“นางทำผิดต่อเจ้าหรือก็เปล่า นางยังดีกับเจ้ายังรักเจ้ามิใช่หรือเฉิงอู่”ไทฮองไทเฮาพูดแบบเป็นกลาง
“หลานแม้จะละเลยนาง แต่ไม่เคยก้าวก่ายเรื่องที่นางจัดการ แม้แต่กฎข้อห้ามต่างๆในจวนหลานไม่เคยสักครั้งที่จะตำหนินาง เป็นอ๋องหากจะมีชายาสามอนุสี่ก็ไม่แปลกแต่หลานเพียงแค่…..ยังไม่เจอคนที่รักมั่น นางแม้จะไม่เคยรักใคร่แต่หลานก็ไม่เคยไม่ดีกับนาง”
ไทฮองไทเฮาถอนหายใจ
“นางกดดันเจ้าเช่นนั้นหรือเฉิงอู่”
หากโยวเสวียนกดดันให้ จินเฉิงอู่ทำเรื่องที่ผิดต่อบรรพชน ชิงบัลลังก์เพื่อคงไว้ซึ่งอำนาจและแต่งตั้งหญิงที่รักในตำแหน่งฮองเฮาแทนที่จะเป็นชายาเอกก็ไม่แปลกในเมื่อความรักมักจะเป็นแรงผลักที่มหาศาล
ฝ่าบาทเองก็กดดันจินเฉิงอู่ไม่น้อย ไม่ใช่ว่าไทฮองไทเฮาไม่ทรงทราบเรื่องลดทอนกำลังทหารและเบี้ยหวัด แม้จินเฉิงอู่่ไม่พูด แต่ภายในใจแค้นเคืองไม่น้อยต่างคนต่างหวาดระแวงและไม่พอใจในการกระทำของอีกฝ่าย
“ท่านอ๋อง ใต้เท้าเจิ้งยินด
