งานพิเศษ
1547 Words
Devil gang แก๊งหล่อปีศาจกับยัยนางมารขัดดอก
Ep.4
"น้องๆเอาเหล้ามาดิ๊!"
น้ำเสียงหงุดหงิดๆจากตาเสี่ยหัวล้านเรียกฉันอย่างหัวเสียคงเป็นเพราะเล่นมาแพ้14ตารวด
"ค่าาาาา"
ฉันเดินยกถาดที่ใหญ่พอจะเอาบังแดดบังฝนบังพายุได้แต่บนถาดมีแก้วอยู่แค่แก้วเดียวเท่านั้น
"ได้แล้วค่ะ ลองวางฝังสีแดงดูไหมคะ"
ฉันยื่นถาดไปตรงหน้าอีกฝ่ายพร้อมกระซิบบอกเบาๆเขามองฉันนิ่งๆก่อนจะก้มลงไปมองเหรียญในมืออย่างชั่งใจ
"ถ้าถูกนะฉันจะแบ่งให้เธอเลย"
ฉันพยักหน้าเบาๆขอให้ถูกด้วยเถิดขอให้ได้ขอให้โดนด้วยจ้า ฉันยืนลุ้นอย่างใจจดใจจ่อภาวนาให้ถูกฝังสีแดง
"กรี๊ดดดด สีแดงๆ"
ฉันกระโดดโลดเต้นดีอกดีใจราวกับถูกหวยสิบล้านก็ไม่ปาน
"ฮ่าๆถูกด้วย ดีมากต่อไปสีอะไรดีล่ะ"
"สีแดงเหมือนเดิมค่ะ"
ฉันดูๆแล้วก็มีแค่สีน้ำเงินกับแดงเท่านั้นอยู่ที่จะเลือกฝั่งไหนดูแล้วก็สนุกดีออก
ฉันลุ้นจนตัวโก่งจนเหงื่อแตกพลั่ก สุดท้ายพระเจ้าก็เห็นใจฉัน
"เย่ๆ ได้อีกแล้ว!"
จนแล้วจนรอดฉันก็ยืนหัวโด่ข้างๆเสียหัวล้านคนนี้โต๊ะไหนเรียกเสริฟฉันก็ไม่ไป คนมันมือกำลังขึ้นนะโว้ย! เรียกอยู่นั่นเหละเหล้าไม่กระแทกปากมันจะตายไหมห๊ะ
"ให้ตายเถอะเธอนี่มันสาวน้อยให้โชคของฉันจริงๆ"
ตาเสี่ยนั่นหันมายิ้มให้ฉันแหงสิ ฉันบอกเขาให้ลงฝังไหนก็ชนะมาสิบกว่าตาแล้วหุๆ
"ฉันให้เธอมาทำงานไม่ใช่มายืนเล่น"
น้ำเสียงเย็นยะเยือกเล่นเอาเสียวสันหลังวาบโคตรน่ากลัว
"ละลูซิเฟอร์...คะคือ"
หมับ!
ลูซิเฟอร์จับข้อมือฉันเอาไว้ก่อนออกแรงดึงให้ตามเขาไป ใบหน้าเรียบเฉยแสนเย็นชานั่นทำให้ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในโหมดไหนกันแน่
"เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อนฉันกำลังหาเงินมาใช้หนี้นายอยู่นะ"
ฉันขืนตัวสุดฤทธิ์จนลูซิเฟอร์หันมาเลิกคิ้วใส่ฉันเชิงถามว่าหาเงินยังไง
"ปล่อยสินี่ฉันกำลังทำงานพิเศษหาเงินมาใช้ให้นายเลยนะ"
"งานพิเศษ?"
ฉันย่นปากใส่เขาพลางถอนหายใจเบาๆ แล้วหันไปพูดกับตาเสี่ยหัวล้าน
"เสี่ยคะ รอบนี้น้ำเงิน"
ฉันพูดพลางพยักหน้าเบาๆอย่างหนักแน่นส่วนเสี่ยหัวล้านก็ตอบรับโดยการลงฝังน้ำเงินหมดหน้าตัก
ฉันกุมมือภาวนาพร้อมกับหัวใจที่เต้นสั่นระรัวราวกับมีคนมานั่งตีกลองอยู่ข้างใน
"กรี๊ด! ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่ากำลังหาเงินอยู่"
ฉันหันไปหักคิ้วใส่ลูซิเฟอร์อย่างกวนๆรู้งี้ฉันน่าจะจิ๊กเงินมาลงพนันเองซะให้รู้แล้วรู้รอดถ้าจะแม่นขนาดนี้เอาผ้าเจ็ดสีมาผูกฉันเถอะ
"กลับไปทำงานก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน"
ลูซิเฟอร์เอ่ยเสียงเรียบทำให้เสี่ยหัวล้านต้องเอ่ยปากขอเอาไว้
"ฉันขอซื้อเวลาน้องคนนี้ละกันคุณอย่าเพิ่งพาเธอไปทำงานเลยนะ"
"ไม่ได้"
เสี่ยถึงกับชะงักไปทันทีคนกำลังมือขึ้นแต่กลับถูกขัดซะก่อนเล่นเอาเสี่ยถึงกับชักสีหน้าอย่างเคืองๆ
"แต่นี่เป็นตัวนำโชคของฉันนะเว้ย!"
"ใช่ๆฉันเป็นตัวเงินตัวทองของเขาเลยนะขอบอก เอ๊ะ!เดี๋ยวนะ"
ฉันถึงกับตะครุบปากตัวเองแทบไม่ทัน ตอนแรกก็จะพูดเสริมเสี่ยเขาเท่านั้น แต่ทำไหงถึงได้เหมือนหลอกด่าตัวเองไปได้
"มึงคิดว่าซื้อเวลายัยนี่ได้เหรอ"
ลูซิเฟอร์เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเขาดันลิ้นกับกระพุ้งแก้มอย่างเย้ยหยันอีกฝ่าย จนเสี่ยถึงกับเลือดขึ้นหน้าที่ถูกหักหน้าต่อหน้าคนอื่นๆ
"เออ ฉันจะซื้อเท่าไหร่ว่ามา"
"ทรัพย์สมบัติที่แกมียังไม่ได้ครึ่งราคาของยัยนี่ด้วยซ้ำ"
ลูซิเฟอร์ตอบนิ่งๆทำไมวันนี้ฉันถึงรู้สึกมีค่าจังนะ ค่าตัวสูงลิบเลยคาราคาซังอีกต่างหาก
"ฉันขอซื้อ"
ชายหนุ่มร่างสูงที่เดินเข้ามาเหมือนมีแบคกราวน์ประกายแวววาวระยิบระยับ ใบหน้าหล่อเหล่าราวรูปปั้นทำให้ยิ่งน่าหลงไหลเข้าไปอีก
"ฉันขอซื้อตัวเธอคนนี้เท่าไหร่ฉันก็ทุ่มไม่อั้น"
ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ชี้มาทางฉัน โห้!คงจะรวยล่ะสิท่าถึงได้ใช้เงินซื้อคนเหมือนผักเหมือนปลาไปได้
"คนของฉันไม่ได้มีไว้ขาย"
ลูซิเฟอร์เอ่ยเสียงเย็นเขาขยับเข้าไปไกล้อีกฝ่ายจ้องหน้าอย่างไม่เกรงกลัว ถ้ามีมีดนะมีหวังแทงกันไส้ไหลไปแล้ว
"ฉันขอถามความเห็นจากเธอหน่อย ว่าอยากจะไปกับฉันไหม"
"ไปทำไม? ทำไมฉันต้องไปกับนายด้วยถ้าเกิดนายพาฉันไปขายต่อล่ะไม่เอาหรอก"
ฉันจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง เหนะ! คิดว่าจะมาหลอกฉันได้งั้นเหรอ
"ฉันจะพาเธอไปทำงานตำแหน่งเลขา ทำหน้าที่ชงกาแฟเช็คตารางงานเท่านั้นและฉันก็ปิดหนี้ให้เธอได้ด้วยนะ"
ข้อเสนอที่อีกฝ่ายพูดออกมาทำให้ฉันต้องกำหมัดแน่นคิดว่าตัวเองเป็นใครห๊ะ! ถึงได้คิดว่าฉันจะยอมไปง่ายๆ ก่อนจะตะคอกคนตรงหน้าออกไปเสียงดังลั่น
"นี่!ฉันไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆนะ แต่ถ้าได้ก็เอา"
ฉันยิ้มอ่อนกับประโยคหลังไปเป็นเลขาดีกว่ามาวิ่งเต้นเป็นอีแร้งอยู่ในบ่อนนี่ละหว้า
"ใครให้เธอออกความเห็น"
ลูซิเฟอร์ขมวดคิ้วยุ่งแล้วหันมาพูดเสียงเรียบใส่ฉัน
"ก็ฉันมีปากอ่ะ มีปากก็พูดได้ดิ"
ฉันชี้นิ้วตรงปากตัวเองราวกับจะให้เขาเห็นว่าฉันมีปากไว้พูดจริงๆไม่ได้มีไว้ประดับให้สวยงามบนหน้าเฉยๆ
"ถ้ายังไม่หยุดพูด ฉันจะปิดปากเธอเอง"
ลูซิเฟอร์ก้าวเข้ามาชิดตัวฉันเขาโน้มหน้าลงมาใกล้อย่างเร็วจนริมฝีปากเราแทบจะแตะกันอยู่แล้ว ทำให้ฉันตาเบิกโพล่งด้วยความตกใจก่อนเม้มริมฝีปากตัวเองเอาไว้แน่นไม่ให้คนตรงหน้าฉกฉวยไปได้
"หึ!"
ลูซิเฟอร์หัวเราะในลำคออย่างพอใจ เขาใช้สายตาคมเรียวมองฉันอย่างมีเลศนัยก่อนที่สายตานั่นจะมาหยุดตรงริมฝีปากบางของฉัน ทำให้ฉันต้องเผลอยกมือขึ้นมาปิดปากเอาไว้อย่างรวดเร็ว
"ไสหัวไปตอนที่มึงยังมีโอกาส"
อีกฝ่ายพยักหน้ารับเบาๆแต่ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือหมอนี่มันบ้าถึงได้ยิ้มออกมาทั้งๆที่คนขู่แทบจะฉีกอกเขาอยู่แล้ว
"ทำไมฉันต้องนอนในห้องน้ำด้วย ให้ฉันนอนโซฟาก็ได้นะ"
ฉันส่งสายตาอ้อนวอนกระพริบตาปริบๆอย่างน่าสงสาร
"ปล่อยเธอนอนโซฟาเธอก็แอบหนีกลางดึกได้สิ"
แอสโมดิวส์ยืนส่งยิ้มให้ฉันแต่คำพูดของเขาที่เอ่ยออกมากลับทำให้ฉันใจสลาย ที่นอนดีๆไม่มีให้ฉันเลยหรือไงถึงได้ไล่ไปนอนในห้องน้ำ
"งั้นฉันนอนกับนายก็ได้ฉันไม่หนีแน่นอน รับรองฉันไปปล้ำนายด้วย"
"ฉันหรือเปล่าที่ต้องเป็นคนพูดคำนั้น"
แอสโมดิวส์ย่นคิ้วอย่างสงสัยให้ตายเถอะพ่อคุณ กะอีแค่นอนห้องเดียวกันมันจะตายหรือไง
"งั้นก็มานอนกับฉันดิ"
"แอ่ก! แค่กๆ ไอ้บ้าจะมีสักวันไหมที่นายจะพูดดีๆโดยไม่ล็อคคอฉันเนี๊ย"
ฉันแหวใส่เลเวียธานที่เข้ามาล็อคคอฉันเอาไว้จากด้านหลัง นี่ฉันมาให้พวกนี้มันทรมารเล่นหรือยังไงฉันออกจะบอบบางราวดอกคอสมอส (หรือดอกดาวกระจายนั่นเหละเรียกให้ไฮโซเฉยๆ) แตะนิดแตะหน่อยก็กรีบร่วงแล้ว แต่นี่อะไรจับขังจับมัดล็อคคอทำอย่างกับฉันเป็นนาตาชา โรมานอฟฟ์ ไปได้ ฉันไม่ได้ทนขนาดนั้นนะยะ
"คนฤทธิ์เยอะอย่างเธอต้องมาเจอฉัน"
"หรออออ คราวนี้แม่จะเอาให้เหี่ยวไม่รู้ล้มไปเลย"
ฉันพูดรอดไรฟันน้ำเสียงเยาะเย้ยทำให้คนตัวสูงถึงกับออกแรงรัดคอเพิ่มไปอีกจนฉันต้องตีเข้าไปที่แขนของเขาอย่างแรง
"โอ๊ย! แค่กๆ หายใจไม่ออก แค่กๆ"
พรึ่บ!
ฉันเซตามแรงกระชากตรงจังหวะกับที่เลเวียธานยอมปล่อยแขนออกจากคอของฉันทำให้ฉันกระแทกเข้ากับแผงอกแกร่งที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ แต่หล่อโคตรๆจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากลูซิเฟอร์ และเมื่อเขาได้เอ่ยคำพูดที่ทำให้ใจฉันสั่นระรัวได้นั่นฉันก็ตระหนักได้ว่าอย่าขอความเห็นใจจากพวกปีศาจพวกนี้เป็นอันขาด
"หรือเธอจะไปนอนกองกับหมาหน้าบ่อนเลือกเอา"
- Writer
