41 ยังแจ๋ว
1032 Words
"จะเรียกชื่อเต็มให้มันวุ่นวายทำไม เรียกเฮียแดนเฉยๆ ก็พอครับคนสวยของเฮีย"
ไม่ทันไรเขาก็ออกคำสั่งฉันอีกแล้ว! ไอ้คนเผด็จการ!
"ไม่มีทาง!" ไอ้เราก็ปากไวซะด้วยสิ ก็เลยว้าวุ่นเลยทีนี้
"ก็มาคอยดูกัน!" เขากระแทกเสียงใส่ฉันก่อนจะเดินกระทืบเท้าปึงปังออกไป และให้ตาย! สรุปแล้วฉันก็ยังต้องอาศัยอยู่ที่คอนโดของเขาต่อไปอย่างนี้นะเหรอ!
ฉันเคยฝันเอาไว้นะว่าถ้าหากวันหนึ่งฉันจะมีโอกาสได้นอนตากแอร์เย็นๆ อยู่ในคอนโด แบบไม่ต้องครุ่นคิดว่าวันนี้จะทำอะไรกินและไถหน้าโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ จนผล็อยหลับไปเอง มันก็คงจะดีไม่น้อย
แต่...ฉันพึ่งจะรู้แจ้งแก่ใจในวันนี้นี่เองว่าความฝันของฉันนั้นแท้จริงแล้วมันเป็นสิ่งที่น่าเบื่อมากมายแค่ไหน!
ด้วยความรู้สึกเบื่อประกอบว่ามันว่างจนเกินไป ฉันก็เลยตัดสินใจเดินออกมานอกห้องนอนนั้นเพื่อสำรวจดูว่าพอจะมีอะไรให้ฉันได้ทำแก้เซ็งบ้าง...
"หึ... เจองานช้างเข้าแล้วไหมละนังเจี๊ยบ!"
นับว่าเป็นเรื่องน่ายินดีจริงๆ ที่มีงานให้ฉันได้ทำ(ประชด!)
เหล่าเสื้อผ้าที่ใส่แล้วกองพะเนินเทินทึกอยู่ตรงมุมหนึ่ง ส่วนอีกมุมหนึ่งก็มีทั้งขวดเหล้าขวดเบียร์ที่วางระเกะระกะอยู่ ยังไม่รวมก้นบุหรี่นับร้อยที่อยู่ริมระเบียงนั่นอีกเล่า!
คุนพระคุณเจ้าช่วย... นี่เมื่อวานฉันมัวแต่กินหมูทอดจนไม่ทันได้สังเกตเห็นไอ้เส็งเคร็งพวกนี้ที่เขากองสุ่มๆ เอาไว้เลยเหรอวะเนี่ย!
"น่ากลัวจะมีตะขาบออกมาจริงๆ คุณจอร์แดนนะคุณจอร์แดน"
ไม่รอช้าไปกว่าที่กำลังเป็น ฉันก็จัดแจงซักเสื้อผ้าทั้งหมดของคุณจอร์แดน ก่อนจะรีดให้เรียบแล้วจัดแขวนไว้ให้เขาในตู้ใบใหญ่ที่มีผ้ากองเอาไว้สะเปะสะปะ
"ให้ตายเถอะ! นี่ฉันยังจะต้องมานั่งพับผ้าให้คุณอีกอย่างนั้นนะเหรอคุณจอร์แดน! หัวจะปวด!"
เมื่อจัดการกับตู้เสื้อผ้าของเขาเรียบร้อยฉันก็มากวาดๆ ถูๆ ขัดๆ เก็บขวดเหล้าเบียร์ใส่ลงไปในถุงดำใบใหญ่ ก่อนจะไปล้างไม้ล้างมือเพื่แทำกับข้าวง่ายๆ สองสามอย่างไว้รอเขา...
กว่าที่จะจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพก็กินเวลาไปหลายชั่วโมงกันเลยทีเดียว เมื่อเรียบร้อยดีแล้วฉันก็เลยอาบน้ำล้างคราบเหงื่อที่เหนียวเหนอะนะก่อนจะมาล้มตัวลงนอนด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า
เหนื่อยจัง...
ก๊อกๆ
ผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ฉันก็ถูกปลุกขึ้นมาด้วยเสียงเคาะประตูที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นคุณจอร์แดนอย่างแน่นอน
"มีอะไร...คะ"
"วันนี้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดเหรอครับ อันที่จริงเฮียนัดเขาเอาไว้ทุกสิ้นเดือนน่ะครับ ก็เลยแปลกใจนิดหน่อย"
"ถ้ามัวแต่รอแม่บ้านของคุณห้องนี้ก็คงไม่เหลือพื้นที่ให้เดิน ฉันทำให้เอง" ฉันเอ่ยอย่างเริ่มรู้สึกรำคาญเพราะความง่วง
"ขอบคุณนะครับ" เขาเอ่ยขอบคุณฉันด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ และฉันก็ดูออกว่าเข้าไม่ได้เสแสร้ง
"อ่าๆ จะพูดแค่นี้ใช่มั้ยคะ? คนจะนอนเนี่ยมาชวนคุยอยู่ได้!"
"มากินข้าวก่อนครับคนสวยของเฮีย" เขาหวังดีนะฉันดูออก แต่ไม่แน่ใจว่าเขาจะดูออกไหมว่าฉันรำคาญ!
"กินแล้ว"
"โกหกไม่เก่งนะเคยรู้ตัวไหมครับคนสวย มากินข้าวก่อนครับ คนเราควรทานอาหารให้ตรงเวลานะครับคนสวยเพื่อสุขภาพร่างกายที่ดี"
"ยุ่งน่า ออกไปไกลๆ จะได้ไหมคนจะนอน!"
หมับ!
"แต๊ะอั๋งฉันอีกแล้วนะคุณจอร์แดน!" ฉันมองเขาที่บังอาจมาจับมือนุ่มนิ่มของฉันด้วยหางตาเขียวปั๊ด
"ก็ไปกินข้าวสักทีสิครับ ไม่ดื้อนะครับคนสวยของเฮียแดน"
ไม่พูดเปล่าด้วยนะ! เขาลากฉันไปตามทางเลย!
"ไม่มีใครอยากอยู่กับคนเผด็จการอย่างคุณหรอกนะรู้ตัวบ้างรึเปล่า" ฉันยู่ปากใส่เขาที่กำลังจัดโต๊ะอาหารเพื่อที่เราจะได้ทานข้าวด้วยกัน
"รู้สิ...เพราะงี้ผมถึงได้หย่ากับภรรยาคนเก่ายังไงละ"
"คุณเคยมีเมียด้วยเหรอคะ?" ก็ดูเขาจะอายุยังน้อย ฉันก็เลยไม่คิดว่าเขาจะเคยแต่งงานมีภรรยามาแล้วนะคะทุกคน
"ช่าย..." เขาขานรับ "เรามีลูกด้วยกันสามคน ครับคนสวยของเฮีย เป็นผู้ชายทั้งหมด คนโตชื่อเจย์เดน เรียนจบแล้วทำงานอยู่ญี่ปุ่นครับ คนรองชื่อจอร์จ คนนี้เรียนอยู่ปีสามที่มหาลัยซีเซอร์เนียครับ ส่วนคนเล็กชื่อจอนนี่ เรียนมอหกอยู่ที่ธัญศิลา"
"อย่างนี้คุณก็อายุเยอะแล้วสินะ!"
"เยอะที่ไหนสี่สิบเอ็ดปีเองนะครับคนสวย"
"ฮะ!"
"ตกใจอะไรครับคนสวย"
"ฉัน...แค่คิดว่าคุณอายุยี่สิบต้นๆ เอาซะอีก..."
คือเขาดูเด็กมากจริงๆ นะคะทุกคน ดูละอ่อนกว่าพี่ทีซีเอาซะอีกแหนะ
"ฮ่าๆ คนมันหล่อ" ฉันยอมรับ เพราะเขาหล่อมาก หล่อจริงๆ
"แล้ว...คุณอยู่กินกันมาตั้งหลายปี ทำไมถึงหย่ากันละ" ก็ไม่ได้อยากรู้หรอกนะ แต่ถ้าบอกหน่อยก็ดี ฮ่าๆๆๆ
"ก็ผมมันเจ้าชู้ไม่เลิกไง"
อายุ41เองเนอะเยอะที่ไหนกันเล่ากระเจี๊ยบเอ๊ย เขาเรียกพอกรุบๆ เข้าใจมั้ย แล้วยังมีหน้ามาอวดสรรพคุณตัวเองด้วยนะว่าเจ้าชู้ไม่เลิกอีกว่าซ่านนนน เจ้าพระคุณรุนช่องฉันหัวจะปวดแทนลูกสาวของฉันจริงๆ จอนนี่ มาเอาพ่อแกไปเก็บบัดเดี๋ยวนี้!!
สปอยล์ว่าปมค่อนข้างจะเยอะนะคะ และทุกการกระทำของตัวละครนั้นก็ล้วนแต่มีเหตุผล จะได้รับการคลี่คลายไปทีละเรื่องนะคะ ดราม่าเล็กน้อยถึงปานกลางค่ะ พอได้แสบๆ คันๆ
- Writer
