EP.002 อาชญากร เลียม โอ’ ไบรอัล [2.2]
935 Words
ทางฝั่งคิม ที่สามารถลอบเข้ามาได้ เธอรีบปีนขึ้นบนหลังคาจากหน้าต่างห้อง เธอกับพ่อวางแผนการลอบเข้ามาที่นี่กันอย่างรอบคอบ เธอได้แต่หวังว่าห้องที่เธอคิดว่าเป็นห้องนอนของเลียมห้องนั้นจะถูกต้อง เพราะที่นี่ทุกที่ไม่มีซอกหลืบไหนที่จะไม่ถูกจับภาพ สถานที่เดียวที่ไม่ถูกจับตามองแต่จะมีการป้องกันอย่างดีคือห้องนอนของเลียมเท่านั้น แน่นอนว่าไม่ง่ายที่จะเข้าไปได้ แต่เลียมมีนิสัยส่วนตัวอย่างหนึ่งคือปล่องไฟ เขาชอบนั่งเงียบๆ มองไฟในปล่องอย่างมาก
และเธอรู้ตำแหน่งได้อย่างไรนะเหรอ ก็รัฐมนตรีช่วยฯ อย่างไรเล่า แต่เมื่อสิบปีก่อนเขายังไม่ได้ดำรงตำแหน่งนี้ แต่เขาคือคนของเลียมตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เธอพอจำได้ เธอจึงลอบเข้าโจมตีรัฐมนตรีช่วยฯ คนนี้โดยให้พ่อจับบุตรสาวและบุตรชายทั้งสองไว้ และใช้รหัสของรัฐมนตรีช่วยฯ เปิดสัญญาณดาวเทียมทางทหารตรวจสอบตำแหน่งที่ตั้งของที่นี่ และผังของอาคาร ถ้าไม่ใช่คนที่พอคุ้นเคยกับเลียมอยู่บ้าง ให้มองเห็นผังเหล่านี้ก็ไม่มีทางเดาได้ว่าตำแหน่งใดคือห้องนอนของเลียม แต่คิมเองก็ไม่มั่นใจนักว่าเธอจะถูกต้อง แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้ว ปล่องไฟที่มีควันลอยออกมาเธอต้องเข้าไปแล้ว สูดด...คิมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ดึงแว่นตาผ้าที่มีเลนส์สำหรับมองตอนกลางคืนได้และยังมีคุณสมบัติกันลมกรองควันได้สวมใส่ทันที ชุดหนังกันไฟที่เธอสวมทำงานได้ดีมาก ชั่วพริบตาเดียวกันนั้นเองที่ร่างบางลงไปในปล่องไฟ คนของเลียมก็โผล่ขึ้นมาบนหลังคาและทยอยกระจายกำลังค้นหาในทันที
ปึก! คิมไต่มาถึงจุดเพลิงรุกโชนด้านล่าง เปลวไฟรุกโชนสูงกว่าหนึ่งเมตร คิมรู้ดีว่าเธอต้องรีบเพราะในปล่องนี้ไม่มีออกซิเจนเลย เธอกลั้นหายใจต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอต้องลงไปที่เปลวไฟและออกจากปล่องไฟนี้ให้เร็วที่สุด
และชั่วพริบตาสิ่งที่ไม่คาดคิดนั้น ก็คือตะแกรงด้านล่างถูกคล้องล็อคไว้ เธอออกไปไม่ได้ ชุดนี้ทนเปลวไฟได้ไม่นาน เธอต้องถูกย่างสดทั้งเป็นแน่ๆ หน้ากากหนังกันไฟก็ร้อนแทบลวกผิวหน้าเธออยู่แล้ว คิมดึงลวดขนาดเล็กในแหวนที่เธอสวมอยู่ออกมาด้วยมือที่สั่นเทา เฮ่อเฮ่อ ชุดด้านนอกเริ่มปริขาดแล้วทีละน้อยเพราะเปลวไฟที่เผาผลาญอยู่ตอนนี้...แกร๊กกกก และช่วงวินาทีสุดท้าย คิมก็กลิ้งร่างออกมาจากปล่องไฟได้ เธอนอนแผ่หอบหายใจบนพื้นหน้าเตาผิงนั้น เฮ่อเฮ่อ ร่างบางภายใต้ชุดที่เสียหายเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อแต่ตอนนี้คิมไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับร่างกายเลย เฮ่อเฮ่อ
กึกึกึ “เก่ง” เสียงทุ้มต่ำไม่ร้อนรนเอ่ยขึ้นท่ามกลางความมืด
พรึ่บ! คิม เบิกตาขึ้นทันที เขา...เขายืนคร่อมเหนือศีรษะเธออยู่ ตอนนี้ดวงตาเธอมีเลนส์พิเศษขวางกั้นอยู่จึงเห็นใบหน้าเขาไม่ชัด แต่เสียงของเขาเธอจำมันได้ดี
อื้ม! แต่เมื่อเธอจะลุก เขาก็ยกขาเหยียบไหล่เธอไว้ให้จมดิ่งติดกับพื้นห้อง สร้างความเจ็บปวดให้กับเธอเป็นอย่างมาก “ไม่เคยมีใครสามารถเข้ามาถึงที่นี่ได้” เขาเอ่ยต่อพร้อมกดน้ำหนักลงที่เท้า ถ้าแรงมากกว่านี้อีกนิดไหล่เธอต้องหักแน่ๆ
คิม รู้ดีว่าความจริงแล้วในตอนนี้ เขากำลังไม่พอใจ สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดนั่นก็คือการถูกลูบคม เฮ่อออออ แต่ในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยไหล่ของเธอ เขาย่อเข่าลงมาดวงตาแข็งกระด้างหลี่สำรวจมองใบหน้า แค่วกกกก และหน้ากากหนังก็ถูกกระชากออก
เลียมเลิกคิ้วทันทีกับดวงตากลมคู่นี้ แววตาแบบนี้ กระตุ้นความคุ้นเคยที่เขาลืมเลือนไปนานแล้วให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง “คิม” หัวใจคิมกระตุกวาบ ไม่คิดว่าเขาจะจดจำเธอได้ เลียมยกยิ้มมุมปาก แม้เธอจะไม่ตอบรับแต่ความตกใจชั่วพริบตานั้นเขาเห็นมันในแววตาเธอ เธอจะใช่หรือไม่ใช่มีแต่เธอกับเขาเท่านั้นที่รู้ “เมียน้อยแสนรักของฉัน...ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว ฉันเลือกคนไม่ผิดจริงๆ” เขาพูดไปพร้อมลูบไล้ใบหน้าของเธอที่เปลี่ยนไปในทิศทางที่น่าดูชมยิ่งนัก เด็กน้อยในตอนนั้นตอนนี้เธอโตเป็นสาวแล้ว “สวยมาก”
ควับ! คิมสะบัดหน้าหนีการลูบไล้ นัยน์ตาเธอแดงก่ำ ไม่ปกปิดความขยะแขยงที่เธอมีต่อเขา “ดี...เธอไม่เปลี่ยนไปเลย...” ตบ!ตบ! เขาเอ่ยพร้อมเปลี่ยนจากการลูบไล้เป็นการตบแก้มเธอแม้ไม่แรงมากแต่ก็ไม่เบานัก เป็นพฤติกรรมอันคุ้นเคยดีระหว่างเขากับเธอ แก้มขาวเนียนเป็นรอยแดงขึ้นมาทันทีจากที่แดงอยู่แล้ว
พรึ่บ! เลียมขยับถอยห่างออกมา “ยกเลิกการค้นหา” เขากดอินเตอร์คอมแจ้งคำสั่งออกไป อีกฝ่ายขานรับทราบสั้นๆ ตอบกลับมา และคำสั่งต่อมาก็ดังขึ้นทำเอาคนที่รับคำสั่งไม่เข้าใจและคนที่ยังนอนนิ่งอยู่หน้าเตาผิงถึงกับตัวชาวาบ “ฉันต้องการกรงขังสุนัขขนาดใหญ่เข้ามาในห้องฉัน พร้อมโซ่ล่าม”
- Writer
