EP1
1848 Words
EP1
ฉันมาอยู่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ที่นี่ดูร่มรื่น สงบ บรรยากาศดีมาก ๆ ตอนบ่าย ๆ แบบนี้ยังไม่ร้อนเลย ถ้าตอนกลางคืนอากาศคงเย็นแน่ ๆ
"ยืนรอตรงนี้แป๊บนึงนะเธอ"
ฉันพยักหน้ารับ ไม่อยากพูดไม่อยากอะไรเลย นายนั่นหายไปสักครู่หนึ่ง เดินกลับมาพร้อมน้ำ ขนม ลูกชิ้นปิ้ง เต็ม 2 มือ
"นายซื้อมาทำไม ฉันอกหักกินไม่ลงหรอก"
"ฉันก็ไม่ได้บอกว่าซื้อมาให้เธอกินซะหน่อย"
~เพล้งงง~ เสียงหน้าฉันเอง แตกละเอียดยิบ ไอ้บ้าเอ๊ย เราก็นึกว่าซื้อมาให้เรากินด้วย ฮึ่ย
"ฮ่าๆๆ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นฉันก็ซื้อมาเผื่อเธอแหละ ปะๆ ไปนั่งตรงนู้นกัน" เขาพาฉันมานั่งใต้ต้นใหญ่ หันหน้าไปทางสระน้ำพุ บรรยากาศดีมาก ๆ
บรรยากาศดี ๆ มีแต่ความสงบ ทำให้ฉันผ่อนคลายลงไปบ้าง ไม่ร้อนรนเหมือนอย่างตอนแรก
"นายรู้ไหมเขาเป็นรักแรกของฉันเลยนะ ฉันยังจำตอนที่เขาจีบฉันได้เป็นอย่างดี มันน่ารักมาก ๆ เลยแหละ" ฉันพูดขึ้นในขณะที่สายตายังคงมองไปที่สระน้ำ
"เราสองคนวางแผนถึงขั้นแต่งงานกันเลยนะ เราไม่เคยทะเลาะกัน เขาดูแลฉันดีมาตลอด"
"วันนี้ตอนเย็นเขาจะพาฉันไปที่บ้านเขา ไปทานข้าวกับครอบครัวเขา แต่ตอนกลางวัน เขามีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น" ฉันรู้สึกร้อนที่ขอบตา น้ำใส ๆ เอ่อที่ดวงตา ฉันแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา
นายนั่นยื่นมือมาจับมือฉัน พร้อมบีบมือเบา ๆ เหมือนกำลังให้กำลังใจฉันอยู่
"ฉันดูโง่มากเลยใช่ไหม" น้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นไว้ ตอนนี้ไหลออกมาไม่ขาดสาย ฉันหันหน้าไปหาคนข้าง ๆ อีกทั้งฝืนยิ้มให้กับเขา
"เธอไม่โง่หรอกนะ เธอควรจะดีใจสิที่หลุดพ้นจากคนแบบนั้น ร้องไห้ให้พอ เสียใจไปให้เต็มที่ แล้วเธอต้องดึงตัวเองให้กลับมาเป็นคนเดิมให้ไวที่สุด" น้ำเสียงเรียบ ๆ ของเขากลับดูมีพลังมากในตอนนี้
ฉันโผเข้ากอดเขา ปล่อยน้ำตาเต็มที่ ร้องไห้โฮ ระบายทุกความรู้สึกที่อดกลั้นไว้ออก
"ฮึก ฮึก ฮือออ ฉันเจ็บจังเลยนาย ทำไมความรักมันเจ็บแบบนี้"
"ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเธอก็หายเจ็บ ความเจ็บปวดมันจะอยู่กับเราไม่นานหรอก" เขากอดฉันตอบ พร้อมลูบหัวฉันอย่างเบามือ
"ฮือออ ฮือออ" ฉันร้องไห้แทบจะขาดใจ เหมือนมีอะไรมาบีบใจฉัน
จนเวลาล่วงเลยมาเกือบชั่วโมง
"นายมีทิชชูปะ"
"ไม่มี"
"ผ้าเช็ดหน้าล่ะ มีปะ"
"ฉันไม่เคยพก"
"งั้นขอยืมชายเสื้อนะ" เขายังไม่ทันได้ตอบอะไร ฉันก็ก้มหน้าลงไปที่เสื้อราคาแพงของเขา
~ฟืดดด ฟืดดด~ ฉันเช็ดน้ำมูก โดยไม่สนใจว่าเขาจะรังเกียจไหม
"เฮ้ย เธอจะเอาเสื้อฉันไปเช็ดขี้มูกแบบนี้ไม่ได้นะ" นายนั่นทำหน้ารังเกียจ เขาก้มลงมองชายเสื้อตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าฉัน
"เอาน่า เช็ดไปแล้ว" ฉันกระพริบตาปริบๆให้เขาเห็นใจ
"เออยอมให้ เห็นเสียใจอยู่หรอกนะ"
"นาย ฉันขอกินลูกชิ้นหน่อยสิหิวอะ" วันนี้ฉันยังไม่ได้กินไรเลย เพราะมัวแต่ไปตามผู้ชายเฮงซวยนั่น
"ฉันชื่อไกด์ เธอชื่อโบว์ใช่ไหม เรียนที่ไหน ปีไรละ" ไกด์แนะนำตัวเอง จริงสิเราคุยกันแบบไม่รู้จักมาเป็นวัน ๆ
"ใช่ฉันชื่อโบว์ ปีสาม คณะบริหาร มหาวิทยาลัยK"
"จริงดิ ทำไมฉันไม่เคยเจอเธอ ฉันก็ปีสาม มหาลัยเดียวกัน คณะวิศวะ"
"นั่นสิ เราไม่เคยเจอกันเลย" ก็จริงอย่างที่ไกด์พูด หรือเป็นเพราะฉันไม่ค่อยสนใจอะไร หล่อ ๆ แบบเขาน่าจะฮ็อตพอสมควร
"เรียนมหาลัยเดียวกันก็ดี เธอจะได้รับส่งฉันสะดวก ๆ"
"หื้ออ รับส่งนาย?" ฉันพูดพร้อมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
"นี่เธอลืมเหรอ ว่าเธอทำให้รถฉันต้องเข้าศูนย์เนี่ย" เออวุ้ย ลืมไปเลย
"แหะ ๆ รับทราบค่ะเจ้านาย" ฉันตอบพร้อมยิ้มกว้างให้เขา
"ติ๊งต๊องแล้ว ยัยบ๊อง"
"โบว์ย่ะ ไม่ใช่บ๊อง"
"เธอเป็นคนกรุงเทพเลยปะ"
"เปล่าหรอก เด็กต่างจังหวัด ฉันอยากมาเรียนที่นี่ ได้ออกมาใช้ชีวิตคนเดียว เจอโลกที่กว้างขึ้น"
"คิดเหมือนกันเลยนะ ฉันบ้านอยู่กรุงเทพนี่แหละ แต่ออกมาอยู่คอนโดคนเดียว อยากเจอกับโลกที่กว้างขึ้นเหมือนกัน"
"แต่พอได้ออกมาแล้วฉันคิดว่า ได้อยู่กับครอบครัวเป็นอะไรที่ดีที่สุดแล้ว" มาเรียนในเมืองกรุงก็ดี แต่คิดถึงบ้านมาก อยากอยู่พร้อมหน้ากันมากกว่า
"อยู่กับครอบครัว อบอุ่นใช่ไหมล่ะ ฉันก็กลับบ้านบ่อย ๆ หัวเราะมีความสุขทุกครั้ง อยู่คอนโดคนเดียวหัวเราะคนเดียวกลัวจะบ้าก่อน"
"ฮ่า ๆ ๆ นายนี่ตลกชะมัด"
"=..= เธอเป็นผู้หญิงที่หัวเราะน่าเกลียดมาก"
"แหมนายก็ พูดงี้ฉันเขินนะ ฮ่า ๆ"
เรานั่งคุยเล่นกันมาสักพัก มีไกด์อยู่ข้าง ๆ ได้มานั่งในสถานที่ร่มรื่น ทำให้ฉันสบายใจขึ้นเยอะ ฉันจะพยายามลบเรื่องราวของบอยออกจากชีวิต ฉันจะเข้มแข็งให้มากที่สุด 'เราไม่ได้เสียคนรักไป เราแค่เสียคนที่ไม่ได้รักเราไป' เราควรจะดีใจใช่ไหมคะทุกคน :)
"ปะโบว์ กลับกันดีกว่า" ไกด์บอกพร้อมยืนมือมาดึงฉันให้ลุกขึ้น ฉันลุกขึ้นและเดินตามไกด์ไปที่รถ ระหว่างทางเดินไกด์จับมือฉันตลอด ฉันก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ^^
~Rrrr~ เสียงโทรศัพท์ของไกด์ดังขึ้น
"เออ ว่าไง"
"....." ไกด์เหล่ตามองฉัน ก่อนจะตอบกลับปลายสายไป
"เออ เดี๋ยวเข้าไป" ติ๊ด ไกด์ตอบกลับและกดวางสาย พร้อมกับหันมาบอกฉัน แบบไม่ถามความเห็นฉันสักนิด
"เพื่อนฉันชวนไปกินข้าว รวมตัวก่อนเปิดเทอมน่ะ เดี๋ยวไปด้วยกันนะ" ฉันอยากกลับห้อง อยากนอนจะแย่แล้ว
"ไม่ไปอะ อยากกลับ"
"ไม่ได้ ฉันไม่มีรถ เธอทำให้รถฉันต้องเข้าศูนย์เองนะ เพราะฉะนั้นเธอต้องไปด้วย" นี่ฉันต้องไปไหนมาไหนกับไกด์จนกว่าเขาจะได้รถเหรอเนี่ย -*-
"เฮ้อออ ก็ได้ แต่อย่ากลับดึกนะ"
"ได้ครับคุณโบว์" ไกด์ตอบฉันแล้วยิ้มมา ยิ้มน่ารักเวอร์ อย่ายิ้มแบบนี้สิ โบว์ใจคอไม่ดีเลย ><
ตอนนี้ฉันและไกด์ เริ่มเข้าสู่ย่านฝั่งธน ไกด์ขับรถมาเรื่อยๆ โดยที่เราไม่ได้พูดอะไรกัน เพราะฉันหลับ ฮ่าๆ ก็ฉันเพลียนิ ร้องไห้ขนาดนั้น
ฉันมาตื่นก็ตอนเริ่มเข้าฝั่งธนแล้ว แต่เอ๊ะ ฉันร้องไห้หนัก ฉันโทรมแน่ จะไปเจอผู้คนสภาพนี้ไม่ได้ ฉันรีบหยิบแป้ง และกระจกขึ้นมาเตรียมแต่งใหม่
"กรี๊ดดด"
"อะไรโบว์ โบว์เป็นไร" ไกด์ตกใจกับเสียงกรี๊ดของฉัน
"หน้าโบว์ หน้าโบว์เละมากเลยไกด์" ฉันแทนตัวเองว่าโบว์ เพื่อความสนิทสนม ไหน ๆ เราก็ต้องเจอกันไปอีกนาน
"ฮ่าๆๆ มันเละตั้งนานแล้วโบว์ ฮ่าๆๆ" เละตั้งนานแล้ว หนอยยย แล้วไม่ยอมบอกฉัน ฮึ
"เชอะ ฉันแต่งหน้าใหม่ดีกว่า"
"ไม่ต้องแต่งก็สวย เละๆก็สวย" ไกด์พูดพร้อมโยกหัวฉันเล่น
~ตึกตัก ตึกตัก~ ใจฉันเต้นแรงมาก ไอ้ไกด์บ้า ฉันใจบางหมด นี่ฉันแพ้คนหล่อสินะ
"รู้ตัวย่ะว่าสวย แต่ขอสวยแบบแต่งหน้าดีกว่า" เพิ่มความมั่นใจไง จะให้ไปแบบหน้าเละ ๆ ไม่ได้นะ
ฉันใช้เวลาแต่งหน้าใหม่ 10นาที ก็สวยเหมือนเดิมเเล้ว และรถของฉันก็ถูกขับเคลื่อนมาจอดอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ร้านนี้เฟอร์นิเจอร์เป็นไม้ทั้งหมด ดูสวย สะอาด สงบ น่านั่งทานมาก ๆ
"ไอ้ไกด์ทางนี้" เสียงชายคนหนึ่งตะโกนเรียกคนข้าง ๆ ฉัน ทำลายความสงบที่ฉันได้กล่าวไว้ทันที
ไกด์พาฉันมาโต๊ะมุม มุมนี้ไม่ค่อยมีคน ดีแล้วล่ะที่ไม่ค่อยมีคน ดูเพื่อนของไกด์จะพูดมากน่าดู
"เหยดดด พกเมียมาด้วยเ
หรอวะ" เสียงเพื่อนอีกคนหนึ่งของเขาพูดขึ้น
"ปิดเทอมไปแค่นี้ มีเมียแล้วเหรอวะ" เสียงของเพื่อนคนที่ตะโกนเรียกมาที่โต๊ะ
"..." ส่วนอีกคนแค่ปรายตามองฉันนิ่ง ๆ เขาเงียบจัง นิ่งมาก ๆ
"คนนี้กี่วัน" คำถามจากปากของคนที่ฉันมองว่าเขาเป็นคนเงียบ ๆ นิ่ง ๆ
"พอเลยพวกมึง" ไกด์เอ่ยขึ้นให้เพื่อน ๆ เลิกแซว
"นี่มันยัยตัวยุ่ง" ไกด์ตอบเพื่อนเขาไปอีกครั้ง เดี๋ยวนะ นี่ฉันเป็นตัวยุ่งเหรอ แต่ก็คงจริง วันนี้ทั้งวัน เขาต้องมายุ่งอยู่กับฉัน
"แนะนำหน่อยสิไอ้ไกด์"
"เออ นี่โบว์นะ โบว์ขับรถตัดหน้ารถกูอะ รถกูเลยขูดกับขอบถนน ส่งเข้าศูนย์แล้ว" ไกด์แนะนำฉันให้เพื่อนๆของเขารู้จัก
"สวัสดีครับโบว์ เราอาร์มนะ หล่อและรวยมาก เป็นเดือนมหาลัยครับผม" เพื่อนไกด์คนที่ไปเรียก แนะนำตัวเป็นคนแรก อาร์ม หล่อมาก สูง หุ่นดี สมกับตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัย
"เราเจมส์ครับ หล่อรวยพร้อมเปย์นะจ๊ะ ฮ่า ๆ" เจมส์ก็น่ารัก
"คิม" เพื่อนไกด์คนที่หน้านิ่ง ๆ แนะนำตัวขึ้น แค่เนี้ย บอกแค่เนี้ย?
จะว่าไปเพื่อนไกด์หล่อละลาย หล่อวัวตายควายล้มทุกคน นี่มันแก๊งคนหล่อชัด ๆ
"หวัดดีค่ะทุกคน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ โบว์นะคะ เรียนบริหาร โสดเมื่อกี้เลยค่ะ" ฉันบอกพร้อมกับยิ้มหวานให้ทุกคน
"อี๋~~" ฉันหุบยิ้มทันที ก็ไกด์นะสิ เล่นเอานิ้วมาถูฟันฉัน
"เล่นบ้าไรของนายเนี่ย"
"หมั่นไส้อะ" ไกด์ตอบฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย อะไรของเขาเนี่ย
"ฮะ! ไกด์หมั่นไส้อะไรเนี่ย" ฉันล่ะงงจริงๆ ถามไปก็ไม่ยอมตอบ กลับนั่งดื่มน้ำหน้าตาเฉย
"ฮั่นแน่ ไอ้ไกด์ หวงเหรอวะ" เสียงของเจมส์แซวขึ้น
"แล่วๆๆๆ ยังไงไอ้ไกด์" ตามด้วยอาร์ม
"ฮึ" ตามด้วยคิม คิมพูดมากกว่านี้สักนิดจะได้ไหมอะ
"พอเลยพวกมึง จะกินไหมข้าวอะ"
"โห่ ไรวะ... เตงว่ามันหวงโบว์ไหม" เจมส์หันไปพูดแบบอ้อนๆกับอาร์ม
"เค้าก็คิดแบบนั้นแหละเตง" เสียงอาร์มตอบ
"ฮ่า ๆ" ฉันถึงกับหัวเราะร่วน กับท่าทีของอาร์มและเจมส์ เพื่อนไกด์นี่หล่อมากและอารมณ์ดีมากจริง ๆ
- Writer
