บนโต๊ะอาหาร คุณนายมุกมณีเป็นผู้ผูกขาดบทสนทนากับเพลินพิศเพียงสองคน ทำให้ชาติพยัคฆ์ผู้ถูกตัดขาดต้องเจียมเนื้อเจียมตัวก้มหน้าทานอาหารเงียบๆ
“มาอยู่ที่นี่ไม่ต้องเกรงใจนะจ๊ะ ป้าป้าแต้วพี่เสือแล้วก็คนที่นี่ใจดี ช่วงแรกป้าจะให้หนูมาช่วยป้าค้นหาข้อมูลมาแต่งนิยายอิงประวัติศาสตร์สมัยรัชกาลที่หกแล้วถ้าหนูอยากทำงานอื่นเสริมไปด้วยป้าก็จะให้พี่เสือช่วยดูตำแหน่งว่างให้ หนูเพลินเรียนจบคณะอะไรมานะจ๊ะ ป้าลืมแล้ว”
“เพลินจบคณะมนุษยศาสตร์สาขาภาษาอังกฤษธุรกิจค่ะ”
“ดีเลย แสดงว่าภาษาอังกฤษเก่งพอตัว งั้นให้น้องเพลินไปเป็นแผนกต้อนรับนักท่องเที่ยวดีไหมเสือ ช่วงนี้นักท่องเที่ยวฝรั่งก็เข้ามาเที่ยวเยอะมีไกด์ภาษาอังกฤษก็คงจะดี”
คุณมุกมณีหันไปถามความคิดเห็นลูกชายแต่ก็ถามไปอย่างนั้นเพราะคนตัดสินใจที่แท้จริงก็คือตัวท่านเอง
“ดีครับ”
“ขอบคุณมากนะคะที่เอ็นดูเพลิน”
เพลินพิศยิ้มหวาน ในแบบที่ชาติพยัคฆ์มองแล้วต้องเคลิ้ม
