พ่ายรักสาวแม่ลูกอ่อน

ใจสั่น

//เตอร์//

หลังจากที่หวายกับครอบครัวกลับไป ผมก็โดนป๊าเรียกตัวไปกรุงเทพฯด่วน ผมไม่รู้หรอกว่าป๊ามีอะไรจะคุย แต่คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

ถึงบ้านม๊ารีบวิ่งมาหาผมที่รถสีหน้าเคร่งเครียดมาก พาผมใจไม่ดีไปด้วย ในห้องรับแขกมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งร้องไห้กับคนติดตามอีก1คน

ป๊า: มานี่สิเตอร์ //ผมเดินไปนั่งตามองผู้หญิงคนนั้นด้วยความสงสัย

ป๊า: นี่อาหลินลูกสาวของเฉี่ยวเฉิง//เฉี่ยวเฉิงคือลุงของผมเอง

ผม: แล้วมีอะไรกันหรือครับ ทำไมหลินเป็นแบบนี้

ป๊า: เฉี่ยวเฉิงตายแล้ว...//ผมตกใจมาก มองหน้าป๊าอย่างไม่เข้าใจ

ป๊า: คงถึงเวลาที่ต้องบอกเราแล้วล่ะ เมื่อ17ปีก่อน ก่อนที่ป๊าจะพาเรากับม๊ามาอยู่เมืองไทย ครอบครัวของป๊าทำธุรกิจสีเทา เก็บส่วน เปิดบ่อน คุมซ่อง ร้านอาหาร โรงแรม แต่ป๊าไม่ชอบ ป๊าเลยไม่อยากทำ โดยปกติแล้วลูกชายคนโตของตระกูลจะได้สืบทอดมรดกการดูแลกิจการพวกนี้ แต่อาเฉิงมีแต่ลูกสาว ตอนนั้นป๊าทะเลาะกับอาเฉิงเรื่องการสืบทอด ป๊าไม่อยากให้ครอบครัวเราเข้าไปยุ่ง แต่ตอนนี้อาเฉิงโดนฆ่าตาย ส่วนอาปิงลูกสาวคนโตโดนรุมโทรมจนเสียชีวิต อาหลินเลิกเรียนคนดูแลจึงรีบพาหนีมาที่นี่ ถ้าหากเตอร์จะรับช่วงต่อดูแลกิจการที่นั่นป๊าก็จะไม่ห้าม แต่ถ้าไม่ทำก็แล้วแต่เรา

ผมนั่งกำหมัดตาแดงก่ำ ปิงคือพี่สาวที่แสนดีของผม เธอเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ ผมโกรธแค้นสีหน้าแววตาของผมมันบ่งบอกถึงคำตอบ ป๊ากับม๊ามองหน้ากัน เหมือนรู้คำตอบอยู่ในใจ

@ฮ่องกง

ทันทีที่เครื่องบินลงจอด ผมเดินออกมาจากสนามบิน คนของคุณลุงรีบเดินมาคำนับผม ผมจึงพยักหน้าให้ก่อนจะขึ้นรถตรงกลับมาที่สโมสร ชั้นล่างเป็นร้านอาหาร ชั้น2เป็นห้องอาหารvip ชั้น3เป็นบ่อนกาสิโน ชั้น4เป็นซ่อง ชั้น5เป็นห้องทำงานแต่จะมีเพียงแค่ผมกับลูกน้องเท่านั้นที่จะขึ้นมาชั้นนี้ได้ บริเวณโดยรอบมีการ์ดยืนอยู่ทุกจุด ผมใช้เวลา1ชม.ในการดูเอกสารบนโต๊ะและบัญชีเงินฝากที่หายไปของคุณลุง

โซ: นายครับ ผมสั่งอาหารมาไว้ให้แล้วนายจะให้ผมยกขึ้นมามั้ยครับ

ผม: ไม่เป็นไรเดี๋ยวลงไปกินเอง

ผมเดินสำรวจทุกชั้นจนมาถึงห้องอาหาร ตอนนี้ผมกลายเป็นมาเฟียของที่นี่ไปแล้ว งานผมยุ่งจนไม่มีเวลาที่จะโทรหาหวายผมไม่ได้ลืมนะ...แต่ทุกอย่างมันอยู่ในใจ ทันทีที่ผมรับตำแหน่งผมก็โดนอีกแก๊งหมายหัวแล้ว ผมเลยไม่อยากดึงใครเข้ามาในชีวิต ที่เมืองไทยผมก็ให้การ์ดดูแลทุกคนในบ้าน จากบ้านที่มีแต่พวกเราตอนนี้กลับกลายเป็นว่ามีการ์ดชุดดำยืนเฝ้าอยู่ทั่วมุมบ้าน

@เมืองไทย

ผมกับหลินมาเปลี่ยนรถที่อู่แต่หลินอยากจะกินขนมจึงขอเดินข้ามมาร้านกาแฟ ผมก็งงตอนผมไปมันยังไม่มีเลยนี่หว่า พอผมเข้ามาได้ยินเสียงก็จำได้ว่าคือเสียงที่ผมเคยเฝ้าถวิลหา ผมมองหวายด้วยความดีใจแต่เธอดูนิ่งเฉยผมคิดว่าเธอคงรู้เรื่องของผมบ้างแล้ว ผมพยายามชวนคุยให้เหมือนผมคนก่อนแต่กลายเป็นผมฝืนตัวเอง คงหมดเวลาของผมแล้วล่ะ เธอดูมีความสุขที่อยู่กับเพื่อนอยู่กับคนอื่น ไม่เหมือนตอนอยู่กับผมเลย

ผมอยากเก็บทุกอย่างของเราไว้ในความทรงจำ ไม่อยากให้เธอมาเดือดร้อนด้วย เธอมีลูกที่กำลังน่ารักมีครอบครัวที่ต้องดูแล ผมเดินน้ำตาคลอออกมาจากร้านก่อนขึ้นรถไปส่งหลินที่สนามบิน.....