ร่างอิ่มหย่อนก้นลงนั่งกับโซฟามุมห้องในห้องทำงานของพี่เขย บ้านนี้บรรยากาศดีด้วยความมีรสนิยมของพี่สาว และพี่เขยคนนี้ตามใจให้ปลูกบ้านไม้ท่ามกลางบ้านก่อด้วยปูน การตกแต่งให้บรรยากาศราวกับยืนอยู่ในยุคกรุงศรีอยุธยาเมื่อตอนยังคงเป็นราชธานีประมาณนั้น
“พี่ไม่รู้จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน”
“หมายความว่ายังไงคะที่พูดแบบนั้น” ธีนิดาแววตาสลดทันทีเมื่อคำพูดแรกได้หลุดจากปากพี่เขย ลืมตัวยกฝ่ามือทาบอกตูมๆ
“พี่เป็นโรคลิ้นหัวใจรั่ว” เขาบอกโดยไม่มีสิ่งใดปิดบังยกเว้นกับลูกๆ เขามีเหตุผลส่วนตัวไม่อาจบอกอาการป่วยให้กับลูกๆฟังได้เนื่องจากลูกทั้งสองเพิ่งเสียมารดาไปไม่ถึงปีดีด้วยซ้ำกลับต้องได้รับข่าวบิดาป่วยถึงขึ้นอาจจะรักษาไม่หายหากไม่เข้ารับการผ่าตัด ไม่มีใครคาดการณ์ได้ถ้าเข้ารับการผ่าตัดกลับออกมา อาจหายเป็นปกติเหมือนคนธรรมดาหรือไม่มีชีวิตรอดกลับมาเจอหน้าลูกๆ ฉะนั้นเหตุทั้งมวลจึงมาตกที่การปิดบังเพื่อให้ลูกสาวซึ่งคว
