พ่ายรักสาวแม่ลูกอ่อน

ห้ามใจไม่ไหว

ปากบอกไม่สนใจแต่ในใจร้อนรุ่มไปหมด ผมขับรถมาที่อู่ ที่นี่เป็นที่เดียวที่ทำให้ผมรู้สึกสบายใจ กับลูกน้องที่นี่กับเพื่อนผมยังเป็นไอ้เตอร์เสือผู้หญิงเหมือนเดิม มาเฟียมันเป็นเพียงหัวโขนที่ผมต้องสวมใส่เท่านั้น ผมก็คือผม

วิน: กูอยากไปซ่องที่สโมสรมึงฉิบหายเลยว่ะ

แสง: นั่นดิพี่ ผมสนใจอยู่อย่างเดียวเลยตอนนี้

ผมส่ายหัวก่อนยกแก้วเหล้ามาดื่ม

วิน: มึงเคยลองยังวะ เด็ดปะ

ผม: ไม่เคย!! กูไม่นิยมของแบบนี้

แสง: ได้ไงวะพี่ พี่ต้องทดสอบก่อนดิ

ผม: ลูกน้องลุงกูเอาจนพรุนหมดแล้ว กูเยไปก็ไม่รู้สึกหรอก

วิน: เออก็จริง แล้วคนปกติไปใช้บริการได้มั้ยวะ

ผม: ชั้น3-4ขึ้นไปได้เฉพาะคนที่มีบัตรสมาชิกเท่านั้น ชั้น4บางทีลูกน้องมันกลับไปหาลูกหาเมียไม่ได้มันก็จะมาใช้บริการที่นี่แหละ

แสง: มียิงกันมั้ยพี่ แบบจับคู่อริมานั่งคุกเข่าแล้วยิงกระบาลอ่ะ

ผม: มึงดูหนังมากไปและไอ้แสง จะมีได้ไงว่ะฉิบหาย ต่างคนต่างอยู่แต่อย่าล้ำเส้นไปเขตมันแค่นั้น ที่มันมีปัญหาก็เพราะแย่งลูกค้ากันนี่แหละ

วิน: แล้วมึงจะกลับไปอีกเมื่อไหร่วะ

เตอร์: สิ้นเดือนมั้ง ช่วงนี้ก็ให้คนดูแลจัดการไปก่อน สิ้นเดือนโรงแรมใหม่เปิดตัวกูต้องไปเป็นประธาน

แสง: พวกผมไปด้วยได้ปะ

เตอร์: ไปโรงแรมกูนะเหรอ//ผมยกแก้วดื่ม

แสง: ไปซ่องพี่/// หน้าตาแม่งโคตรจริงจังเลย

พรวดดดดดดด!!!! ผมสำลักเหล้าทันทีหลังจากสิ้นคำตอบของไอ้แสง มึงนี่มันหมกมุ่นจริงๆเลย ผมมองจากห้องทำงานเห็นหวายกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ ไอ้แสงมันเห็นผมมองหวายมันคงพอดูออกแหละ เพราะผมเคยพยายามหลอกถามมัน

แสง: พี่ได้คุยกับหวายยังอ่ะ

ผม: ยังเลย.... //ผมก้มหน้าหมุนแก้วในมือช้าๆเพราะสมองกำลังคิดอะไรหลายๆอย่าง

วิน: ใครวะ กูพลาดอะไรไปวะ

แสง: โน่นไง คนนั้นอ่ะ //ชี้ไปฝั่งตรงข้าม

วิน: งานดีนี่หว่า เด็กมึงเหรอวะไอ้เตอร์

ผม: ไม่ใช่ๆ กูไม่กล้าเอาใครมาเสี่ยงกับกูหรอก

ผมมองไปทางหวาย ตอนนี้เธอกำลังปิดร้าน นับวันใจผมยิ่งเจ็บ ผมอยากเข้าไปกอด ไปกวนใจเธอเหมือนที่ผมเคยทำแต่ตอนนี้ผมพูดเลยผมไม่กล้า ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเธอ

//หวาย//

@ 23.00น.

หวาย: เสร็จ!! //เค้กที่อบไว้ก้อนสุดท้ายคือเสร็จเรียบร้อยพรุ่งนี้เช้าค่อยมาแต่งหน้าก็แล้วกัน

ก่อนขึ้นห้องเราต้องเดินมาดูประตูให้เรียบร้อยเพราะพ่อกำชับไว้อย่างดี

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!! //เสียงประตูด้านหลังดังขึ้น

หวาย: ใครวะ //ฉันเอื้อมมือไปหยิบมีดติดมือไว้ก่อน

"พี่...เอง...หวาย..."

ฉันรีบเปิดประตูพบร่างของพี่เตอร์นั่งหมดแรงอยู่ที่พื้น สภาพเหมือนคนใกล้ตาย

เรา: เฮ๊ยมานั่งทำอะไรตรงนี้

เตอร์: หวายยยยย/อึก เสียงสะอึก

เรา: ลุกไหวมั้ยเนี่ยพี่ //ฉันรีบพยุงเข้ามานั่งก่อนไปปิดประตู

เตอร์: พี่.....อยากกกกก....คุย///อึก สะอึกอีกรอบ

เรา: จะคุยกันรู้เรื่องมั้ยเนี้ย แล้วแฟนพี่ไปไหนให้หนูไปตามมั้ย //ฉันกำลังลุกแต่พี่เตอร์คว้าแขนแล้วดึงเราไปกอด

เตอร์: อยู่กับพี่ก่อนนะ

พูดจบก็ประกบจูบเบาๆ แต่อีหวายมึงสู้กลับทำไมก่อนนนนนน ลิ้นเราสองคนพันกันพี่เตอร์ละจากปากลงมาที่คอแล้วก็......

ฟุ๊บ!!!! หลับไปเลย.....

เรา: อ่าว....ค้างเลยกู ~_~

เสียเวลาต้องขึ้นไปหาที่นอนหมอนผ้าห่มมาปูให้นอนอีก สภาพนี้คงประคองไปนอนข้างบนไม่ไหว เดินไปดูที่อู่ก็ปิดไฟเงียบ หมาจรแถวนั้นก็เห่าเกรียว สุดท้ายก็ต้องกลับเข้ามา เราเช็ดหน้าให้พี่เตอร์ใจก็หวนคิดถึงเรื่องราวของเรา

เรา: เฮ้อ....หนูไปนอนแล้วนะ

คืนนี้เป็นคืนที่อีหวายเดินทั้งคืนค่ะ เดี๋ยวหยิบน้ำ เดี๋ยวหยิบนม ตาก็ชำเลืองคนที่นอนอยู่ในครัวแต่ก็ไม่มีวี่แววที่จะตื่นเลย