The secret 6 : พบกันอีกครั้ง
1337 Words
ผมเอาไอเทมที่น้องให้เก็บใส่ในรถก่อนจะเดินกลับมาหาน้อง แต่ความซวยก็บังเกิดเมื่อได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งเรียกผม
"เอ้า เฮียไวน์ มาส่งสาวเหรอ" ใช่ แหละนี่เป็นเสียงของไรอันน้องชายแท้ๆของผม
"มึงมาทำอะไรที่นี่"
"อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ใช่คนนั้นปะที่เฮียมาส่ง" มันชี้ไปที่ข้าวฟ้าแต่ไวกว่าความคิด คือน้องชายตัวแสบมันก็เดินไปหาข้าวฟ้าเสียแล้ว
"สวัสดีครับเมียเฮียไวน์" ฉันยืนขมวดคิ้วมองผู้ชายตรงหน้าคาดว่าน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน เดี๋ยวนะ เขาเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า
"เอ่อ ไม่ชะ..."
"อะไรอ่ะเฉิ่ม ผมไม่โง่นะ เฮียไวน์ไม่เคยมาส่งผู้หญิงคนไหนเลยนะ แปลว่าเธอต้องพิเศษสำหรับเฮียแน่ๆ" ไปกันใหญ่แล้ว
"พูดจาเหลวไหลนะมึง"
"ตีผมทำไมเนี่ย" หลังจากเขาหันไปดุพี่ไวน์ ไม่นานเขาก็หันมาถามฉัน
"เธอชื่อข้าวฟ้าเด็กแพทย์ปะ ที่ในเพจมหาลัยบอกว่าเธอกำลังตามจีบเฮียไวน์อยู่อ่ะ" ฉันพยักหน้าเบาๆ
"ไม่น่าเชื่อ ผมชื่อไรอันน้องชายสุดหล่อของเฮียไวน์อ่ะเรียนแพทย์เหมือนกับเธอนั่นแหละ" ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆให้คนตรงหน้า จะว่าไปไรอันจะเป็นคนที่ค่อนข้างเข้ากับคนง่ายนะดูจากการที่เขาชวนฉันคุย ทำให้ฉันไม่เกร็งมาก แต่กับพี่ไวน์เป็นคนนิ่งๆ จะพูดทีละคำเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงอย่างงั้นแหละ
"อ๋อ ยินดีที่ได้รู้จัก" ฉันโค้งตัวให้เล็กน้อยเพื่อลีกเลี่ยงการจับมือ
"ขึ้นห้องได้แล้ว" ฉันหันไปยิ้มให้พี่ไวน์ก่อนจะเดินขึ้นห้อง
"นี่ เมียเฮียไวน์ ไว้เจอกันนะ" เสียงไรอันตะโกนตามหลัง แต่ที่ทำให้ฉันหน้าแดงก็ตรงคำว่าเมียเฮียไวน์นี่แหละ ให้ตายสิ แต่ที่แปลกก็คือพี่ไวน์เขาไม่แม้จะช่วยฉันตอบปฎิเสธ แต่กลับเบี่ยงประเด็นแทน
เช้าวันต่อมา
ฉันตื่นอ่าบน้ำแต่งตัวโดยไม่มีแว่นตาหนาๆดูบนหน้าและไม่มีวิกผมสั้นที่เคยใส่ประจำ ฉันเม้มปากมองตัวเองผ่านกระจกก่อนจะเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง วันนี้ฉันจะเข้าไปพบหมอที่เคยรักษาฉัน ฉันรู้สึกว่าอาการของฉันเริ่มดีขึ้นมาก ฉันเข้าใจดีว่าโรคนี้คือกลัวการทุกคุกคามทางเพศ พอร่างกายและจิตใจเกิดการต่อต้าน มันก็เลยทำให้ฉันกลัว กลัวที่จะเข้าหาเพศตรงข้าม กลัวว่าจะถูกกระทำเหมือนอดีตที่โหดร้าย
ฉันหันไปมองประตูห้องก่อนจะเดินไป ทำไมแตงกวามาเร็วจัง ฉันยืนมือไปเปิดประตูโดยไม่ได้ส่องตาแมว เพราะมีเสียงเคาะจากด้านนอก และฉันคิดว่าเป็นเพื่อนสาว
"เฮ้ เมียเฮียวะ..สวย" ฉันได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อมองคนตรงหน้าที่กำลังมองฉันด้วยอาการอึ้ง ฉันกลืนน้ำลายมองไรอันด้วยความประหม่า
"เอ่อ.." ฉันได้อ้ำอึ้งเพราะไม่รู้จะพูดอะไร หรือฉันควรจะปิดประตูดี ใช่ ฉันควรจะปิดประตู และในขณะที่ฉันจะปิดประตู จู่ๆไรอันก็แทรกตัวเข้ามาในห้องก่อนประตูจะปิดลง ฉันก้าวถอยหลังเรื่อยๆ ฉันกำลังถูกคุกคาม ฉันกำมือแน่นเมื่อรู้สึกกลัว เหงื่อเริ่มออกจำนวนมาก ซึ่งมันคืออาการเริ่มต้นของฉัน
"เธอ..คือข้าวฟ้าใช่ไหม" ไรอันหยุดเดินโดยเว้นระยะห่างจากฉันพอสมควร
"มะ..ไม่ใช่ ฉันว่าคุณเข้าห้องผิดแล้วค่ะ"
"ไม่ รูปนั้นคือรูปของเธอ" ฉันถูกจับได้แล้วสินะ ฉันเม้มปากก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
"เชี่ย เฮียจะรู้ไหมเนี่ย ว่ามีเมียโคตรสวย" ฉันเบิกตากว้างทันที ก่อนจะยกมือไหว้เขา
"ฉันขอร้อง นายช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้ไหม" ไรอันขมวดคิ้วทันที
"ทำไมฉันต้องเก็บเป็นความลับ แล้วทำไมเธอถึงเลือกที่จะแต่งตัวเฉิ่ม ซึ่งเธอโคตรสวยกว่าลิลลี่ยัยดาวคณะแพทย์อีก" ฉันเม้มปากแน่นก่อนจะนั่งคุกเข่าลง ซึ่งทำให้ไรอันตกใจเล็กน้อย
"ฉันขอร้อง นายช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้ไหม"
"เฮ้ โอเค ฉันจะไม่บอกใคร แต่จะบอกว่าเฮียไวน์เกลียดคนโกหกมาก เธอทำแบบนี้มันไม่ส่งผลดีให้ตัวเธอเลยนะ" ฉันเงยหน้ามองไรอันทันที
"เฮ้อ ฉันไม่รู้หรอกนะเธอทำแบบนี้ไปทำไม ลุกขึ้นได้แล้ว ทำแบบนี้ฉันรู้สึกแปลกๆที่มีผู้หญิงหน้าตาดีคุกเข่าตรงหน้า" ฉันลุกยืนขึ้น ก่อนจะมองเห็นแตงกวามองฉันกับไรอันอยู่
"เกิดอะไรขึ้น แล้วนายเป็นใคร หรือคิดจะทำเรื่องไม่ดีกับเพื่อนฉัน" ฉันรีบวิ่งไปจับแขนแตงกวาทันที
"ไม่ใช่ เขาชื่อไรอันเป็นน้องชายพี่ไวน์" แตงกวาเบิกตากว้างก่อนจะมองมาที่ฉัน
"นายรู้เรื่องทั้งหมดแล้วใช่ไหม"
"อืม ฉันสัญญาว่าจะเก็บเป็นความลับ"
เมื่อในห้องเกิดความเงียบ จู่ๆ ไรอันก็พูดขึ้้น "แล้วจะไปไหน"
"จะไปไหนมันก็เรื่องของพวกฉัน นายกลับไปได้แล้ว เข้าห้องผู้หญิงที่ไม่ใช่แฟนรู้ไหมมันน่าเกลียด" ฉันได้แต่เขย่าแขนแตงกวาเพื่อห้ามปราม ฉันรู้ว่าแตงกวามันไม่ชอบผู้ชายเพลย์บอย มันก็เลยออกอาการแบบนี้แหละ
"งั้นฉันกลับก่อนนะ" ฉันได้แต่พยักหน้าเบาๆ อ่า รู้สึกว่าไรอันแปลกๆแฮะ จากขี้เล่นตอนนี้กลายเป็นคนนิ่งๆซะงั้น
"นี่ ทำไมไม่ตะโกนให้คนช่วย รู้ไหมผู้ชายเข้าห้องมันอันตราย"
"ก็มัวแต่กลัวมันก็เลยคิดอะไรไม่ออก"
ณ โรงพยาบาล
ฉันนั่งรอฟังผลกับคุณหมอโดยมีแตงกวานั่งอยู่ข้างๆ "จากที่บอกมา หมอคิดว่าอาการดีขึ้นมาแล้วแหละ คุณเริ่มเปิดใจให้กับสัมผัสจากเพศตรงข้ามแล้ว แต่หมอก็ยังแนะนำว่าให้รีบหาแฟนอยู่ดี"
"ค่ะ แต่ตอนนี้หนูก็กำลังหาอยู่นะคะ แต่เหมือนจะไม่เป็นผลสักเท่าไหร่ "
"เราต้องสู้รู้ไหม" ฉันพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้คุณหมอ
ผมนั่งรออาหมอที่ติดคนไข้อยู่ แต่ไม่นานก็มีผู้หญิงสองคนเดินออกมา พวกเธอมองผมด้วยสีหน้าตกใจ ซึ่งทำให้ผมขมวดคิ้วทันที เมื่อผู้หญิงสองคนเป็นคนที่ผมเคยเจอตอนมีเด็กจมน้ำหนึ่งในนั้นคือเพื่อนข้าวฟ้าอยู่ด้วย
"สะ..สวัสดีค่ะพี่ไวน์" ผมโค้งศีรษะเล็กน้อยเมื่อเพื่อนของข้าวฟ้ายกมือไหว้ทักทาย
"ข้าวฟ้า" ผมพูดขึ้นก่อนจะมองผู้หญิงอีกคน จะว่าไปเธอก็เหมือนอยู่นะ แต่จะเป็นไปได้ไง
"อ้อ ข้าวฟ้าอยู่หอค่ะ" ผมพยักหน้าเชิงเข้าใจ
"งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ"
ผมเดินเขาไปหาอาหมอด้วยสีหน้าสงสัย "ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ" อาหมอถามขึ้น
"คนไข้ของอาหมอหรอครับ" อาหมอพยักหน้าทันที
"ทำไม สนใจ" ผมส่ายหน้าเบาๆ แต่จู่ๆใบหน้าของข้าวฟ้าก็ลอยเข้ามา ผมเป็นอะไรเนี่ย
"เธอป่วยเป็นโรคอะไรเหรอครับ"
"อ้อ คนที่สวยๆขาวๆ เธอมีปัญหาบางอย่าง อาขอไม่ตอบได้ไหม มันเป็นความลับของคนไข้" ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะขมวดคิ้ว แต่ดูไปทำไมมันคล้ายผู้หญิงคนหนึ่งนะ แต่ช่างเถอะ
"ป๊าให้ฝากผลไม้มาฝากครับ"
"ไม่เห็นต้องฝากเลย"
"สงสัยป๊าจะคิดถึง"
"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"
- Writer
