บทที่ 9 เตรียมเอาคืน
1902 Words
คณะนิเทศศาสตร์
“แล้วจะเอาไง”
หลังจากปลอบควีนอยู่นานจนหายสะอื้นเมษาก็ถามขึ้นมาว่าควีนเตรียมรับมือยังไงต่อเพราะเรื่องนี้ค่อนข้างร้ายแรงเธอไม่กล้าถามเรื่องส่วนตัวของเพื่อนมากนักเลยไม่รู้จะช่วยยังไงทำได้เพียงอยู่ข้างๆ เพื่อนเท่านั้น
“ฉันคิดว่าฉันจะกลับไปเรียน”
“ห๊า ..แต่วิชานี้น่าจะไม่ทันแล้วนะ”
เมษาดูเวลานี่ก็ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วเข้าไปก็เช็คชื่อไม่ทันอยู่ดีสู้โดดเรียนไปเลยดีกว่า
“หมายถึงอีกวิชาต่างหาก”
“อย่าบอกนะว่า..”
“อื้มมม”
“เหลือเชื่อเลย ฮ่า ๆ”
ควีนขยิบตาให้เพื่อนอย่างน่ารักเธอร้องไห้มาพอแล้วต่อไปนี้เข้มแข็งได้สักทีเธอไม่ใช่คุณหนูควีนที่ต้องแบกหน้าตาและชื่อเสียงอีกต่อไปเธอต้องเผชิญหน้ากับมันถึงแม้สิ่งที่เผชิญจะนักหนาเธอก็ต้องทำ
“แล้วตอนนี้เราจะไปอยู่ไหนดี”
“อืม..คาเฟ่ไหม”
“ได้!”
เหลือเวลาเข้าเรียนอีกตั้งชั่วโมงฉันกับเมษาเลยจะไปนั่งเล่นคาเฟ่แถวหน้ามหาลัยเพราะใกล้กับคณะและมีหลายที่ให้เลือกด้วยควีนยิ้มสดใสให้เพื่อนที่ตอนนี้เธอยกให้เป็นเพื่อนสนิทแล้วถึงแม้จะรู้จักกันไม่นานแต่เมษาก็ดีกับเธอมากๆ ขนาดเจอข่าวแย่ๆ ยังเป็นเมษาที่อยู่ข้างเธอ
TF elite supercar
แกร็ก!
“อ้าว พี่ไฟ”
ร่างบางผิวขาวผ่องในชุดนักศึกษาผมบลอนด์ยาวดัดลอนอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอทำให้ใบหน้าสวยมากยิ่งขึ้นสาวน้อยร่างบอบบางเอ่ยทักทายรุ่นพี่หนุ่มที่นั่งหลับตาพิงผนังโซฟาอยู่
“มาหาไอ้เสือ?”
“ใช่ค่ะ พี่เห็นพี่เสือไหม”
“เดี๋ยวมันมา ลงไปดูของแต่งรถข้างล่าง”
“อ่อ โอเค..หน้าพี่ดูเหนื่อยๆ”
“ธรรมดางานเยอะ”
ไฟตอบรุ่นน้องตรงหน้าด้วยความสนิทสนมซินเซียเป็นน้องสาวของเพื่อนและยังเป็นแฟนของเพื่อนด้วยทำให้มีโอกาสได้เจอกันบ่อย!
“หนูนึกว่าพี่หนีข่าวซะอีก”
“หืม ข่าวอะไร”
“ก็ข่าวของพี่กับสาวนิเทศไง”
“เอามาดูหน่อย”
ไฟเอะใจทันทีว่ามันต้องมีเรื่องอะไรแน่นอนเขารับโทรศัพท์มาจากน้องก่อนจะอ่านข้อความบนหน้าจอด้วยความหงุดหงิดเพจนี้แม่งควรปิดไปได้แล้วมีแต่ข่าวไร้สาระไปวันๆ
“อย่าทุบโทรศัพท์หนูนะ”
“อ่ะ..เอาคืนไปพี่ไม่ทุบหรอก”
“โห..หน้าพี่เหมือนจะไปฆ่าใคร”
สาวน้อยตรงหน้าร้องเสียงหลงเพราะกลัวเขาทุบโทรศัพท์เธอหลังจากอ่านไปสักพักสีหน้าเขาก็แสดงออกทันทีว่าโมโหก่อนจะแบมือขอโทรศัพท์คืน
“ทำไรกัน!”
“พี่เสือ!”
“แล้วมึงจะไปไหนไฟ..ไหนว่าจะนอน”
“ไปจัดการธุระ..วันนี้กูกลับเลยนะ”
“เออ”
ไฟลุกขึ้นเตรียมออกจากห้องพอดีกับที่เสือเพื่อนเขาเข้ามาพอดีเลยได้สั่งความกันไว้ว่าวันนี้เขาจะไม่เข้ามาที่อู่อีกเมื่อคุยกันเสร็จเขาก็ออกไปทันทีโดยจุดหมายปลายทางคือมหาลัยซึ่งอยู่คนละฟากกับอู่เลย
ติ๊ด!
[ว่าไงไฟ]
“คุณตา..ผมขอคนใช้งานหน่อยสิ”
[มีอะไรรึเปล่า]
“อยากจัดการหนอนที่บ้านหน่อย”
[เดี๋ยวตาให้วิทย์ไปหา]
“ขอบคุณครับ”
เขากำพวงมาลัยรถแน่นเพื่อระบายอารมณ์โกรธแค่อ่านข้อความในเพจนั้นก็พอจะเดาได้ว่าเป็นฝีมือใครมีอยู่ไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ย้อนกลับไปเมื่อวานที่เขาไม่ได้กลับคอนโดเพราะโดนพ่อเรียกตัวกลับบ้านกะทันหัน
คฤหาสน์ภาวัต
เอี๊ยด!!!
รถซูปเปอร์คาร์สีขาวสุดหรูขับเข้ามาจอดเทียบทางขึ้นคฤหาสน์ก่อนจะปรากฎร่างสูงของเจ้าของรถอย่างไฟในชุดนักศึกษาวิศวะเหล่าแม่บ้านรีบวิ่งกุลีกุจอมารับลูกชายแท้ๆ ของนายท่านทันทีก่อนที่จะโดนโทสะของเขา
มีใครในนี้บ้างไม่รู้ว่านายท่านเจ้าของคฤหาสน์กับลูกชายไม่ถูกกันถึงขนาดที่ว่าเจอกันทีไรมีทะเลาะกันตลอดทำให้พวกแม่บ้านต้องรีบหลบเลี่ยงกันพัลวัน
“พ่ออยู่ไหน”
“คุณท่านอยู่ห้องทำงานค่ะ”
ไฟเดินมุ่งตรงไปที่ห้องทำงานชั้นสองทันทีอย่างคุ้นเคยถึงเขาจะไม่ได้มาที่นี่บ่อยแต่ที่นี่ก็เป็นบ้านที่เขาอาศัยอยู่มาตั้งแต่เกิดทุกอย่างที่นี่มันเป็นของเขาไม่ใช่ของคนอื่นดังนั้นถึงรังเกียจที่จะเจอคนที่นี่แต่เขาก็ไม่ต้องการให้พวกมันได้ใจและชุบมือเปิบไปเป็นของตัวเอง
แกร็ก!
“ทำไมไม่เคาะประตู”
น้ำเสียงนิ่งของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อและนายท่านเจ้าของคฤหาสน์แสดงสีหน้าไม่พอใจทันทีเมื่อลูกชายเพียงคนเดียวปฏิบัติอย่างคนไร้มารยาทแม้แต่เคาะประตูห้องมันยังไม่ทำ!
“เคาะไม่เคาะก็ไม่ต่างกัน..พ่อมีอะไร”
“นั่งลงก่อน”
“พ่อว่าธุระมาเลย..ผมไม่คิดว่าตัวเองจะอยู่ที่นี่นาน”
“หายหัวไปตั้งนาน..แกก็ยังเหมือนเดิม”
“ครับ..ก็เหมือนพ่อนั่นแหละ”
ท่านภาวัตกัดฟันแน่นอย่างโมโหที่โดนยอกย้อนถ้ารู้ว่าโตมาจะดื้อและหัวแข็งขนาดนี้เขาจะเอาขี้เถ้ายัดปากมัน
“หึ!แม่แกคงสอนมาดี”
“ไม่เกี่ยวกับแม่..พ่อพูดธุระของพ่อมาไม่งั้นผมจะกลับแล้ว”
“ฉันจะให้แกหมั้นกับหนูลลิน”
“ไม่!!”
ไม่ต้องรอให้พ่อพูดจบเขาก็สวนขึ้นมาเลยพ่อคิดอะไรอยู่ถึงจะให้เขาหมั้นกับหลานของเมียน้อยพ่อพวกปลิงที่คอยสูบเลือดสูบเนื้อพ่อของเขาอยู่ที่ไม่อยากมาที่นี่นานเพราะกลัวเจอครอบครัวนี้แหละทั้งเมียน้อยทั้งลูกและหลานมันทุเรศเห็นแล้วอยากจะอ้วก!
“แต่แกต้องหมั้น!..หนูลลินเป็นเด็กดีเรียบร้อยถ้าแกหมั้นกับน้องแกอาจจะเป็นผู้เป็นคนขึ้น”
พ่อเขาเอาสมองส่วนไหนคิดที่ให้เขาหมั้นกับยัยนี้ถ้าเขาที่เป็นผู้สืบทอดคนเดียวของพ่อหมั้นกับหลานยัยเมียน้อยพ่อมีหวังสมบัติคงไม่ไปไหนหรอกคงตกที่ครอบครัวนี้แหละ
“ผมคงต้องทำให้พ่อผิดหวังแล้วแหละ”
“หมายความว่าไง”
“ผมแต่งงานมีเมียแล้ว”
“แกว่าไงนะ!!”
“ผม-มี-เมียแล้ว”
“ฉัน..ฉันไม่เชื่อแกจะไปมีเมียได้ยังไงอย่ามาโกหก”
“ไม่ได้โกหกว่างๆ จะพามาให้รู้จัก..ธุระพ่อมีแค่นี้ใช่ไหมงั้นผมกลับก่อนนะ”
เป็นครั้งแรกที่เขายินดีกับการจดทะเบียนกับยัยตัวแสบเลยล่ะโชคดีจริงๆ ที่แม่รู้ทันแผนการณ์ของพวกนี้แต่ถึงเขาจะยังไม่แต่งกับควีนเขาก็ไม่มีทางหมั้นกับยัยลลินแน่นอนพ่อเอาตาที่ไหนมองว่าเด็กนั้นเรียบร้อย ที่เขาย้ายมาอยู่คอนโดเพราะทนความอึดอัดไม่ไหวพอไม่มีพ่อเขายัยนี้เสนอหน้ามาอ่อยถึงห้องเขาขยะแขยงยัยนี้จนอยากอ้วกนึกถึงแล้วเกลียดฉิบหาย!
“พี่ไฟ..”
เชี้ยเอ้ย!พูดไม่ทันขาดคำ
ไฟเดินออกจากบ้านโดยที่ไม่มองลลินแม้แต่หางตาไม่แม้แต่จะพูดคุยอะไรด้วยอยู่นานๆ ไม่ดีเขากลัวยัยนี้เรียกลมเรียกฝนเล่นละครทำตัวน่าสงสารใส่พ่อเขาอีก
“พี่ไฟแต่งงานแล้วหรอคะ”
“...”
“กับใครหรอ ใช่ผู้หญิงที่เป็นข่าวกับพี่ไหม”
ลลินที่แอบฟังบทสนทนาของคุณลุงกับพี่ไฟตั้งแต่ต้นจนจบทำให้เธอได้ยินพี่ไฟปฏิเสธทุกคำและยังบอกว่าแต่งงานกับคนอื่นอีกเธอทนไม่ได้ถึงป้าของเธอจะผิดที่เป็นเมียน้อยแต่แล้วยังไงเธอผิดตรงไหนทำไมพี่ไฟต้องเกลียดเธอด้วย
เพราะได้ยินข่าวลือของพี่ไฟกับเด็กนิเทศทำให้เธอร้อนรนอยู่ไม่สุขและได้มาปรึกษาทิษาผู้เป็นป้าและไม่คิดว่าป้าจะมาคุยกับคุณลุงและท่านก็รับปากว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้
แต่ทุกอย่างกลับพังเมื่อได้ยินเรื่องนี้จากปากพี่ไฟ
ไฟไม่สนใจท่าทางน่าสงสารของเธอมันใช้กับเขาไม่ได้เขาไม่ได้โง่เหมือนพ่อที่จะหลงความจอมปลอมพวกนี้!
“เดี๋ยวก่อนค่ะ..ไฟๆ”
ระหว่างทางขับรถไปมหาลัยทำให้เขานึกถึงเรื่องเมื่อวานที่พ่อเรียกกลับบ้านเรื่องที่เป็นข่าววันนี้คงไม่ใช่ฝีมือใครนอกจากยัยเมียน้อยกับหลานของมันหรอกเขาหรอกคิดว่าเขาไม่กล้าทำอะไรหรอรอรับผลที่จะตามมาได้เลย
sweet cafe
สองสาวสุดฮอตของคณะนิเทศกำลังเพลิดเพลินกับการมาคาเฟ่เพราะที่นี่เป็นคาเฟ่มาเปิดใหม่สไตล์มินิมอลและมีหลายโซนให้นั่งแต่อากาศแบบนี้พวกเธอนั่งห้องแอร์ดีกว่าในร้านมีนั่งศึกษานั่งกันอยู่ประปรายหลายโต๊ะ
พวกเธอได้โต๊ะอยู่มุมของร้านพอดีแต่กลับเป็นส่วนตัวและการตกแต่งตรงนี้ก็ดูดีเอามากๆ ควีนอาสาเดินไปหยิบเมนูที่เคาน์เตอร์เนื่องจากร้านค่อนข้างใหญ่และพนักงานในร้านก็เป็นนักศึกษาทำให้ขาดพนักงานอยู่บ่อยๆ หลายคนมาก็เลือกสะดวกที่จะเดินมาหยิบเมนูเอง
“มั่นหน้าเนอะโดนขนาดนี้เป็นฉันไม่มานะ…”
“สงสัยหน้าจะด้าน..”
“แร๊งงงงงง”
“ดูดิ พูดขนาดนี้ยังทำเมินอีก”
เสียงนินทาแบบระยะเผาขนทำให้เธอชะงักก่อนจะทำเมินเป็นไม่สนใจเธอไม่อยากให้ค่ากับคนพวกนี้จึงเลือกจะเดินกลับโต๊ะเงียบๆ
“คิดว่าสวยมากมั้ง อิตอแหล”
เฌอเอมอดีตดาวนิเทศหมั่นไส้ควีนตั้งแต่เปิดเทอมแล้วแต่ไม่มีโอกาสเล่นงานสักทีวันนี้เธอจะทำให้ผู้หญิงคนนี้อับอายเมื่อควีนเดินผ่านโต๊ะของเธอสาวสวยอดีตดาวก็ยื่นขาเรียวออกไปเพื่อสกัดให้อีกคนที่เดินผ่านมาล้ม
“กรี๊ดดดดดดดดดดด”
“สมน้ำหน้า!”
แผนโง่ๆ แบบนี้คิดว่าเธอรู้ไม่ทันหรอคิดจะร้ายก็ช่วยทำให้เนียนหน่อย เมื่อเฌอเอมยื่นขามาเธอเลยเหยียบเท้าเฌอเอมลงไปเต็มแรง ก็นะรองเท้าส้นเข็มซะด้วย ไม่เจ็บให้มันรู้ไป!
“ฉันเห็นนะย่ะ”
“อ้าวเห็นด้วยหรอ ฮ่า ๆ”
“เออสะใจเป็นบ้า”
ด้วยอารมณ์โกรธแบบไม่มีสติเฌอเอมที่กรีดร้องเสียงดังลั่นร้านจนลืมอายเธอหยิบแก้วสตอเบอรี่ปั้นของเธอมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับก้าวไปที่โต๊ะของควีนและเมษา วันนี้เธอต้องล้างอายให้ได้!
ซ่า!!
น้ำสตอเบอรี่ปั้นพร้อมเกล็ดน้ำแข็งสาดกระทบเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาอย่างจังจนคนที่ทำยืนอึ้งอย่างทำอะไรไม่ถูกเธอว่าเธอก็เล็งแม่นแล้วนะทำไมเขาต้องเข้ามารับแทนยัยนี้ด้วย
ร่างสูงยกมือขึ้นมาปาดน้ำปั้นออกจากใบหน้าช้าๆ ความเย็นและเหนียวเหนอะหนะทำให้เขาแทบพุ่งไปบีบคอคนทำแต่เพราะต้องรักษาภาพลักษณ์ไว้ต่อหน้าทุกคนเขาเพียงยกยิ้มบางเบาเท่านั้น
- Writer
