9
300 Words
เขาหยุดอยู่ที่เหนือหน้าท้อง
จูบบริเวณนั้น
กิ่งดาวสูดปาก ยกสะโพกเหมือนจะโหนกเนื้ออูมให้เข้าใกล้เขามากที่สุด
“เสือจ๋า... นายทึ่ม... อู้ยยย...”
ใจจริงของกิ่งดาวเวลานี้ อยากให้เสือจูบกลางเนินอูมของหล่อน จูบแล้วแยงลิ้นเข้าไปสัมผัส
ต่อให้มีเนื้อผ้าเป็นปราการขวางกั้น ก็ยังสามารถรับรู้จากสัมผัสดังกล่าวได้
“ทึ่มจ๋า...”
เสือยังคงฝืน ไม่แตะต้องเนินอูมของหล่อนอีก แต่ขยับขึ้นสู่ข้างบนเรือนร่างของหล่อน ไม่ล้วงเข้าไปสัมผัสกับเนื้อแท้ ๆ แค่...ภายนอก
เขาเล่นกับภายนอก
คราวนี้กอดร่างงาม หอมแก้ม เหมือนต้องการให้หล่อนสงบสติอารมณ์ลง
“คุณหนู...พอเถอะ”
“ทำไม”
“ถ้าสงสารผม อย่าให้ผมทำแบบนี้เลย”
“นายสิ ไม่สงสารฉัน รู้ไหมว่าฉันทรมานจะแย่อยู่แล้ว”
“ขืนลุงพรรู้เรื่องนี้ ผมตายแน่ ผมยังไม่อยากตกงาน”
กิ่งดาวนิ่งอึ้ง เริ่มได้สติขึ้นมาบ้าง แต่สติที่หลงเหลืออยู่น่ะ มันน้อยกว่าอารมณ์ร่านสวาทที่ถูกปลุกเร้าให้ลุกโหมกระพือ ไม่มีทางสงบลงง่าย ๆ
“ถ้านายไม่พูด ลุงจะรู้ได้ไง”
“คุณหนู...”
“นายรังเกียจฉันมากกว่า สายตาของนายมันฟ้อง”
“ใครจะรังเกียจคุณหนูได้ลงคอครับ”
“ไม่เชื่อ”
“จริง ๆ”
“นายต้องพิสูจน์ให้ฉันเห็นสิ”
“ผมทำไม่ได้”
“งั้นนายอยู่เฉย ๆ ฉันทำเอง”
“คุณหนู!”
พลัน...
“คุณหนูครับ คุณหนู”
ถ้าหากไม่มีเสียงเรียก ร่างงามคงเป็นฝ่ายพลิกให้เขาเอนราบแล้วหล่อนลงมืออย่างที่พูด
“ลุงพร!”
เสือหลุดปาก
กิ่งดาวยกนิ้วแตะริมฝีปาก “นายอยู่ในห้องนี่แหละ เดี๋ยวฉันออกไปเอง”
“ได้ครับ”
- Writer
