พ่ายรักสาวแม่ลูกอ่อน

ชีวิตใหม่

แสงแดดส่องมายังใบหน้าของฉัน ฉันนอนบิดไปบิดมาไม่อยากตื่นเลยยยยโว้ยยยยยแต่พอนึกขึ้นได้ว่าฉันไม่ได้นอนกับลูกแค่สองคนเท่านั้นแหละ

"เฮ๊ยย" ฉันหันไปมองพี่เตอร์เขาไม่อยู่แล้วหายไปไหนอะ

โอเวียร์: แม่ขาๆๆ

เรา: คะลูก

โอเวียร์หยิบกระดาษมาให้ถึงแม้จะมีรอยยับยู่ยี่จากผีมือของลูกฉันแต่ก็ไม่ได้ถูกฉีกจนขาด

"พี่กลับก่อนนะครับ"

เรา: จะมาบอกทำไมจะไปไหนก็ไปเถอะ

วันนี้เรามาดูที่เปิดร้านกาแฟ ไปหลายที่ก็ยังไม่ถูกใจพ่อเลย จนมาถึงที่สุดท้ายอยู่ใกล้ห้าง อยู่ใกล้หมู่บ้านจัดสรร มีตึกแถวที่เปิดร้านค้า

พ่อ: ตรงนี้เข้าท่า

เรา: นั่นสิพ่อ ทำเลดี

เราเข้าไปติดต่อกับเจ้าของตึก จบด้วยการทำสัญญาเลย พ่อเราใจร้อน เราเดินดูรอบๆก็โอเค ข้างหลังเป็นหอพักพนักงานด้วย

น้านี: เรียบร้อยแล้วจ้ะ พ่อเราถามว่าเราจะมาดูแลเองหรือจะจ้างคน

เรา: น้านี อย่าเพิ่งจ้างเลยหนูว่าเราค่อยๆทำไปดีกว่าค่ะ เรายังไม่รู้จักกลุ่มลูกค้าที่นี่เลย

น้านี: แล้วจะเอาไงกันอ่ะ เราจะอยู่ได้เหรอ

เรา: ได้นะคะ ชั้นบนมีห้องนอน ตกแต่งอาทิตย์เดียวก็หน้าจะเสร็จ

พ่อ: เดี๋ยวเราไปดูที่นอนของใช้กันเลยดีกว่าลูก เรามาอยู่จะได้ไม่ลำบาก ส่วนข้างล่างเจ้าของตึกเค้าบอกจะลองให้ลูกชายเข้ามาคุยกับเรา ลูกเค้าทำเกี่ยวกับเฟอร์นิเจอร์

เรา: ก็ได้ค่ะ แต่หนูขอเอาลูกมาด้วยนะ หนูเหงา

น้านี: จะไหวเหรอ ให้น้าเลี้ยงก่อนมั้ยเข้าที่เข้าทางค่อยไปรับมา

พ่อ: นั่นสิ

เรา: ก็ได้ค่ะ ตามนั้น

"ปิ้ง!!" //เสียงแชตดังขึ้น

"อยู่ไหนครับ"

เอ้าเราบล็อกเฟสพี่เตอร์ไปแล้วนะ ทำไมจู่ๆถึงเป็นเพื่อนกันได้ล่ะ คงแอบปลดบล็อกตอนเราหลับแน่ๆ ร้ายจริงๆ

เรา: ทำธุระกับพ่ออยู่ค่ะ หนูกลับพรุ่งนี้แล้วนะคะ

เตอร์: อ่าว....

เรา: หนูขับรถกลับโรงแรมก่อนนะ

เตอร์: เจอกันคืนนี้นะครับ :)

ฉํนไม่ทันได้อ่านรีบขับรถกลับโรงแรมเพื่อจะรีบไปเมาท์กับเมย์ จนลืมแชตพี่เตอร์ที่ส่งมาเลย

21.30น.

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

สงสัยพ่อลืมอะไรแน่ๆเลย ฉันเดินมาเปิดประตูแต่ก็คนด้านนอกไม่ใช่พ่อแต่เป็นพี่เตอร์พอเปิดประตูปุ๊ปโดนสวมกอดปั๊บ!!! ให้ตายเถอะ

เรา: พี่เตอร์มาทำไมอีกคะ

เตอร์: อ่าว...ก็พี่บอกแล้วนิว่าคืนนี้จะมา

เรา:เหรอคะ พอดีหนูยุ่งๆเลยไม่ได้จับโทรศัพท์เลย

เตอร์: กลับพรุ่งนี้แล้วเหรอ... !_!

เรา: ใช่ค่ะ กลับพรุ่งนี้เช้า

เตอร์: งั้นคืนนี้พี่ขอนอนด้วยนะ นอนเฉยๆจริงๆ กว่าเราจะได้เจอกันอีกไม่รู้อีกนานมั้ย //ผมทำหน้าเศร้าเป็นแมวโดนทิ้งเลย !_!

เรา: คือว่า....ก็ได้ค่ะ

ฉันนอนดูพี่เตอร์เล่นเกมแล้วนึกถึงเบนซ์ นิสัยชอบเล่นเกมนี่เหมือนกันจริงๆ เล่นบ้าเลย เดี๋ยวหัวร้อน เดี๋ยวด่ากัน ดูแล้วปวดหัว

3วันต่อมา ของสัมภาระที่จำเป็นถูกพ่อฉันขนขึ้นรถให้เรียบร้อย วันนี้ฉันต้องเดินทางไปคนเดียว พ่อฝากฉันให้ป้าเจ้าของตึกดูแล

เรา: ไอ้ลูกหมูของแม่ไม่อยากห่างกับหนูเลย//ฉันพูดไปด้วย กอด หอมลูกไปด้วย

น้านี: ไว้ทำร้านเสร็จค่อยมารับก็ได้

พ่อ: ไม่ลืมอะไรแล้วนะลูก

เรา: ไม่น่ามีอะไรแล้วล่ะพ่อ

พ่อ: เรื่องร้านพ่อเต็มที่นะ พ่ออยากให้เราไปตั้งตัวใหม่ เริ่มต้นชีวิตใหม่

น้านี: เมื่อคืนเบนซ์มันโทรมาขอรับโอเวียร์ไปเที่ยว แต่น้าปฏิเสธไป น้าเองก็ยังไม่พร้อมเจอหน้ามัน

เรา: มันรักลูกมันมากนะแต่มัน....

พ่อ: เอาเถอะช่างมันออกเดินทางได้แล้วลูก

การเดินทางครั้งนี้โคตรเหงาเลยไม่มีลูกมาด้วย เปิดเพลงฟังก็หวนคิดถึงวันเก่าๆ

@3ปีที่แล้ว

เบนซ์: อ้วนนนนน พรุ่งนี้ไปดูแข่งรถกัน

เรา: เสียงดังไม่ชอบ //ฉันไม่สนใจนอนเล่นเกมต่อ

เบนซ์: น๊าาาาาา เค้าอยากไปจริงๆ

เรา: ชวนเบสไปดิ เค้าไม่อยากไปอะ

เบนซ์: นี่เค้าตั้งใจลางานกะจะพาไปเที่ยวเลยนะ //เบนซ์ทำหน้าเศร้า

เรา: เค้ารู้สึกเพลียๆอะ ช่วงนี้งานเยอะด้วยคนงานก็หยุดบ่อย พ่อกับน้านีทำไม่ทัน

เบนซ์: อือ!

นิสัยขี้งอน เอาแต่ใจนี่เป็นไม่หายจริงๆ

@ปัจจุบัน

ขับรถมาถึงตึกแถว เดินดูรอบๆร้านตรงนี้บรรยากาศดีเลย เพราะตึกที่เราอยู่เป็นตึกริมสุด ทำให้จัดพื้นที่ข้างร้านเป็นที่นั่งได้

ช่วงนี้เรายุ่งๆไหนจะร้าน ไหนจะซื้อของ พี่เตอร์ทักมาทุกวันแต่เราไม่ค่อยได้ตอบ สุดท้ายก็หายไปเหลือแค่เราที่ต้องยอมรับความจริง เราชอบเขามั้ยอันนี้เราไม่รู้เพราะใจเรามันยังเจ็บช้ำจากผู้ชายที่รักไป เราจัดของในครัวเพื่อทำเป็นที่ทำเบเกอรี่เล็กๆ ด้านนอกช่างกำลังติดตั้งเฟอร์นิเจอร์กันอย่างเร่งด่วน เพราะเราอยากเปิดร้านเร็วๆ

ค่ำคืนนี้มันเหงามากนะ......

ฉันเลื่อนไถหน้าจอไปเรื่อยๆเลยกดเข้าไปดูเฟซพี่เตอร์แต่ไม่อัปเดตอะไรมาเป็นอาทิตย์แล้ว แถมหายเงียบไปเลยเรายังไม่ได้บอกเค้าด้วยซ้ำว่าเรามาทำอะไรที่นี่