The secret 5 : ของไม่มีค่า
1232 Words
ผมเดินเข้ามายังห้องๆหนึ่ง เป็นห้องที่ดูคล้ายๆห้องผู้หญิง ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง แค่มองแผ่นหลังก็สัมผัสได้ว่าผมรู้จักเธอ เพราะเธอคืดข้าวฟ้า
"พี่ไวน์ช่วยข้าวด้วย" เธอร้องขอความช่วยเหลือจากผม จู่ๆ ภาพตรงหน้าก็หายไป ก่อนจะเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมเจอในวันนี้กำลังถูกผู้ชายคนหนึ่งใช้มีดจี้คออยู่
ในขณะที่ผมจะก้าวไปช่วยเธอ แต่ร่างกายของผมกลับไม่ขยับ "พี่ไวน์ช่วยข้าวด้วย" ผมขมวดคิ้วเมื่อผู้หญิงตรงหน้าแทนตัวเองว่าข้าว
"ฮือๆ พี่ไวน์ช่วยข้าวด้วย" ผมหันไปมองด้านหลัง ก็เห็นยัยเฉิ่มถูกผู้ชายใช้มีดจี้คออยู่เหมือนกัน และตอนนี้ผมอยู่ระหว่างผู้หญิงสองคนที่กำลังตกอยู่ในอันตราย
"เลือกเอาสักคนสิพ่อหนุ่ม" ผู้หญิงคนหนึ่งเธอใส่ชุดแนวโบฮีเมียนเดินเข้ามาก่อนจะมองยัยเฉิ่มกับผู้หญิงอีกคน เป็นเชิงให้ผมเลือก
ผมมองไปหายัยเฉิ่มทันที "ผมไม่เลือกใครทั้งนั้น"
"หึ งั้นก็เสียใจด้วย" ผมมองมีดที่กำลังจะแทงยัยเฉิ่มกับผู้หญิงอีกคน
"ไม่นะ" แฮก ผมสะดุ้งตื่นก่อนจะเช็ดเหงื่อตัวเอง
"ฝันเองเหรอ" ผมนวดขมับตัวเองก่อนจะหันไปมองนาฬิกาก็พบว่ามันพึ่งเที่ยงคืน
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดู ก่อนจะเห็นรูปผมที่เพื่อนแท็กมาให้อวยพรวันเกิด
หลังจากเลิกเรียนฉันก็มุ่งหน้าไปคณะวิศวะทันที พร้อมกับกล่องของขวัญที่อยู่ในมือ ฉันชะเง้อมองหาร่างสูงก่อนจะค่อยๆฉีกยิ้มเมื่อพบกับเป้าหมาย ตอนนี้ฉันต้องรีบทำคะแนน เพราะต่อจากนี้ฉันจะต้องออกฝึกงานแล้ว เลยคิดว่าคงไม่มีเวลาว่างแน่ๆ
"พี่ๆ สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้พวกพี่ๆ ก่อนจะยื่นกล่องของขวัญให้ร่างสูง
"เอ้า นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว เห็นหมาแถวนี้มันชะเง้อมองหาตั้งนาน" ฉันเลิกคิ้วทันที เพราะไม่เข้าใจว่าพี่ติณเข้าพูดอะไร
"ของขวัญวันเกิดค่ะ พี่ไวน์"
"ขอบใจ" ฉันนั่งลงฝั่งตรงข้ามร่างสูงก่อนจะยกมือเท้าคางมองพี่ไวน์
"เปลี่ยนจากขอบใจ เรามาแลกใจกันดีกว่านะคะ "
และฉันต้องหุบยิ้มทันที เมื่อร่างสูงไม่เล่นด้วย
"ถึงมันจะมีราคาไม่มาก แต่ข้าวก็ตั้งใจเอามาให้พี่ไวน์เลยนะ" พี่ไวน์พยักหน้าก่อนจะเก็บกล่องของขวัญไว้กับของขวัญชิ้นอื่นที่ได้มา
"ไวน์คะ" ฉันเบะปากมองบนทันที เมื่อได้ยินเสียงนี้
"มีอะไร" พี่ไวน์ถามออกไปโดยไม่มองหน้าลิลลี่ แต่กลับมองหน้าฉันแทน แต่เป็นสายตาที่เหมือนกำลังหาอะไรสักอย่าง หรือว่าพี่เขาจะสงสัยอะไรในตัวฉัน
"สุขสันต์วันเกิดค่ะไวน์" นาฬิกาเรือนที่เธอให้พี่ไวน์ราคาน่าจะหลักหมื่น นาฬิกาเรือนนั้นถูกสวมให้พี่ไวน์ด้วยที่เจ้าตัวไม่ขัดขืนอะไร
"อุ้ย ยัยคุณหมอเฉิ่ม อย่าบอกนะว่าเอาของขวัญมาให้ไวน์" ไม่นานเธอก็หันมาแควะฉันทันที
"ใช่"
"อุ้ย อย่าบอกนะว่าเอาสร้อยอะไรนั่นมาให้ ไวน์เขาไม่เอาหรอกย่ะ หัดดูสารรูปตัวเองบ้าง"
"อย่างฉันมันทำไม ก็ดีกว่าสวยแต่เปลือกนอก แต่ข้างในเน่า" ฉันเลิกคิ้วมองยัยลิลลี่ก่อนจะยกยิ้มมุมปากเยาะเย้ยเธอ
"นี่แก นอกจากหน้าตาจะเฉิ่มแล้ว ยังจะซื้อของไร้สาระมาให้ไวน์อีกนะ แบบนี้ไวน์เขาไม่เอาหรอก ใช่ไหมคะไวน์" ฉันหันไปมองพี่ไวน์ทันที แต่เขากลับไม่พูดอะไรด้วยซ้ำ
"พอได้แล้วลิลลี่" แต่กลับเป็นพี่ติณที่ร้องปราม เขาไม่มีท่าทีจะสนใจมันอย่างที่ลิลลี่พูดจริงๆ เขานั่งนิ่งเฉยกับคำดูถูกพวกนั้นโดยไม่ได้คิดจะห้ามปรามใดๆ ซึ่งมันทำให้ฉันรู้ว่า คนที่ใช่ไม่ต้องพยายาม สุดท้ายมันก็ใช่
ฉันหยิบสร้อยไอเทมคืนก่อนจะลุกยืนขึ้น "ขอโทษนะคะที่ต้องทำให้วุ่นวาย ถึงมันจะเป็นของที่มีราคาสูงไม่มาก แต่มันก็มีความสำคัญสำหรับคนให้ ไม่ใช่ของที่ภายนอกดูดีมีราคาแต่คนให้ไม่ให้ความสำคัญกับมัน ของสิ่งนั้นมันก็ไม่ต่างจากของที่เขาชื่นชมแค่เพียงครั้งเดียวหรอกค่ะ สร้อยไอเทมเส้นนี้ข้าวขอคืนก็แล้วกันค่ะ" พูดจบฉันก็เดินออกจากตรงนั้นทันที
ฉันมุ่งหน้าไปหน้ามหาลัยเพื่อกลับหอทันที "ไม่ชอบก็ไม่เห็นต้องรับมันไว้เลย เจ็บใจชะมัด" ฉันบ่นคนเดียวก่อนจะหยุดอยู่ที่ป้ายรถเมล์
ตอนนี้บรรยากาศแถวนี้มันเงียบขึ้นมาทันที เมื่อน้องมันเดินออกไป ผมขบกรามแน่นก่อนจะหันไปมองลิลลี่ "ทำไมถึงพูดแบบนั้น"
"กะ..ก็"
ผมทุบโต๊ะพลางมองไปหาคนข้างๆที่รู้ว่ากำลังกลัว "เฮ้ย ไอ้ไวน์ใจเย็นๆ"
"รีบไสหัวออกไปซะ ขณะที่ฉันยังอารมณ์ดีอยู่"
"คะ..ค่ะ แล้วลิลลี่จะมาหาใหม่นะคะ"
"มึงเป็นอะไร ไม่เคยเห็นมึงโกรธใครเท่านี้เลย" ผมไม่ตอบคำถามไอ้ปลื้มก่อนจะลุกเดินไปที่รถ
ในระหว่างที่ผมขับรถออกจากมอ สายตาก็ดันไปสะดุดกับร่างบางที่กำลังนั่งรอรถเมล์อยู่ ผมหยุดรถก่อนจะบีบแตรจนทำให้น้องเงยหน้ามามอง
"ขึ้นมาสิ นั่งอยู่ตรงนั้นจะได้ไปเหรอ" หลังจากที่ผมตะโกนบอก แต่น้องกลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะหยิบหูฟังมาใส่ หึ แสบใช่เล่น
"โอเค ไม่ไปก็ไม่ไป เป็นผู้หญิงนั่งอยู่ตรงนี้มืดๆคนเดียว ระวังถูกลากเอาไปข่มขืนไม่รู้ด้วยนะ" จู่ๆน้องก็ชะงักก่อนจะหันมองซ้ายมองขวาในขณะที่ผมจะออกรถ
"เดี๋ยวๆ พี่ไวน์" ผมแตะแบรครถก่อนที่น้องจะเข้ามานั่งด้วยเนื้อตัวสั่นเทา
"หึ พี่แค่พูดเล่นๆเอง ทำไมต้องกลัวขนาดนั้น"
"พี่ไม่เป็นหนู พี่ไม่รู้หรอกว่ามันโหดร้ายขนาดไหน"
"อะไรนะ" น้องบ่นคนเดียว ซึ่งผมฟังไม่ได้ยิน
"เปล่าค่ะ"
"พักอยู่ที่ไหน"
"อยู่หอซอย 8 ค่ะ" ผมพยักหน้าก่อนจะขับไปหอตรงซอยที่น้องบอก ซึ่งเป็นหัวรวมส่วนเรื่องความปลอดภัยก็โอเคอยู่
"ขอบคุณค่ะ ที่มาส่ง" ผมเปิดประตูก่อนจะวิ่งไปจับแขนน้อง แต่ผมที่ได้คือน้องตกใจก่อนจะสะบัดแขนออกเหมือนน้องกลัวอย่างงั้นแหละ
"พี่ขอโทษ คือ พี่ขอโทษแทนลิลลี่ด้วยที่พูดจาใส่น้องแบบนั้น"
"ไม่เป็นใรค่ะ เธอพูดก็ถูก ของแบบนั้นไม่ควรเอาให้พี่ด้วยซ้ำ" ผมแบมือก่อนที่เธอจะขมวดคิ้ว
"ของพี่ล่ะ ให้แล้วก็ให้เลย ไม่มีเอากลับคืน"
"เร็วๆสิ มันมืดแล้วนะ ขับรถกลับตอนดึกมันอันตราย"
- Writer
