EP.004 [4]
1043 Words
แตะแตะ เขาเอื้อมไปแตะที่ปลอกคอทองคำที่คอของคิม “ตอนที่บั่นคอโสเภณีคนนั้น รู้มั้ยว่าพวกลูกน้องต้องระวังขนาดไหนเกรงว่าจะทำมันเป็นรอย เจ้านายของพวกเราไม่นิยมของมีตำหนิ รวมถึงของที่ผ่านการใช้มาแล้ว แต่เจ้าปลอกคอนี้เป็นการยกเว้น ผ่านคอโสเภณีมาไม่รู้เท่าไหร่แล้วแท้ๆ เธอต้องสำคัญมากที่ได้รับของขวัญพบหน้าเป็นของหวงของเจ้านายเลย ไปเถอะออกจากที่นี่กัน เป็นเด็กดีเดินตามอย่างว่าง่ายเธอก็จะไม่ต้องได้รับการปฎิบัติอันทารุณ...เข้าใจตรงกันนะ” คิมพยักหน้ารับ เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะรุก แต่เขาช่างพูดได้ลื่นไหลนัก เรื่องบั่นคอเธอที่อุตส่าห์ลืมมันไปแล้วนะ
อร้ายยยย เสียงร้องอย่างดีอกดีใจของโซเฟียดังขึ้นเมื่อเห็นว่าใครมาปรากฎตัว “คุณจอนน์ โอ้ย! ดีใจจังเลย โซคิดถึงใจแทบขาด”
แปะแปะ จอนสันลูบไล้แก้มโซเฟียเป็นการทักทาย “ฉันก็คิดถึงโซเฟียมากไม่น้อยเลย”
“ปากหวานที่สุด” โซเฟียเอ่ยพร้อมซุกหน้ากับอกแกร่งกำยำสูดดมกลิ่นโคโลญจน์อันเป็นเฉพาะตัวของจอนสัน ซึ่งจอนสันเองก็โอบกอดโซเฟียกลับเช่นกัน เมื่อการทักทายสอบถามสารทุกข์สุกดิบกันหอมปากหอมคอเป็นที่พอใจแล้ว โซเฟียก็พึ่งเห็นร่างระหง ด้านหลังจอนสัน
“ใครกัน!” สีหน้าและแววตาโซเฟียเปลี่ยนไปทันที เธอมีสัญชาติญาณการระวังภัยดีเยี่ยม เธอรู้สึกว่าหญิงสาวด้านหลังจอนสันเป็นภัยคุกคาม
“เชลยที่พึ่งจับได้เมื่อคืน แต่ทว่าคนนี้...” จอนสันโน้มตัวไปกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูโซเฟีย ทำเอาโซเฟียถึงกับเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำกระซิบนั้น โซเฟียไม่โง่เลยสักนิด คำพูดเพียงไม่กี่คำที่ให้รับรู้เพียงคนสนิทเท่านั้น
“ได้ๆ เดี๋ยวโซจะจัดการให้ ว่าแต่แน่ใจนะว่าหล่อนจะไม่แผลงฤทธิ์”
“ไม่แน่ใจ...” คราวนี้คำพูดเหล่านี้ คิมได้ยินชัดเจน “แต่ถ้าแผลงฤทธิ์ โซเฟียก็จัดการได้ตามเห็นสมควรแค่อย่าให้ตายก็พอ” โซเฟียหันไปมองหน้ามองตาคิมอย่างเปิดเผย แสดงแววตาสื่อไปว่าเธอได้ยินแล้วนะ!
“ถ้าต่อไปถูกส่งให้มาเป็นสินค้าของที่นี่ โซขอบอกก่อนนะคะว่าไม่เอาด้วย รังสีอำมหิตแบบนี้โซขี้เกียจต้องมาเสียเวลา เพราะอย่างไรแล้วก็ไม่ได้ราคาดีไปกว่าพวกที่มีๆ อยู่” ฮาฮา จอนสันถึงกับหัวเราะลั่นและหันกลับไปเผชิญหน้ากับคิม
“คิม...เธอต้องทำตัวดีๆ หน่อย เพราะขนาดที่สุดท้ายยังไม่ต้อนรับเธอ ถ้าเธอดื้อด้านที่แห่งเดียวของเธอก็คือเตาเผาศพ” จอนสันพูดจบก็เดินจากไปด้วยท่าทางอารมณ์ดีนัก ทิ้งคิมไว้โซเฟีย
“ตามมา!” โซเฟียเดินนำไป คิมเดินตามอย่างว่าง่าย “นี่ห้องอาบน้ำ ถอดเสื้อผ้าชุดทุเรศสกปรกแบบนี้เอาออกไปให้พ้นๆ เลยนะ เดี๋ยวจะเอาชุดใหม่มาให้” คิมเดินเข้าไปในห้องที่เป็นห้องอาบน้ำ เธอถอดชุดหนังกันเพลิงออกจนไม่เหลืออะไร เผยอกอวบเต่งตึงยอดเกสรสีชมพูชูชัน หน้าท้องที่แบนราบเต็มไปด้วยหมัดกล้ามเนื้อเป็นลอนสวยงาม ต่ำลงมาคือเนินเนื้อกลีบสาวอันเกลี้ยงเกลา ทำเอาเลียมที่มองผ่านกล้องถึงกลับยิ้มและกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง เธอจำคำที่เขาพร่ำบอกได้ว่าตรงนี้ต้องเกลี้ยงสะอาดเท่านั้น เขาชื่นชอบแบบนี้ เธอจัดการและดูแลตามความชอบของเขาก่อนที่จะมาที่นี่
และเลียมก็ต้องยิ้มออกมา เมื่อแก้มก้นของเธอยังมีลายเซ็นต์ของเขา เขาสักมันด้วยมือเขาเอง พรึ่บ! และใครจะคิดหรือเธอจงใจหรือเป็นปกติของท่าทางการอาบน้ำ คิมยกขาข้างหนึ่งยันกับผนังเปิดเผยง่ามขาด้านใน นั่นคือจุดความลับระหว่างเขากับคิม ริมกลีบสาวของเธอมีลายเซ็นต์เขา ตอนนั้นเขาจำได้เธอกรีดร้องเพราะความเจ็บปวดกับการสักตรงนี้มากแค่ไหน
“หยุด มันเจ็บไม่ไหวแล้ว...ฮืออออ” เธอร้องขอโดยที่ขาทั้งสองข้างของเธอถูกเขารัดรึงไว้บนเตียงที่มีขาหยั่ง เขาสักลายเซ็นต์เล็กๆ ไว้ที่ร่องขาหนีบและกลีบเนื้อสาวของเธอ เนื้อส่วนที่อ่อนบางเป็นอย่างมาก
“ทนหน่อยที่รัก...ใกล้เสร็จแล้ว...ปากก็ร้องเจ็บไม่หยุด แต่เนี่ยเธอเปียกแฉะ เสียวยิ่งกว่าอีกมั้ง” ตอนนั้นเขาเอ่ยปลอบพร้อมเย้าแหย่ และสลับเลียให้เธอไปด้วย กลิ่นหอมจากน้ำหลั่งผสมกับกลิ่นไหม้ของเนื้อและเลือดที่ซึมออก รสชาติของเธอในวันนั้นเขายังถวิลหาจวบจนวันนี้
“คิม ฉันแทบจะรอวันที่จะเพิ่มลายเซ็นต์นามสกุลให้เธอไม่ไหวแล้ว แม่เด็กน้อยของฉัน เธอกลับมาแล้วจริงๆ” เลียมพร่ำเพ้อเพียงลำพังบนหน้าจอไอแพคที่ตอนนี้ร่างเปลือยเปล่าของสาวน้อยทำเอาเขาแข็งขืนชูชันจนอยากจะปลดปล่อย เลียมจึงใช้มืออีกข้างของตนจัดการตัวเองอย่างไม่รีรอ เฮ่อเฮ่อ สายตาไม่ละไปจากภาพเปลือยเปล่าของคิมที่กำลังอาบน้ำในตอนนี้อยู่เลย เฮ่อเฮ่อ
ทางด้านคิมแม้เธอจะไม่เจนจัดทั้งในเรื่องเซ็กส์และเรื่องการแฝงตัว แต่เท่าที่สมองเธอทำงานหยั่งรู้ได้ ทุกที่ที่นี่มีกล้องทั้งนั้นเธอมั่นใจ และห้องอาบน้ำผนังด้านหนึ่งเป็นกระจกเงาขนาดเท่าตัวเธอกล้องซ่อนอยู่ในนั้นแน่นอน แต่เงาสะท้อนในกระจกไม่ใช่มีแค่กล้องแต่ยังมีร่องรอยบาดเจ็บรอยช้ำที่ไม่มีทางหายไปภายในหนึ่งคืนบนหน้าท้อง ซึ่งมันเป็นปื้นใหญ่เลียมเป็นคนทำทั้งนั้นทุกร่องรอยบนตัวเธอทั้งครั้งในอดีตและปัจจุบัน ไม่ลดลงไปสักนิดความทะยานอยากที่จะฆ่าเลียม โอ’ ไบรอัล
- Writer
