พ่ายรักสาวแม่ลูกอ่อน

บังเอิญ

หลายวันผ่านไปตอนนี้ร้านของเราเปิดมาได้1อาทิตย์แล้ว คนเริ่มรู้จักเริ่มเป็นที่สนใจ เราทำขนมเมนูใหม่ๆทุกวันกลัวคนจะเบื่อ วันนี้ตั้งแต่เช้าเพิ่งมีเวลาได้เติมขนมใส่ตู้ จู่ๆประตูกระจกก็เปิดออก พร้อมกับสาวร่างบางหน้าตาจิ้มลิ้ม ผมยาวประบ่า

"ว๊าววว มีเค้กด้วย"

เรา: สวัสดีค่ะ //เรายิ้มทักทาย เธอยิ้มตอบรอยยิ้มนี้น่ารักมาก เหมือนเวลาดูการ์ตูนเจ้าหญิงเลย

" ร้านเพิ่งเปิดใหม่เหรอคะ //สายตาเธอมองไปรอบๆร้านก่อนมาหยุดอยู่หน้าตู้เค้ก"

เรา: ใช่ค่ะ

"เอามอคค่าเย็น 2แก้วค่ะ แล้วก็เค้กสตอเบอรี่1ชิ้น เค้กใส่จานนะคะเดี๋ยวนั่งทานที่นี่"

เรา: ได้ค่ะ สักครู่นะคะ

แกร๊ก! เสียงประตูเปิดแต่ฉันยังไม่ทันมอง

เรา: สวัสดีค่ะ //ฉันเงยหน้าไปมอง

เตอร์: หวาย!! //สีหน้าตกใจ

"อ่าวพี่เตอร์รู้จักกันเหรอคะ ?"

เตอร์: ครับ //ผมเดินเข้ามาสแกนจ่ายเงินแต่สายตายังมองหน้าเธออยู่

เรา: ยอดเข้าแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ

ฉันเดินไปเสิร์ฟที่โต๊ะแต่ไม่ได้พูดอะไร หลังจากนั้นก็มีลูกค้าคนอื่นๆเดินเข้ามา ฉันเปรยตาไปมองครั้งนี้พี่เตอร์แต่งตัวแปลกๆ ใส่สูตรสีดำ หน้าร้านมีคนยืนอยู่2คนแถมยังใส่สูตรสีดำเหมือนกันน่าจะมาด้วยกัน พี่เตอร์เองก็มองเราเป็นระยะๆ เจ็บนะแต่เก็บอาการ ไม่นานชายชุดดำก็เข้ามาคุยกับพี่เตอร์ แล้วผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกไป พี่เตอร์จึงเดินมาอยู่ตรงหน้าเรา

เตอร์: มาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย...//สายตาเขาดูแปลกไป บุคลิกดูสุขุม ดูนิ่ง ดูหยิ่ง อย่างกับคนละคนแต่เหมือนคำพูดที่เปล่งออกมาดูฝืนๆ

เรา: รับอะไรเพิ่มอีกมั้ยคะคุณลูกค้า..//ฉันเบี่ยงประเด็นหยิบผ้าเช็ดนั่นเช็ดนี่

เตอร์: อยู่คนเดียวเหรอ .....//เขายิ้มให้ฉันแต่เหมือนจะยิ้มไม่เต็มที่

แกร๊ก...//ประตูถูกเปิดอีกครั้ง

ก๊อต: เฮ้พวกกกก

หวาย: เฮ๊ยยย มาได้ไงเนี่ยเมย์รู้ยัง //เราวิ่งชนพี่เตอร์เข้าไปกอดกับก๊อตด้วยความคิดถึง

ก๊อต: บอกในกลุ่มแล้วแต่ไม่มีใครตอบเลย นี่ๆแม่กูฝากของมาให้พวกมึงด้วยนะ อันนี้ของมึง

หวาย: ว้าวว กุนเชียงแม่มึงคือเดอะเบสมากๆเลยรู้ปะ

ก๊อต: อะแน่นอน

หวาย: มาๆมึงนั่งรอเลย เดี๋ยวกูทำชาเขียวมะนาวของโปรดให้มึงกิน

ก๊อต: โอเค

ฉันเดินสวนกับพี่เตอร์ที่กำลังเดินออกจากร้านไป สายตาพี่เตอร์ดูเศร้า แต่เรานี่สิชาไปทั้งตัว

ตอนเย็นเรา ก๊อต เมย์ นั่งกินหมูกระทะกันอยู่ข้างร้าน ก๊อตมันมาหางานร้องเพลงแถวๆนี้ พอมันรู้ว่าเรามาอยู่นี่ส่วนพิมก็ดันไปคบกับแสงแล้วมีแววจะย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วย ก๊อตมันเลยไม่ยอมขอมาหางานมาตายเอาดาบหน้า

ก๊อต: จะให้กูอยู่ที่โน่นคนเดียวกูไม่เอาหรอก

เรา: ทำอย่างกับอยู่ด้วยกันตลอด เดือนนึงก็เจอกันแค่ครั้งเดียว

ก๊อต: กูทำใจไม่ได้ว่ะ พวกมึงเป็นเพื่อนผู้หญิงก็จริงนะ แต่แม่งห้าวกว่าผู้ชายอีก กูยอมรับเลยว่าพวกมึงคือเพื่อนที่คอยซัพพอร์ตกูตลอด ขนาดกูไม่มีงานพวกมึงก็ช่วยกันหาให้ ไม่มีตังก็โอนให้กูใช้

เมย์: คิดมากไปและมึงอ่ะ เออหวายแล้วทำไมมึงมาอยู่ตรงนี้วะ ไม่รำคาญเสียงรถบ้างเหรอ

เรา: ทำไมเหรอมึง

เมย์: ก็อู่พี่เตอร์อยู่ฝั่งตรงข้ามกับร้านมึงเลย รถเข้าออกอย่างเยอะ

จึก จึก จึก!!!!!

เหมือนโดนมีดแทงซ้ำๆ นี่กูต้องทนเห็นเค้าอยู่กับผู้หญิงทุกวันเลยใช่มั้ย

ก๊อต: มึงเป็นไรหวาย

เรา: เปล่าๆ กูไม่รู้กูเห็นมีแต่รถจอดขาย กูนึกว่าเต็นท์รถ

เมย์: อยู่ข้างในไง อย่างใหญ่เลย และมึงเจอเค้าบ้างปะ

เรา: ไม่นะ

เมย์: ร้านเค้าให้เพื่อนมาดูแลแทนแล้วนิ แต่ยังเป็นหุ้นส่วนอยู่

เรา: เหรอ....

เมย์: พวกแสงบอกว่าเป็นมาเฟียเต็มตัวแล้ว ไปรับตำแหน่งสืบทอดงานต่อจากบ้านเค้าที่ฮ่องกง กลับมาก็หยิ่งเลย

ก๊อต: เหมือนในหนังเลยใช่ปะ 55555

เมย์: ไม่รู้อ่ะ แต่แสงมันบอกเข้าไปทักแต่ถูกการ์ดกันไว้ไม่ให้ถึงตัวเลย

เรา: คงเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ