ตอนที่ 2
1718 Words
“กรี๊ดดดดดด... อย่านะ อย่าทำฉันนนนน...!”
ปฐพีรีบคว้ามือของลูกสาวมากุมเอาไว้ และพยายามปลุกให้ฟ้าลดาตื่นจากฝันร้าย
“ฟ้า... ไม่มีอะไรแล้วลูก ไม่มีอะไรแล้ว”
“อย่า... อย่า... อย่าทำฉันเลย...”
ฟ้าลดายังคงกรีดร้อง น้ำตาไหลอาบแก้ม ปฐพีมองลูกสาวด้วยความสงสารจับใจ ในขณะที่เขากำลังประชุมกับลูกค้าอยู่นั้น ตำรวจก็โทรหาเขา และบอกว่าตอนนี้ลูกสาวอยู่โรงพยาบาล ตอนนั้นหัวใจของเขาร่วงหล่นลงกับพื้นจนแหลก และด้วยความห่วงใยจึงยกเลิกประชุมทุกอย่างและรีบมาเฝ้าฟ้าลดา
“ฟ้า... ฟ้า... ตื่นลูก... มันไม่มีอะไรแล้ว”
ดวงตากลมโตเบิกลืมขึ้น หยาดน้ำตาอัดแน่นอยู่ในนั้น และทันทีที่หล่อนเห็นเขา ก็โผเข้ากอดแน่น ร้องไห้ออกมาอย่างเสียขวัญ
“คุณพ่อขา... มันจะข่มขืนฟ้า... มันจะข่มขืนฟ้า...”
“มันถูกจับไปแล้วฟ้า... ตำรวจไปช่วยฟ้าเอาไว้ได้ทันเวลา”
“แต่... แต่มันจะข่มขืนฟ้า”
“มันยังไม่ได้ทำอะไรฟ้า เชื่อพ่อนะฟ้า”
หล่อนสะอื้นไห้ด้วยความทรมาน
“ฟ้ากลัว... กลัวมันน่ะพ่อ มันทำฟ้ากลัว...”
ปฐพีตาแดงก่ำด้วยความสงสารลูกสาว เขาลูบหัวลูบหลังให้แผ่วเบา
“ฟ้าไม่ต้องกลัวนะ มันจะไม่มีวันทำอะไรฟ้าของพ่อได้อีกแล้ว”
หล่อนนิ่งเงียบและยังคงร้องไห้ ความหวาดกลัวยังคงฝังแน่นในอก แล้วนี่หล่อนยังไม่ถูกไอ้แท็กซี่หื่นกามข่มขืนจริงๆ ใช่ไหม
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคราะประตูดังขึ้น เพื่อนของหล่อนสามสี่คนเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะคุณลุง” ทุกคนยกมือไหว้พ่อของหล่อน
“สวัสดีทุกคน งั้นคุยกับฟ้าไปก่อนนะ เดี๋ยวลุงไปข้างนอกสักครู่”
พ่อของหล่อนปลีกตัวออกไปแล้ว บรรดาเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวของหล่อนจึงถลันมาที่ข้างเตียง และทุกคนก็ต่างพูดว่าเป็นห่วงเป็นใย แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความสะใจจนหล่อนสังเกตเห็น
“เธอเป็นยังไงบ้างฟ้า”
“ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ แค่ยังจุกๆ ท้องอยู่เท่านั้นเอง”
“แล้วไอ้นั่นมันข่มขืนเธอไปหรือยัง” เพื่อนคนหนึ่งถามออกมา ก่อนที่อีกคนจะผสมโรง “น่าจะโดนแล้วใช่ไหมฟ้า เพราะดูสภาพของเธอยับเยินขนาดนี้น่ะ”
“ไม่เอาอย่าพูดแบบนี้สิพวกเธอ เดี๋ยวฟ้าก็เสียใจแย่พอดี”
“อ้อ พวกเราลืมไปว่าห้ามพูดความจริงกับฟ้าว่าถูกลากไปข่มขืน เดี๋ยวฟ้าจะเครียด”
ฟ้าลดากำมือแน่น มองหน้าเพื่อนทุกคนอย่างซึ้งในน้ำใจเลวๆ เป็นที่สุด
“ขอบใจนะที่มาเยี่ยม แต่กลับไปเถอะ ฉันจะพักผ่อน”
“คงเพลียที่ถูกข่มขืนล่ะมั้ง”
“อร ทำไมพูดกับฉันแบบนี้ ฉันไม่ได้ถูกข่มขืน ตำรวจบอกว่าไปช่วยฉันเอาไว้ได้ทัน” หล่อนแย้งอย่างสุดจะควบคุมอารมณ์ตัวเอง
“ใครจะบอกความจริงเธอล่ะ แต่เอาเถอะ ถ้าคิดแบบนี้แล้วสบายใจก็ตามใจ”
“อร!”
“แหม ไม่เห็นต้องทำหน้าตาโกรธแบบนี้เลย นี่พวกฉันไม่ได้พูดเองสักหน่อย แต่ข่าวของเธอในโทรทัศน์น่ะมันออกแบบนี้จริงๆ” อรอุมายิ้มน้อยๆ “ว่าลูกสาวมหาเศรษฐีใหญ่ถูกแท็กซี่ข่มขืนในรถ”
“ก็บอกแล้วไงว่ามันยังไม่ได้ข่มขืนฉัน!”
เพื่อนของหล่อนหัวเราะชอบใจกับท่าทางโกรธเคืองของหล่อน
“เอาเป็นว่าพวกเรากลับก่อนนะ แล้วยังไงถ้าอยากไปเที่ยวก็โทรมาแล้วกัน ไปล่ะ”
“ไปเลย ฉันจะพักผ่อน”
แล้วฟ้าลดาก็พลิกตัวหันหลังให้ น้ำตาไหลออกมาอาบแก้มเมื่อเพื่อนที่เคยคิดว่าพึ่งพาได้ตอนนี้กลับหัวเราะเยาะหล่อน
‘เพื่อนพวกนั้นน่ะก็แค่เพื่อนกินเพื่อนเที่ยว แต่ไม่มีคนไหนหรอกที่เป็นเพื่อนแท้ของแก ยายฟ้า ลองแกไม่มีเงินดูสิ พวกนั้นจะมาคบค้ากับคนเอาแต่ใจแบบแกไหม’
คำของพ่อที่เคยพูดเตือนสติย้อนกลับมาดังก้องอยู่ในหัวอีกครั้ง หรือมันจะเป็นอย่างที่พ่อพูดจริงๆ ไม่มีใครเป็นเพื่อนแท้ของหล่อนเลยสักคน
หล่อนร้องไห้ น้ำตาไหลพรากออกมา ทำไมนะ ตอนนี้ถึงได้รู้สึกโดดเดี่ยวเหลือเกิน
หนังสือพิมพ์ฉบับที่ห้าของวันนี้ถูกหล่อนฉีกทิ้งจนกลายเป็นแค่เศษกระดาษ เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น หล่อนก็ไม่เคยออกจากบ้านอีกเลย เพราะเดินทางไปไหน ก็มีสายตาของคนอื่นมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็นไปหมด เขานั่นคงอยากจะถามหล่อนว่าถูกข่มขืนจริงไหม
ทำไมชีวิตที่กำลังสวยหรูของหล่อนจะต้องมาพบเจออะไรแบบนี้ด้วย
“ฉันไม่ได้ถูกข่มขืนสักหน่อย ทำไมจะต้องลงข่าวเท็จแบบนี้ด้วย”
หล่อนพูดออกมาอย่างหงุดหงิดระคนเสียใจ “แววเอาหนังสือพิมพ์พวกนี้ไปเผาทิ้งให้หมดเลย”
“ค่ะ คุณหนู”
สาวใช้รับคำสั่งและรีบจัดการหอบเศษกระดาษหนังสือพิมพ์ออกไปเผาทันที
ปฐพีเดินเข้ามาในห้องของลูกสาว มองด้วยความสงสารจับใจ
“ฟ้า...”
“คุณพ่อ”
คนเป็นพ่อเดินไปหยุดข้างเตียงที่ลูกสาวนั่งอยู่
“พ่อให้เลขาฯ โทรไปจัดการกับหนังสือพิมพ์พวกนั้นแล้ว พรุ่งนี้ก็จะไม่มีข่าวพวกนั้นมากวนใจฟ้าของพ่ออีก”
หล่อนยิ้มเศร้าๆ “ถึงหนังสือพิมพ์ไม่ลง แต่ข่าวในอินเตอร์เน็ตก็ยังมีอยู่ และควบคุมได้ยากมาก ฟ้าอายค่ะคุณพ่อ”
“อย่าไปสนใจเลย เพราะลูกสาวของพ่อไม่ได้ถูกข่มขืนอย่างที่ข่าวลงสักหน่อย”
“แต่คนอื่นเข้าใจผิดไปหมดแล้ว ฟ้าไม่กล้าสู้หน้าคน ไม่กล้าออกไปไหน ฟ้าจะเป็นบ้าอยู่แล้ว”
ในที่สุดก็ร้องไห้โฮออกมา ปฐพีดึงลูกสาวเข้ามากอดแนบอก
“งั้นหลบไปภูเรือสักพักนะฟ้า เพื่อนของพ่อทำไร่องุ่นอยู่ที่นั่น”
“แต่ฟ้าไม่อยากไปจากกรุงเทพฯ ฟ้าไม่อยากไปอยู่ที่ในกันดาร”
“ก็ไปอยู่ที่นั่นจนกว่าข่าวของฟ้าจะจางลง หรือรอจนกว่าพ่อจะสามารถปิดข่าวได้หมด แล้วฟ้าค่อยกลับมาก็ได้นี่”
“แต่...”
ภูเรือเหรอ...
ไร่องุ่นเหรอ...
นี่หล่อนยังนึกภาพไม่ออกเลยว่าที่ที่บิดาพูดถึงมันมีรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง
“เชื่อพ่อเถอะ แล้วฟ้าจะมีความสุขขึ้น”
หล่อนจะมีความสุขขึ้นได้ยังไง ในเมื่อหล่อนติดสบายจนเคยตัวแบบนี้
“งั้นคุณพ่อต้องรับปากกับฟ้านะคะว่าคนที่นั่นจะต้องเอาใจฟ้า จะต้องทำตามที่ฟ้าต้องการ”
ปฐพีระบายยิ้มน้อยๆ แต่ภายในรอยยิ้มนั้นกลับมีบางอย่างซ่อนเอาไว้
“ทุกคนที่นั่นใจดี และฟ้าจะมีความสุข”
หล่อนยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง และทำหน้าเหมือนกับยังไม่เชื่อคำพูดของบิดาสักเท่าไหร่
“งั้นฟ้าขอพาแววไปด้วยได้ไหมคะ เผื่อที่นั่นไม่มีคนรับใช้”
“ไม่ได้หรอก ไปคนเดียวน่ะสะดวกแล้ว”
“แล้วฟ้าจะใช้ใครล่ะคะ”
พ่อของหล่อนระบายยิ้มอีกครั้ง “เดี๋ยวไปถึง ฟ้าก็จะรู้เองนั่นแหละว่าควรจะใช้ใครดี”
“แล้วคุณพ่ออมยิ้มทำไมคะ มีแผนอะไรหรือเปล่า”
ปฐพีส่ายหน้าน้อยๆ “ไม่มีอะไรหรอก พ่อก็แค่ดีใจที่ฟ้าจะได้ไปภูเรือน่ะ”
แม้หล่อนจะไม่อยากไปนัก แต่กระนั้นก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดอีก
“ก็ได้ค่ะ แต่คุณพ่อต้องรับปากกับฟ้านะคะว่าจะจัดการเรื่องข่าวให้เร็วที่สุด”
“อืม พ่อรับปาก”
หล่อนพอยิ้มออกมาได้บ้าง “แล้วคุณพ่อจะให้ฟ้าไปเมื่อไหร่คะ”
“พรุ่งนี้”
“พรุ่งนี้?!”
หล่อนอุทานเสียงดังลั่น ดวงตากลมโตเบิกกว้างจนลูกกะตาแทบจะถลนออกมา
“ใช่ พรุ่งนี้”
“ทำไมเร็วนักล่ะคะ ฟ้ายังไม่ได้เตรียมตัวเลย ยังไงก็ต้องมีเวลาให้ฟ้าจัดกระเป๋าสักสองสามวัน”
ปฐพีส่ายหน้าน้อยๆ
“ทำไมใช้เวลาจัดกระเป๋านานนักล่ะฟ้า ปกติครึ่งชั่วโมงก็พอแล้วนี่”
“แหม คุณพ่อไม่รู้อะไร ฟ้าต้องเอากระเป๋าไปหลายใบ แถมยังต้องคัดชุดสวย และเครื่องสำอางสำหรับการไปอยู่ในที่ชนบทแบบนั้นอีก แล้วแบบนี้จะไม่ให้ใช้เวลานานได้ยังไงกันล่ะคะ”
“เอาไปแค่ใบเดียวก็พอยายฟ้า”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ฟ้าต้องเอาไปอย่างน้อยๆ เกือบๆ สิบใบนั้นแหละ ใบแรกก็ชุดนอน ใบที่สองก็ชุดชั้นใน ใบที่สามก็ชุดไพรเวท ใบที่สี่ก็ชุดเที่ยวกลางคืน ใบที่ห้าก็ชุดเที่ยวกลางวัน ใบที่หกก็เครื่องสำอางตอนเช้า ใบที่เจ็ดก็เครื่องสำอางตอนเย็น ใบที่แปดก็...”
“พอเถอะฟ้า พ่อฟังแล้วปวดหัว”
“ยังไม่ครบเลยนะคะคุณพ่อ ใบที่แปดนี่คือครีมกันแดด”
ปฐพีปวดหัวมากกับสิ่งที่ลูกสาวพรรณาออกมาจึงรีบห้ามกลางคัน
“ตามใจฟ้าเถอะจะเอาไปกี่ใบก็ตามใจ เดี๋ยวพ่อจะเกณท์คนใช้มาช่วยจัดกระเป๋าก็แล้วกัน เพราะถึงยังไงซะฟ้าก็ต้องออกเดินทางวันพรุ่งนี้”
หญิงสาวทำหน้าย่น แต่ก็ไม่อยากจะขัดใจบิดานัก เพราะรู้ดีว่าท่านทำไปเพราะห่วงใยหล่อน
“ก็ได้ค่ะ งั้นขอคนใช้สักสิบคนนะคะ”
ปฐพีถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย แต่ก็จำต้องพยักหน้ารับตามในความต้องการของบุตรสาว
“อืม เดี๋ยวพ่อเกณฑ์คนใช้มาให้หมดบ้านเลยดีไหม”
“ดีค่ะ”
หล่อนยิ้มกว้าง และกอดท่านแน่นขึ้น
“ขอบคุณคุณพ่อมากค่ะ”
“อืม งั้นพ่อไปเรียกคนใช้ก่อนนะ”
“ค่ะ”
พ่อของหล่อนเดินออกไปแล้ว ในขณะที่หล่อนยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียงเช่นเดิม
“ภูเรือเหรอ... คิดว่าไปเที่ยวก็แล้วกันเนอะ ฟ้าลดา”
หล่อนบอกตัวเอง และระบายยิ้มออกมา เมื่อมโนว่าสถานที่ที่กำลังจะไปมันคือสวรรค์ของคุณหนูไฮโซอย่างเช่นตัวเอง
- Writer
