“ฉันเองนั่นแหละ ไม่ต้องมองหาแมวขโมยหรอก ฉันหิว เลยกินขนมเธอรองท้องไปนิดหน่อย”
ฉันเบ้ปาก เขาคงหิวจัดเลยฟาดขนมของฉันไปเกือบหมดถาด
“โชคดีที่ธารทำเผื่อไว้นิดหน่อย ไม่อย่างนั้นคืนนี้ธารคงไม่ได้นอน”
ฉันเสหลบตาเขาหลังพูดจบ แววตาเจ้าเล่ห์นั่นทำเอาฉันขนลุกซู่ ฉันรีบยกมือห้ามและปรามเขาเสียงสั่น “อย่ามาทำบ้าๆ ที่นี่นะคุณ ครั้งนี้ธารไม่ยอมคุณอีกแล้ว”
ผมทรงตัวยืน สอดมือล้วงกระเป๋า “เธอห้ามฉันได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ธาริกา”
แล้วก็เดินตรงไปหาเธอ ธาริกาเดินถอยหลัง และมองหาทางหนี แต่พื้นที่แคบๆ ในบ้านหลังนี้ทำให้เธอหนียังไงก็ไม่พ้น ผมโน้มตัวลงไปมองเธอใกล้ๆ หลังต้อนเธอจนจนมุมที่ผนังบ้าน เธอพยายามเบียดตัวเข้ากับเนื้อไม้บางๆ พยายามที่จะแทรกผ่านวงแขนของผมที่กางคร่อมเธอเอาไว้
“ยะ อย่านะ” เธอห้ามผมอีกแล้ว
ผมซุกหน้ากับซอกคอเธอ และเธอก็เบี่ยงหน้าหนี แต่นั่นกลับเป็นการเปิดทางสะดวกให้ผมได้ดอมดมเธอเต็มที่ กลิ่นสบู
