มาริสาลากหนังสือเล่มโปรดติดมือเดินเข้าห้องนอนไปด้วย ฉันหน้าสลดลง เมื่อคิดถึงวันหนึ่งในภายหน้า คำถามที่มาริสาต้องถามฉันแน่ๆ แต่ฉันยังหาคำตอบเตรียมไว้ไม่ได้
ในเวลาที่ทุกข์หนักฉันไม่มีแม้แต่คนที่หันหน้าไปพึ่งได้
วันที่ฉันบอกญาติผู้ใหญ่ว่าตัวเอง ‘ท้อง’ ไม่มีความยินดีมีแต่ความรังเกียจเดียดฉันท์ที่มอบให้ ฉันก้มหน้ายอมรับคำพิพากษา และถูกอัปเปหิออกมาจากบ้าน โดยไม่คิดโต้แย้ง บนโลกกว้างที่มีผู้คนมากมาย ญาติสนิทของฉันมีแค่ ‘ลูก’ เท่านั้น วันที่กินข้าวกับน้ำตามีเสียงหัวใจดวงเล็กๆ คอยกระตุ้น ฉันยอมแพ้ตั้งแต่ตอนนั้น วันนี้มาริสาคงหมดโอกาสลืมตาดูโลก
เกล็ดน้ำตาไหลเอ่อออกมา ฉันยกหลังมือขึ้นเช็ด ฉันไม่มีเวลามาสลดเศร้า ทุกนาทีของฉันอุทิศเพื่อลูก
ทางเส้นนี้ฉันเป็นคนตัดสินใจเลือก ฉันรู้ดีตั้งแต่วันแรกที่ตัดสินใจเก็บก้อนเลือดในอกก้อนนี้ไว้ อุปสรรคของฉันใหญ่เท่าภูเขา ฉันทุ่มเทกำลังสู้มาถึงวันนี้ได้ ฉันก็ต้อง
