The secret ความลับของยัยเฉิ่ม

The secret 8 : ความหวั่นไหว

ฉันกับเพื่อนอีกสองคนที่กำลังยืนตาค้างมองคอนโดข้างหน้า ต้องรวยขนาดไหนถึงจะมีอยู่คอนโดแบบนี้ "โห่ พี่นนท์พักอยู่ที่นี่เองเหรอคะ" แตงกวาอ้าปากค้างก่อนจะเอ่ยถามพี่นนท์

"ใช่" พี่นนท์ตอบแบบยิ้มแห้ง ก่อนจะเดินนำหน้าเข้าไปในห้อง

"พี่ต้องรวยขนาดไหนเนี่ย" มันคงไม่แปลกหรอกนะที่พวกเราจะตื่นเต้น ส่วนฉันถึงจะมีพ่อเป็นอัยการแม่เป็นครูแต่ก็มีฐานะไม่ได้รวยขนาดที่จะซื้อคอนโดแพงห้าดาวอยู่ ฉันก็เลยเช่าหอแทน ส่วนแตงกวากับปุยฝ้ายนางจะมีฐานะดีกว่าฉันเพราะครอบครัวทำธุรกิจ

"แต่พี่คงไม่ได้รวยเท่ากับคนที่อยู่คอนโดชั้นบนสุดหรอก เห็นเขาบอกว่าเป็นหลานอธิการบดีมหาลัยเราด้วยนะ" ฉันพยักหน้าเชิงเข้าใจ ถึงจะไม่เคยเห็นหน้าอธิการบดีก็เถอะ

พี่นนท์เดินเอาของไปวางไว้บนโต๊ะโดยมีแตงกวาปุยฝ้ายแล้วก็พี่ไวน์ที่เดินเงียบตามหลังมา แต่จะว่าไปก็แปลกดีนะ จู่ๆพี่ไวน์ก็บอกไม่มีธุระแถมยังขอมาด้วยต่างกับทีตอนแรกที่บอกว่าไม่ว่าง

ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่กันห้าคนโดยมียัยแตงกับยัยฝ้ายนั่งข้างฉันทั้งซ้ายขวาส่วนพี่ไวน์ก็นั่งกับพี่นนท์ ฉันนั่งมองเหล้าเบียร์ที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าอึ้ง ตรงหน้ามีเหล้าเบียร์แถมยังมีไวน์ราคาแพงอยู่มากมาย ซึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอกจากพี่ไวน์ที่เป็นคนออกเงินซื้อทั้งหมด ดูแค่ราคาของไวน์ฉันก็ไม่กล้าแตะแล้วอ่ะ ปกติพวกเราจะดื่มแค่เหล้าเบียร์ราคาไม่แพง และอีกอย่างที่น่าเป็นห่วงที่สุดไวน์ที่ฉันกำลังดื่มอยู่เหมือนมันทำให้ฉันมึนเร็วมาก

"พี่ไวน์นี่ใจดีสุดๆเลย" ยัยฝ้ายเอ่ยชมพี่ไวน์ซึ่งรู้เลยว่ามันกำลังเมา

"ครับ" พี่ไวน์คนที่ประหยัดคำพูดเอ่ยขึ้นก่อนจะหันมามองหน้าฉัน

"งั้นเรามาเล่นเกมส์กันดีกว่า" จู่ๆ แตงกวาก็เสนอขึ้นก่อนที่ฉันจะหันหน้าไปมองมัน ไอ้เกมส์แต่ละเกมส์ของมันเป็นอะไรที่ไม่น่าไว้ใจที่สุด

"เกมส์" พี่นนท์เลิกคิ้วก่อนจะมองหน้าแตงกวา

"กติกาเกมส์นี้ คนตั้งคำถามจะกระซิบบอกคนข้างๆแล้วบอกคำตอบออกมา ซึ่งถ้าตอบไม่ได้ว่าคำถามคืออะไรจะต้องดื่ม แต่ถ้าไม่ดื่มก็ต้องถอด" เดี๋ยวนะ นี่มันเกมส์บ้าอะไรของมัน

"งั้นเรามาเริ่มที่ยัยข้าวก็แล้วกัน" ฉันเหรอ ฉันได้แต่ขมวดคิ้วมองหน้ายัยแตง ไม่นานมันก็กระซิบบอกอะไรที่นนท์สักอย่าง ก่อนที่พี่นนท์จะพูดประโยคหนึ่งออกมา

"จำไม่ได้ ไม่เคยนับ" ฉันอ้าปากค้างทันที หัวสมองไม่แล่นเลยสักนิด

ฉันไม่ตอบแต่เลือกที่จะดื่มแทนฉันสะบัดหัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่ามึน "ดื่มแล้ว คำถามล่ะคืออะไร"

"คำถามที่ฉันถามพี่นนท์ก็คือ พี่นนท์มีคู่ควงมาแล้วกี่คน" เป็นอะไรที่แบบ ฉันอยากจะลากยัยแตงเอาไปฆ่าหมกป่าจริงๆ

ทุกคนต่างเล่นกันอย่างสนุกสนานกับเกมส์ของยัยแตง ยัยฝ้ายที่กำลังเมานอนอยู่บนตักของยัยแตงส่วนพี่นนท์ก็ขอไปเข้าห้องน้ำ และตอนนี้มีแค่ฉันแตงกวาและพี่ไวน์ที่นั่งอยู่ โดยพี่ไวน์เหมือนเขาไม่มีอาการเมาเลยสักนิด ตัดมาที่ฉันกับแตงกว่าโลกนี่หมุนติ้วเลย

"ก็น่ารัก" ฉันขมวดคิ้วทันทีเมื่อพี่ไวน์พูดขึ้นหลังจากยัยแตงถามอะไรสักอย่าง ฉันมองสายตาคู่นั้นที่กำลังมองมาที่ฉัน ก่อนจะวิเคราะห์หาคำถาม น่ารักคืออะไรเนี่ย

"ว่าไงยัยข้าว สุดท้ายแล้วจะดื่มหรือจะถอดแว่น" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางเม้มปากแน่นก่อนจะถอดแว่นตาออก ฉันคิดว่าถ้าดื่มฉันไม่ไหวแน่ๆ ฉันเงยหน้าไปสบตากับพี่ไวน์ จู่ๆ ก็รู้สึกขนลุกทันทีเมื่อถูกจ้องมอง

"คำถามล่ะ" ฉันหันไปถามเพราะอยากรู้

"คำถามนี้ไม่ขอบอกนะ ถ้าอยากรู้ก็ไปถามพี่ไวน์เองก็แล้วกัน" ฉันรู้สึกว่าเพื่อนกำลังหลอกฉันให้ถอดแว่น ไม่รอช้าฉันก็รีบหยิบแว่นมาใส่คืนทันที

"เอ้า แล้วจะไปไหน" ฉันลุกขึ้นก่อนจะช่วยพยุงยัยฝ้าย

"พายัยฝ้ายไปส่งที่หอ พี่ไวน์หนูฝากไปส่งข้าวที่หอได้ไหมคะ" เดี๋ยว ยัยแตงแกจะบ้าหรือไง จู่ๆให้ฉันกลับกับผู้ชายถึงจะเป็นพี่ไวน์ผู้ชายที่ฉันกำลังตามจีบก็เถอะ แต่ยังไงฉันก็กลัวอยู่ดี

"ได้ครับ"

"หนูไว้ใจพี่ได้ใช่ไหม คือเพื่อนหนูมันไม่ค่อยได้ใกล้ชิดผู้ชาย มันอาจจะมีอาการแปลกๆบ้าง ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ"

"แกอย่าไปรบกวนพี่ไวน์เลยนะ ฉันว่าเรากลับสามคนก็ได้"

"ถ้ากลับได้ฉันจะฝากแกให้พี่ไวน์ไปส่งเหรอ ฉันไม่ได้เอารถยนต์มา" ให้ตายสิเพื่อนฉัน นี่จะทิ้งกันแบบนี้เลยเหรอ ฉันได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนให้เพื่อนเห็นใจ

"งั้นฉันกลับก่อนนะ ถึงหอแล้วโทรมาบอกด้วย" ฉันได้แต่พยักหน้ารับไปอย่างไม่ยินยอมก่อนจะมองเพื่อนทั้งสองเดินออกไปจากห้อง

เสียงลิฟต์ดังขึ้นก่อนประตูลิฟต์จะเปิดออก พี่ไวน์เดินนำฉันเข้าไปในลิฟต์ลงไปชั้นล่าง ไม่นานลิฟต์ก็เปิดออกก่อนที่ฉันจะเดินตามพี่ไวน์ ทำไมฉันรู้สึกอึดอัดจัง หรือเพราะอยู่ด้วยกันแค่สองคนแถมไม่มีใครพูดก็เลยทำให้บรรยากาศเงียบ

โอ้ย ฉันได้แต่ร้องในใจก่อนจะยกมือลูบจมูกตัวเองเมื่อเดินชนแผ่นหลังของพี่ไวน์ "พี่ขอโทษ เจ็บมากหรือเปล่า" ทว่า ฉันก้าวถอยหลังเพราะตกใจเมื่อพี่ไวน์ยื่นมือมาจับคางของฉัน ซึ่งทำให้พี่ไวน์ตกใจเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าลำบากใจ

"พี่ว่าพี่คงขับรถไม่ได้แล้ว ฝนตกหนักมากเลย" ฉันหันไปมองโดยรอบก็พบว่าฝนตกหนักมาก ถ้าขับรถออกไปมันเสี่ยงที่จะเกิดอุบัติเหตุ

"แล้วจะทำยังไงดีคะ" พี่ไวน์ถอนหายใจเอือกใหญ่ก่อนจะมองมาที่ฉัน

"เราคงต้องนอนที่นี่" ฮะ นอนที่นี่ จู่ๆก็ได้มานอนคอนโดกับผู้ชายที่กำลังตามจีบอยู่ ฟ้ากำลังแกล้งฉันใช่ไหม

"แต่หนูคิดว่า...."

"พี่พักอยู่ที่นี่ ไปนอนห้องพี่ก่อนก็ได้" ผู้ชายชวนขึ้นห้อง แต่จะว่าไปไม่น่าจะมีอันตราย เพราะว่าพี่ไวน์ไม่ได้ชอบผู้หญิงเสียหน่อย แล้วถ้าจู่ๆ กิ๊กเขา หรือเด็กเขามาเห็นล่ะ ฉันจะถูกตบไหมเนี่ย เฮ้อ เพื่อมีที่ซุกหัวนอนยังไงก็ต้องนอนวะ

"งั้นก็ได้ค่ะ"

ฉันเดินตามพี่ไวน์บวกด้วยอาการช็อคชั่วขณะเมื่อเขาพาขึ้นมาชั้นบนสุด อย่าบอกนะว่าเขาเป็นหลานชายของอธิการบดี มันต้องดูดีขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย นี่ฉันกำลังจีบถูกคนใช่ไหม ฉันคงไม่เจอไล่ออกเพราะไปจีบหลานอธิการบดีใช่ไหม

"งั้นนอนในห้องก็แล้วกันนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูนอนโซฟาก็ได้" ห้องตกอยู่ในความเงียบ ฉันแต่กระพริบตาปริบๆ เมื่อจู่ๆพี่ไวน์ก็ปลดกระดุมชุดช็อปออก หัวใจก็พลันเต้นไม่เป็นจังหวะทันที ท่องไว้ข้าว แกต้องเอาชนะโรคนี้ให้ได้ ห้ามกลัว ฉันได้แต่หลับตาเพื่อรวบรวมความกล้า แต่พอเปิดตามาก็พบว่ายืนอยู่กลางห้องคนเดียว เฮ้อ อย่างน้อยอยู่ใกล้พี่ไวน์ก็รู้สึกปลอดภัยเหมือนกัน มั้งนะ

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นเพื่อจะโทรบอกยัยแตง แต่จู่ๆแบตมันก็หมดซะงั้น จะมีอะไรซวยเท่ากับฉันเนี่ย จะว่าไปยืมพี่ไวน์ก็น่าจะได้

ฉันชะเง้อมองหาพี่ไวน์ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องนอนของเขา แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นพี่ไวน์ยืนหันหลังให้ซึ่งอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบนส่วนท่อนล่างมีผ้าปิดอยู่ ด้วยความตกใจ ฉันเผลอเดินชนอะไรตกสักอย่างก่อนที่พี่ไวน์จะหันมามอง ให้ตายสิ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นผู้ชายเปลือยท่อนบนเลยสักครั้ง ฉันควรทำไงดี ไม่ พี่ไวน์ไม่ได้ชอบผู้หญิง

"เอ่อ..คือ พอดีแบตมือถือหมด ก็เลยอยากจะขอยืมสายชาร์จค่ะ" พี่ไวน์พยักหน้าเชิงเข้าใจ ก่อนจะเดินไปที่เตียงนอน เหมือนพี่ไวน์กำลังหาสายชาร์จอยู่

"อ้อ อยู่ตรงนั้นค่ะ" ฉันบอกชี้บอกทันที แต่พี่ไวน์กลับไม่เห็นมัน ไม่รอช้าฉันก็เดินขึ้นเตียงก่อนจะหยิบสายชาร์จมา แต่ในขณะที่ฉันใช้มือกดเตียงเพื่อนจะลุกออก จู่ๆ มือก็เกิดพลิก ในขณะที่ฉันจะล้มลงเตียง แต่มืออีกข้างของฉันดันไปจับท้ายทอยพี่ไวน์ก่อนที่ฉันจะล้มลงเตียงโดยมีพี่ไวน์คร่อมทับอยู่ หัวใจฉันเต้นปานแผ่นดินไหวเมื่อรู้สึกถึงการสัมผัสจากเพศตรงข้าม

ในห้องเกิดความเงียบ ฉันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ตัวฉันเริ่มสั่นเมื่อรู้สึกว่าหน้าของเราใกล้กันเกินไปจนสัมผัสได้ถึงลงหายใจอุ่นๆที่กำลังรดแก้มฉันอยู่ แต่ที่ทำให้หน้าตกใจมากกว่านั้น เมื่อพี่ไวน์ที่กำลังโน้มหน้าเข้ามา สายตาที่กำลังมองมาที่ริมฝีปากฉันทำให้ฉันเบี่ยงหน้าออกทันที ความรู้สึกกลัวมันกำลังคืบคลานเข้ามาเต็มที

เสียงลมหายใจพี่ไวน์ที่รินรดต้นคอฉันก่อนที่เขาจะลุกออก "พี่ขอโทษ เดี๋ยวพี่จะออกไปนอนโซฟาเอง" ไม่รอช้าพี่ไวน์ก็เดินเข้าห้องน้ำทันที ฉันจึงลุกออกจากห้องก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาเพื่อรอพี่ไวน์แต่งตัวเสร็จ

"นี่มันอะไรกันเนี่ย" ฉันยกมือปิดหน้าตัวเองทันที พี่ไวน์ชอบผู้ชาย ท่องไว้ยัยข้าว

​