บทที่ 7 อยากทำลาย
1382 Words
ช็อปวิศวกรรมเครื่องกล
“มาแล้วหรอคนติดเมีย”
น้ำเสียงยียวนของคนที่นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาขนาดใหญ่ของห้องนั่งเล่นในช็อปวิศวกรรมเครื่องกลดังขึ้นเมื่อไฟเดินเข้าไปในห้อง
“เออถึงว่าตามตัวยากฉิบหาย”
ตามมาด้วยหนุ่มหล่อสุดกะล่อนของกลุ่มอย่างเพทายที่ชอบพูดเข้าขากันดีกับต้าร์
“มาทำไมวะ”
ไฟเอ่ยถามเพื่อนทันทีเมื่อมาถึงและไม่ใช่แค่ต้าร์กับเพทายเท่านั้นแต่รวมไปถึงไนต์และนักรบด้วยที่เรียนสาขาโยธาคนละสาขากับเขาส่วนคนที่ไม่เห็นบ่อยสุดต้องไอ้โซ่แล้วแหละไม่ใช่เขา ได้ยินว่ามันติดเด็กสาขานี่!!
“มารออาจารย์ประจำโปรเจคแกมีสอนที่นี่”
“แล้วไอ้โซ่”
“เดี๋ยวตามมา”
ไอ้ต้าร์ตอบคำถามเขาก่อนจะก้มลงไปเล่นเกมในโทรศัพท์กับนักรบต่อสองคนนี้ติดเกมมากโดยเฉพาะไอ้ต้าร์ เขาลืมบอกไปว่าต้าร์นักรบและโซ่เป็นลูกพี่ลูกน้องกันและอยู่บ้านเดียวกันเวลาไม่เจอใครคนใดคนหนึ่งถามอีกคนก็รู้แล้ว
“แล้วมึงล่ะ ยังไงไม่พูดถึงเลยนะ”
เพทายพูดขึ้นมาอย่างหมั่นไส้ถ้าแม่เขาหาเมียได้สวยแบบนี้เขายอมสละโสดให้ก็ได้จะไม่เล่นตัวแบบไอ้ไฟเลย
“ไม่มีไรจะเล่า”
จะให้เล่าอะไรก็ไม่มีไรต้องเล่าเรื่องของผมกับเธอเกิดจากแม่บังคับส่วนเธอก็คงโดนบังคับเหมือนกันไม่งั้นคงทำตัวเกาะติดและแสดงความเป็นเจ้าของให้รำคาญแล้วแต่นี่อะไรทำตัวเฉยเหมือนเป็นรูมเมทธรรมดาไม่ใช่ผัวเมีย แถมยังเข้าใจว่าผมเกลียดอีก คิดมากจริง!
“จะไม่มีอะไรได้ไงวะ”
“แล้วจะให้มีอะไร”
ผมถามกลับไอ้เพทายที่เซ้าซี้ไม่เลิก ทำไมมันต้องการให้ผมตอบยังไงมันถึงจะพอใจอีกอย่างมันไม่ได้มีอะไรเลย ก็แค่ได้รูมเมทเพิ่ม
“จะมีไร ที่ไอ้ทายมันอยากรู้คือมึงได้เขายัง”
เป็นนักรบที่นั่งฟังอยู่นานพูดแทรกขึ้นมาเพราะเขาก็รำคาญไอ้เพทายเหมือนกันอยากรู้แต่ไม่พูดตรงๆ
“สัส!จะทำอะไรล่ะ”
“ห๊ะ จริงหรอ”
เพทายที่รอฟังอยู่นานรีบเสนอหน้าเข้ามาหาไฟทันทีเพราะเขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินเพื่อนของเขาใช่ย่อยที่ไหน แล้วมีเนื้อหงส์มาวางตรงหน้าทำไมมันปล่อยให้หลุดมือไปว่ะ
“เออ เลิกถามได้แล้ว!”
ไม่ใช่แค่เพทายที่อึ้งแต่เพื่อนที่เหลือต่างก็แปลกใจที่ไฟมันไม่ได้ทำอะไรผู้หญิงคนนั้นอย่างน้อยเธอก็สวยมากกว่าผู้หญิงทุกคนของเพื่อนรวมกันซะอีก ทำไมมันไม่เอาหรือมันจำศีล!
“มองหน้ากูแบบนี้…ไม่เชื่อ?”
“เออ!!!!!”
เพื่อนที่เหลือต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันเลยเพราะมันยากจะเชื่อจริงๆ พวกเขาล้วนเคยเห็นผู้หญิงของเพื่อนมาแล้วก็อดพยักหน้าอย่างเห็นด้วยไม่ได้ว่าเป็นคนที่สวยมาก
แล้วมันมีเหตุอะไรที่ต้องปฏิเสธ!
“แล้วแต่พวกมึงจะคิด”
ไฟถอนหายใจก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟาข้างต้าร์ที่ยังคงว่างอยู่และทำเป็นล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมากดเล่นโดยไม่สนใจสายตาจับผิดของเพื่อน แต่ไม่นานพวกเพื่อนก็ต่างละความสนใจและกลับไปทำสิ่งที่ทำค้างอยู่ต่อ
ร่างบางในชุดนักศึกษาพอดีตัวตัดผิวขาวเหลืองและใบหน้าสวยหวานดูสุภาพเรียบร้อยเดินเข้ามานั่งรอน้องสาวที่ใต้ตึกคณะนิเทศศาสตร์ด้วยเข็มกลัดและเข็มขัดที่แตกต่างจากมหาลัยแอลทำให้หลายคนมองเธออย่างสนใจ “ชมพู” ทำเป็นหลุบตาลงมองโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเองโดยที่ไม่สนใจสายตารอบข้าง
เธอมาที่นี่เพราะนัดเอาของมาให้ “ฟ้า” น้องสาวของเธอที่เรียนอยู่ ปี 2 มหาลัยแอลส่วนเธอเรียนที่วิทยาลัยนานาชาติคนละฟากกับที่นี่เลยแต่เทียบแล้วที่นี่ดูหรูหราและใหญ่กว่ามากแต่ที่เธอเลือกเรียนที่นั่นเพราะคณะการแสดงของที่นั่นมีแมวมองมาหาเด็กเยอะซึ่งความฝันของเธอคือการเป็นนักแสดงดาราสาวชื่อดัง
และความฝันของเธอก็สำเร็จมาอีกขั้นแล้วตอนนี้เธอได้เป็นนางแบบในสังกัดของผู้จัดการดาวทองเริ่มไต่เต้าจากนางแบบโนเนมเล่นเป็นตัวประกอบตอนนี้เธอได้งานถ่ายแบบในนิตยสารและมีเป็นนางแบบประจำให้กับแบรนด์เสื้อแบรนด์ดังอีกด้วย
“พี่ชมรอนานไหม”
“อ่า ไม่นานจ้ะ”
ฟ้าน้องสาวของเธอส่งเสียงทักทายขึ้นมาทำให้เธอหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเองเธอเอาของมาให้น้องสาวและอยู่สนทนากันเล็กน้อยแต่ก่อนจะกลับสายตาของเธอเหมือนจะเจอร่างบางแสนคุ้นเคย
ควีนมาทำอะไรที่นี่?
“พี่ชมๆ มองอะไร จะกลับตอนไหน”
“ห๊ะ โทษทีสงสัยพี่ตาฝาดน่ะนึกว่าคนรู้จัก”
“หืมมม”
ฟ้ามองตามสายตาพี่สาวก่อนจะปรากฏสาวสวยแสนเพอร์เฟคที่กำลังเป็นที่พูดถึงในตอนนี้เธอก้าวเรียวขาสวยบนรองเท้าส้นเข็มอย่างมั่นใจจนเธอยังอดชื่นชมไม่ได้
คนสวยทำอะไรก็ดูดี
“พี่รู้จักพี่ควีนด้วยหรอ”
“พี่ควีน?”
ชมพูเอะใจและทวนคำถามอีกครั้งว่าคนที่น้องสาวบอกชื่อควีนจริงๆ เมื่อน้องสาวพยักหน้าเธอจึงมั่นใจว่าคงเป็นควีนเดียวกับที่เธอรู้จักและเคยเรียนมหาลัยเดียวกันกับเธอ
“พี่รู้จักด้วยหรอ”
“อืม ควีนเคยเรียนที่มหาลัยพี่น่ะ”
“อ่อ แล้วย้ายทำไมอะ”
“คงเพราะเรื่องข่าวมั้ง”
ชมพูพยายามกระซิบกระซาบแต่เสียงที่คุยกับฟ้ากลับไม่เบาเลยจนคนที่นั่งอยู่แถวนั้นสองสามโต๊ะได้ยินไปด้วยและพยายามเอียงหูฟังเต็มที่
“ยังไหนเล่า”
“ก็..อย่าไปเล่าให้ใครฟังนะ”
“ได้ๆ ไม่เล่า”
“คืองี้ควีนเคยเรียนที่เดียวกับพี่แต่ว่าหลังจากมีข่าวว่าครอบครัวของเธอล้มละลายพี่ก็ไม่เจอเธอที่มหาลัยอีกเลย นี่ก็ผ่านมานานมากพี่ทักไปถามก็ติดต่อไม่ได้พี่น่ะเป็นห่วงเธอมากเลยแต่ไม่คิดว่าจะจเอที่นี่”
น้ำเสียงหวานเศร้าเล่าให้น้องสาวฟังไปด้วยและทำท่าทางเป็นห่วงเพื่อนเสียเต็มประดาโดยที่คนอื่นมองตามก็ได้แต่เห็นใจเพื่อนที่แสนดีแบบเธอ
“อ้าว ครอบครัวล้มละลายแล้วจะมาเรียนนี้ได้ไง”
“อ่า นั่นแหละที่พี่แปลกใจ”
ฟ้าออกความคิดเห็นส่วนชมพูก็ตามน้ำไปพร้อมกับย่อนความสงสัยให้คนแถวนี้กลับไปตกตะกอนเอาเองว่าทำไมควีนถึงมาเรียนที่นี่ได้!
“เอ๊ะ!! ฟ้าเคยอ่านในเพจเขาบอกว่าเธอเป็นน้องของพี่ไฟหนุ่มฮอตของมหาลัยนะ”
“ควีนมีพี่ชายคนเดียวนะ..และไม่ได้ชื่อไฟด้วย”
“อ้าว ยังไงเนี่ย”
“ลองค้นหานามสกุลนี้ดูนะ วรโชติเมธา”
0.0
“นั่นคือนามสกุลของควีน”
ฟ้าตาเบิกโพล่งอย่างไม่อยากเชื่อนางฟ้าประจำคณะของเธอมีที่มาที่ไหนประหลาดมากอีกอย่างแล้วทำไมตอนนี้นามสกุลถึงเหมือนพี่ไฟ
“พี่ว่าพี่กลับก่อนดีกว่า ไว้เจอกันนะ”
“อ้าว ยังเล่าไม่จบเลยนะ”
“เอาไว้วันหลังพี่มาหานะ”
“ก็ได้ค่ะ”
ชมพูโบกมือลาน้องสาวก่อนจะขึ้นรถคันหรูราคาล้านต้นของตัวเองท่ามกลางผู้คนที่อยากรู้ว่าเจ้าของรถคือใคร
ก่อนเลี้ยวออกจากคณะชมพูลดกระจกลงและมองไปยังควีนที่ยืนอยู่กับผู้หญิงอีกคน สงสัยจะเพื่อนเธอ! ดวงหน้าหวานมองควีนอยู่นานโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว เธอยกยิ้มให้กับแผนการในใจ
ขอโทษนะควีนแต่ถึงเวลาที่เธอจะคืนทุกอย่างให้ฉันแล้ว ถ้าไม่มีเธออนาคตฉันอาจจะดีขึ้นมาก!!!
- Writer
