วจะมีใครเอาเรื่องพวกนี้มาเล่นงานฉันอีก ไฟ ไหนนายบอกไม่ได้เกลียดฉันไง…. ยิ่งคิดน้ำตายิ่งหลั่งไหลออกมาเรื่อยๆ ด้วยความเสียใจฉันเริ่มกลัวการเผชิญหน้ากับคนอื่นแล้วฉันจะทำยังไงดี ฮึก ฮึก “ไม่เป็นไรนะแก” “อืม” โชคดีจังที่ตอนนี้ฉันมีเมษาและโชคดีที่เธอพาฉันออกมาก่อนไม่งั้นเข้าห้องเรียนไปไม่รู้จะทำหน้ายังไงเลย ทำทุกเรื่องฉันต้องแบกรับไว้อีกแล้ว ฉันได้แต่ถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD