ตอนที่ 1
1710 Words
ฟ้าลดา อมรสกุล หรือที่เพื่อนเรียกว่า นางฟ้า หล่อนเป็นคุณหนูผู้ร่ำรวยและหยิ่งผยองในชาติตระกูลของตัวเองเป็นที่สุด บ่าของหล่อนเชิดชูตั้ง สวมใส่หัวโขนที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิดด้วยความภาคภูมิใจ
ด้วยฐานะทางสังคมที่สูงส่ง เงินทองมีมากมายจนไม่รู้จะเอาเก็บไว้ที่ใด ทำให้หล่อนมีนิสัยเอาแต่ใจ จองหอง และเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ หนักไม่เอา เบาไม่สู้ ชอบการถลุงเงินไปวันๆ เป็นที่สุด จนบิดาเอือมระอา
“ยายฟ้า!”
พ่อของหล่อนชื่อปฐพีเป็นมหาเศรษฐีลำดับต้นๆ ของเอเชีย วันๆ ท่านก็ทำแต่งาน ไม่เคยมีวันว่างให้กับลูกสาวเพียงคนเดียวเลยสักนิด ท่านเลี้ยงหล่อนด้วยเงิน ซื้อของทุกอย่างให้ตามที่ต้องการ โดยหารู้ไม่ว่าสิ่งที่ฟ้าลดาต้องการที่สุดก็คืออ้อมกอดของบุพการี
“คะ คุณพ่อ?”
หญิงสาวในชุดรัดรูปสีดำชะงักเท้า และหันมามองบิดาที่นั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องรับแขก
“ทำไมถึงกลับบ้านเช้า เมื่อคืนแกไปนอนที่ไหนมา”
หล่อนยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาท่าน ดวงตาของหล่อนเต็มไปด้วยความอวดดี
“แปลกนะคะที่วันนี้คุณพ่อยังไม่ไปทำงาน”
“แกอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง” ปฐพีลุกขึ้นยืน จ้องหน้าบุตรสาวด้วยความไม่พอใจ “บอกมาว่าแกไปนอนค้างอ้างแรมกับใคร”
“จำชื่อไม่ได้ค่ะ หลายคนค่ะ”
“ยายฟ้า!”
“คุณพ่อจะโกรธทำไมกันล่ะคะ ในเมื่อปกติคุณพ่อก็ไม่เคยใส่ใจฟ้าอยู่แล้ว เอาล่ะ คุณพ่อไปทำงานที่รักเถอะนะคะ ฟ้าง่วงจะขึ้นไปนอนแล้ว”
หล่อนพูดจบก็หมุนตัวจะเดินหนี แต่พ่อของหล่อนเรียกเอาไว้ด้วยน้ำเสียงดุดันเสียก่อน
“แกยังจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นแหละ!”
หล่อนหันหน้ามามองท่าน และเบ้หน้าด้วยความเบื่อหน่าย
“คุณพ่อมีอะไรก็รีบพูดมาเถอะค่ะ ฟ้าง่วง ฟ้าจะไปนอนแล้ว”
พ่อของหล่อนกัดฟันแน่น วันนี้ท่าทางของท่านโกรธน่าดูเชียว แต่หล่อนไม่สนใจหรอก ในเมื่อท่านไม่เคยมีเวลาให้หล่อนเองนี่น่า
“ฉันจะส่งแกไปภูเรือ”
หล่อนอึ้งไปพักก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสนจะดื้อดึง
“ทำไมฟ้าต้องไปด้วยล่ะคะ”
“ที่แกต้องไปก็เพราะฉันสั่งให้ไปยังไงล่ะ ยายฟ้า”
หน้าของหล่อนบูดบึ้งทันที
“อย่ามาบังคับฟ้านะคะคุณพ่อ เพราะถึงยังไงฟ้าก็ไม่ไป!”
“ถ้าแกไม่ไป บัตรเครดิตทุกใบของแกจะถูกฉันระงับทั้งหมด ฟ้าลดา”
น้ำเสียงของพ่อจริงจังมากกว่าทุกครั้ง และมันก็ทำให้หล่อนเสียวสันหลังวาบ แต่กระนั้นก็ยังอดที่จะอวดดีต่อไปไม่ได้
“ฟ้าไม่กลัวหรอกค่ะ”
“งั้นก็ลองดูว่าใครจะแพ้ ฟ้าลดา”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะหมุนตัวเดินหนีไปทันที เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธของบิดาดังตามหลังมาไม่หยุด แต่หล่อนไม่คิดจะฟัง
“ฟ้าไม่มีทางไปที่กันดารแบบนั้นแน่นอน”
หล่อนพึมพำด้วยความโมโห ขณะกระชากบานประตูให้ปิดลงเสียงดังลั่น เพื่อระบายอารมณ์ ก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียง เหวี่ยงกระเป๋าลงกับพื้นอย่างหัวเสีย
หล่อนนั่งหงุดหงิดงุ่นง่าน หน้าบอกบุญไม่รับอยู่หลายนาทีก่อนจะโทรหาเพื่อนสนิท
“อรเหรอ ฉันเบื่อๆ น่ะ มาหาที่บ้านหน่อยสิ”
“ฉันไม่มีรถไปน่ะสิฟ้า แกมาหาฉันเองได้ไหม ฉันจะรอที่บ้าน”
เพื่อนของหล่อนตอบออกมา หล่อนใจเบาๆ “ก็ได้ งั้นอีกสักครึ่งชั่วโมงจะไปบ้านแกนะ”
ฟ้าลดาวางสาย ก่อนจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า และออกมาจากห้องนอนทันที พ่อของหล่อนคงไปทำงานแล้ว เพราะภายในห้องรับแขกว่างเปล่า
“ก็เหมือนเดิม เห็นงานสำคัญกว่าลูกเสมอ”
หล่อนประชดบิดา ก่อนจะเรียกสาวใช้ให้เอากุญแจรถมาให้
“เอ่อ คุณท่านเอากุญแจรถของคุณหนูติดตัวไปด้วยค่ะ”
“ห๊ะ? ว่าไงนะ”
“และคุณท่านก็ยังสั่งอีกว่าไม่ให้คุณหนูออกไปไหนค่ะ”
“คุณพ่อเล่นแบบนี้กับฟ้าใช่ไหมคะ” หล่อนกำมือแน่นด้วยความโมโห “งั้นไปบอกให้ลุงชิดเอารถออก”
“เอ่อ คุณท่านสั่งคนขับรถทุกคนเอาไว้ว่าอย่าไปส่งคุณหนูเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะถูกไล่ออกค่ะ”
“นี่มันอะไรกันเนี่ย!”
หล่อนขัดใจเป็นที่สุด กระทืบเท้าเร่าๆ ด้วยความหงุดหงิด
“เอ่อ คุณหนูอยู่บ้านเถอะนะคะ เพิ่งกลับมาเองค่ะ”
“ไม่! ฉันจะไปหาเพื่อน”
“แต่คุณหนูไม่มีรถแล้วนะคะ”
หล่อนเดินออกมานอกบ้าน สาวใช้รีบเดินตามมาด้วยความเป็นห่วง
“ถึงไม่มีรถ ฉันก็ไปแท็กซี่ได้”
“แต่คุณหนูคะ มันอันตรายนะคะ”
หล่อนหยุดเดินและหันไปมองสาวใช้
“ฝากบอกคุณพ่อด้วย ว่าฉันจะกลับมาอีกทีเดือนหน้า”
“คุณหนูคะ คุณหนู...”
สาวใช้พยายามเรียกเตือนสติ แต่ฟ้าลดาที่กำลังหงุดหงิด เดินออกไปนอกรั้วและขึ้นแท็กซี่ไปเสียก่อน
“คิดว่าจะทำอะไรฟ้าได้เหรอคุณพ่อ” หล่อนพูดอย่างอวดเก่ง
“ไปไหนดีครับน้องสาว”
หล่อนตวัดตามองคนขับรถแท็กซี่ ก็เห็นสายตาหื่นกระหายของมันสะท้อนมาเข้าตา
“พระรามสี่”
แท็กซี่ขับรถออกไปทันที และหล่อนก็ไม่ได้สนใจหนทางอีกเลย เพราะมัวแต่นั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ จนกระทั่งรถจอดสนิทนั่นแหละ หล่อนถึงได้เงยหน้าขึ้น
สภาพแวดล้อมรอบตัวทำไมมันดูไม่คุ้นตาเลยนะ หล่อนเอ่ยถามคนขับแท็กซี่เสียงขุ่น
“นี่อย่าบอกนะว่าแกพาฉันหลงทางน่ะ”
มันหันมายิ้มให้หล่อน และมองทางกระจกลงมาที่ร่างกายของหล่อน
“น้ำมันหมดน่ะครับ”
เอาแล้วไง ฟ้าลดาอุทานในใจ
“นี่แกขับรถบ้าอะไร น้ำมันหมดยังไม่รู้อีก ไอ้แท็กซี่เฮงซวย”
หล่อนคว้าประตูรถและเปิดมันออกไปอย่างรวดเร็ว ไอ้คนขับรถรีบลงตามมา
“เอาเป็นว่าผมขอโทษก็แล้วกัน”
มันเดินอ้อมรถมาหยุดตรงหน้าหล่อน ให้ตายเถอะ หล่อนไม่ชอบสายตาของมันเลย
“ขอโทษแล้วมันจะแก้ไขอะไรได้ไหม แล้วนี่มันก็ที่ไหนไม่รู้”
หล่อนหันไปตวาดตามนิสัยเอาแต่ใจ
“คอยดูเถอะ ฉันจะโทรไปร้องเรียนกรมขนส่ง”
หล่อนบ่นกระฟัดกระเฟียด ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจะโทรหาเพื่อน แต่ไอ้แท็กซี่มันคว้าโทรศัพท์มือถือของหล่อนไปเสียก่อน
“ไอ้บ้า! เอามือถือฉันคืนมานะ!”
แทนที่มันจะส่งคืนกลับหัวเราะเยาะลั่น พร้อมกับโยนโทรศัพท์มือถือของหล่อนกลับเข้าไปในรถ
“นั่นแกจะทำอะไรน่ะ”
“เรามาสนุกกันดีกว่าคนสวย แล้วค่อยไปพระรามสี่”
“แก... แกหมายความว่ายังไง”
หล่อนถอยหลังหนี ความหวาดกลัวท่วมท้นอก ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้
“อย่าทำเป็นเล่นตัวไปหน่อยเลย คนสวย แต่งตัววับๆ แวมๆ แบบนี้ เคยๆ แล้วทั้งนั้นแหละ”
“ไอ้บ้า ไอ้สารเลว นี่แกอย่าเข้ามานะ”
“ไม่เอาน่า อย่าต้องให้ใช้กำลังเลย มานี่...” มันคว้าร่างของหล่อนเอาไว้ได้
“ว๊ายยยย... ปล่อยฉันนะ! ปล่อยสิไอ้บ้า!”
มันไม่ปล่อย แถมยังกอดรัดหล่อนแน่น หล่อนพยายามผลักไส ต่อสู้ และกระทืบฝ่าเท้าของหล่อน แต่ก็พลาดเสียทุกครั้ง
“ปล่อยสิ ไอ้บ้า... ช่วยด้วย!”
“ร้องให้ได้ก็ไม่มีใครได้ยิน ไม่เห็นเหรอว่าที่นี่เปลี่ยวแค่ไหน มามะ มาให้กระซวกเสียดีๆ”
หล่อนไม่เคยหวาดกลัวอะไรเท่านี้มาก่อนเลย มือเล็กยกขึ้นประกบกัน และพยายามวิงวอน
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ เงิน... ในกระเป๋าฉันมีเงิน แกเอาไปให้หมดเลย แต่อย่า... อย่าแตะต้องฉันเลย”
มันหัวเราะสะใจ “เงินน่ะเอาแน่ แต่หลังจากเอาเธอเสร็จก่อน”
“ไม่นะ”
“หึหึ สวยๆ แบบนี้ ใครปล่อยไปก็โง่เต็มทนแล้ว”
“ว๊ายยยยยย... อย่านะ อย่า...”
หล่อนทั้งผลักทั้งไส ต่อสู้อย่างสุดความสามารถ แต่มันก็แรงเยอะกว่าหล่อนมาก จนสุดท้ายก็ถูกมันฉีกเสื้อที่ใส่อยู่จนขาดวิ่น
“ไม่นะ อย่านะ อย่าทำฉันเลย... ฉันขอร้อง”
นางฟ้าอย่างหล่อนกำลังจะตกสวรรค์ใช่ไหม หล่อนร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว เนื้อตัวสั่นเทา นี่ถ้าหล่อนเชื่อพ่อ ก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้
หล่อนไม่อยากถูกข่มขืน ไม่อยากถูกไอ้โจรบ้ากามแสนกักขฬะคนนี้พร่าผลาญพรหมจรรย์ แล้วหล่อนจะทำยังไงดี
“ช่วยด้วย... ช่วยด้วย มันจะข่มขืนฉัน โอ๊ยยยย...!”
มันชกเข้าที่ท้องน้อยของหล่อนเต็มแรงสองครั้ง จนหล่อนตัวงอราวกับกุ้ง จากนั้นมันก็เปิดประตูรถ และโยนหล่อนเข้าไปข้างใน
“หึหึ หนีไม่รอดหรอก นางฟ้าของพี่”
หล่อนร้องไห้ เสียใจ และก็ไม่อาจจะช่วยตัวเองได้อีก หล่อนเห็นมันปลดกางเกง และตามติดเข้ามาหา นี่หล่อนจะต้องมาเสียตัวแบบนี้จริงๆ เหรอ
ทำไมโลกช่างโหดร้ายกับนางฟ้าคนสวยอย่างเช่นหล่อนแบบนี้
“อย่า... อย่าทำฉัน อย่า...”
“อยู่เฉยๆ สิ คนสวย...”
“ว๊ายยยย!”
กางเกงของหล่อนกำลังจะถูกมันถอด หล่อนยกเท้าและถีบมันสุดแรง
“อีนี่ฤทธิ์มากนัก”
“โอ๊ย!” หล่อนถูกกำปั้นของมันถลุงเข้าใส่ท้องน้อยอีกนับครั้งไม่ถ้วน และนั่นก็ทำให้หล่อนหมดสติไปในที่สุด
“เฮ้ย... นั่นกำลังทำอะไรน่ะ”
“ปละ เปล่าครับ”
โชคดีที่มีตำรวจขี่มอเตอร์ไซค์ขับผ่านมาพอดี ไอ้แท็กซี่ชั่วจึงยังไม่ได้ทำอะไรฟ้าลดา
“แล้วผู้หญิงเป็นอะไร ทำไมนอนนิ่ง”
ตำรวจจอดรถและเดินมาที่รถแท็กซี่ เห็นฟ้าลดานอนนิ่งอยู่ เสื้อผ้าขาดวิ่น ไอ้แท็กซี่หื่นหน้าเสีย
“ผม... ผมไม่ได้ทำอะไรจริงๆ นะครับ”
“หึ ไปคุยกันที่โรงพักเถอะมึง”
แล้วไอ้แท็กซี่จอมหื่นก็ถูกลากตัวไปสอบที่โรงพัก ในขณะที่ฟ้าลดาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล
- Writer
