“ทำอะไรอยู่จ๊ะหนูสอง” ธีนิดาเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังหลานสาว กำลังชะเง้อมองปากประตูนับร้อยๆ รอบดูนาฬิกาจนเข็มบอกเวลาจะเพิ่มขึ้นมาเป็นหกเข็มเสียให้ได้
“ดูรายการโทรทัศน์ค่ะน้าธี” ทั้งที่ตอบน้าสาวหากสายตากลับมองไปยังปากประตูไม่วางตา
“ไหนดูรายการอะไรน้าขอดูด้วยคนได้ไหมจ๊ะ” ธีนิดาหย่อนก้นลงนั่งข้างหลานสาว มองไปยังหน้าจอโทรทัศน์ที่ถูกเปลี่ยนไปไม่เจาะจงช่อง “ดูสักช่องสิจ๊ะหนูสอง” ผู้เป็นน้าแซวยกมือบางวางบนบ่ามน “กำลังรอเซบาสเตียนอยู่เหรอ เดี๋ยวเขาก็มาเขาบอกจะมานี่นา ธุระคงยังไม่เสร็จ” น้าสาวเอ่ยถามได้ตรงจุดนิ้วเรียวที่เอาแต่กดรีโมทย์ชะงักค่อยๆวางลง เงยหน้ามองน้าสาวด้วยแววตายากจะอธิบาย
“ไม่ได้รอนี่คะ”
“ไม่ได้รอทำไมชะเง้อเป็นห่านเลยล่ะ”
“ใครกันคะชะเง้อน้าธีก็พูดเกินไป”
“ไม่ได้ชะเง้อแน่นะเจ้าสาวหมาดๆ” แกล้งเย้าหลานสาวเล่นๆ ในเมื่อวันนี้ธัญชนกสวยราวกับเป็นวันแต่งงานที่มีพิธีการตามขั้นตอนทั้งที
