เจิ้งเหมยดิ้นสุดแรงแต่อีกคนไม่สนใจร่างใหญ่แข็งแรงเหมือนนักรบใช้กำลังเพียงนิด แต่เจิ้งเหมยดิ้นรนสุดแรงยังสู้แรงไม่ได้ โยนร่างบางลงบนแท่นนอนโถมตัวเข้าใส่เต็มตัวตรึงเจิ้งเหมยอยู่ใต้ร่างของเขา
"ท่านอ๋องได้โปรด…."
ปากอุ่นกดริมฝีปากบางให้เงียบเสียง มือเล็กทั้งทุบทั้งดัน แต่ไมเป็นผล ริมฝีปากเจ็บแปลบกับจูบรุนแรงด้วยแรงอารมณ์ แม้จะดิ้นอย่างไรก็ไม่หลุดไปได้ ทั้งเหนื่อยทั้งกลัว มือใหญ่แก้เชือกรัดเอวของเจิ้งเหมย แม้จะปัดป้องดิ้นรนมือใหญ่กับแข็งแรงกว่าริมฝีปากที่บดจูบก็มีอำนาจมากกว่า
จินเฉิงอู่ยอมรับว่าไม่อาจสะกดกลั้นอารมณ์ได้เป็นเพราะอะไรเขาเองไม่ได้สนใจมันอีกต่อไปตอนนี้ขอเพียงได้กระทำในสิ่งที่ใจต้องการ
จูบรุนแรงรุกเร้าในที่สุดก็กลายเป็นจูบอ่อนโยนอ่อนหวานความรู้สึกเสน่หาเข้ามาแทนที่ความโกรธ
เจิ้งเหมยนิ่งไม่ขยับตัว ปล่อยน้ำตาไหลริน น้ำตารสเค็มอุ่นไหลอาบแก้มจนจินเฉิงอู่รู้สึกได้ เขาหยุดมองร่างบางใต
