ข้อเสนอ
1396 Words
หลายวันผ่านไปกับวิถีชีวิตใหม่ภายในคอนโดฯ ของคุณจอร์แดน เราสองคนให้เกียรติซึ่งกันและกันและไม่เคยก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวค่ะ สำคัญที่สุดคือฉันไม่เคยที่จะพูดจาหยาบคายกับเขาเลยเพราะถ้าหากจะให้พูดตามตรงก็คือ... เขาอายุเท่ากันกับพ่อของฉันที่เสียชีวิตไปแล้วนั่นเองค่ะ
คุณจอร์แดนดีทุกอย่างค่ะ ยกเว้นเรื่องที่ฉุดกระชากลากถูฉันมาวันนั้น ไม่ผ่านค่ะ...
"คุณจอร์แดนคะ" ฉันร้องเรียกคุณจอร์แดนขณะที่เขากำลังจะออกไปข้างนอก เพื่อที่จะบอกว่าฉันต้องการที่จะเดินทางไปทำงานแล้วในวันนี้
"ครับ...ว่า"
"คือ... วันนี้ฉันต้องไปทำงานแล้วนะคะ หายมาหลายวันแบบนี้ฉัน...กลัวว่าตัวเองจะถูกไล่ออกค่ะ" อยู่กับเขา เขาก็ไม่เคยที่จะปล่อยให้ฉันอดอยากหรอก มีอันจะกินมากขึ้นกว่าเดิมซะด้วยซ้ำไป แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังอยากที่จะยืนอยู่ให้ได้ด้วยลำแข้งของตัวเองอยู่ดี
"เจ้านายคนสวยมันไม่ไล่คนสวยออกอย่างแน่นอนครับเฮียรับประกัน เพราะเฮียแดนคนหล่อและรวยคนนี้ได้ทำการลาออกให้กับคนสวยไปแล้วเป็นที่เรียบร้อยนั่นเอง"
"คุณทำอะไรลงไปรู้ตัวหรือเปล่าคุณจอร์แดน! งานที่ได้เงินเดือนดีๆ แบบนั้นไม่ได้หากันได้ง่ายๆ นะคะคุณ!" ยอมรับเลยว่าตอนนี้ฉันกำลังโมโหเขามาก มากซะจนน้ำตาของฉันมันไหลออกมา
"เจ้านายของคนสวย มันให้คืนละเท่าไหร่ครับ"
เขาหมุนตัวกลับมาเลิกคิ้วใส่ฉันที่กำลังยืนน้ำตานองหน้าอยู่ข้างหลังเขา เขา...คนใจร้าย!
"ห้าพัน ฮึก... ทิปนอก หยุดเสาร์-อาทิตย์"
"อย่าร้องไห้ไปเลยครับ สัญญาเลยว่าเฮียจะให้คุณคนสวยวันละหมื่น อยากไปเที่ยวไหนเฮียคนหล่อคนนี้ก็จะพาไป คนสวยอยากได้อะไรเฮียคนนี้ก็พร้อมที่จะให้ได้หมดทุกอย่าง" เขายื่นข้อเสนอให้เธอด้วยท่าทีสบายๆ ในขณะที่ฉันกำลังร้องไห้แทบตายเพราะความเสียดายที่เสียงานนั้นไป!
"ขอออกไปจากที่นี่จะให้ไหมละ" ฉันพึมพำกับตัวเองด้วยความรู้สึกซังกะตาย
"นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ขอไม่ได้" แต่เขาดันเสือกหูดีเอาซะได้! ก็เห็นแก่หงำเหงิกไม่คิดจริงๆว่าแก้วหูยังจะดีๆเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาอยู่!
"แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหม" ตอบ!
"เลือกที่จะรับข้อเสนอของเฮียไงครับคนสวย ง่ายจะตาย..."
เออเนอะง่ายจะตาย! ทำไมฉันถึงคิดไม่ออกนะเนี่ย เหอะๆ
"แต่ฉันไม่ได้อยากจะอยู่กับคุณนะคุณจอร์แดน!"
"แต่คุณก็ไม่มีตัวเลือกอื่นนี่ครับคนสวย จริงไหมกครับ เฮียพูดถูกใช่ไหมเอ่ย" เขากำลังมัดมือชกฉันค่ะคุณตำรวจ จับเขาไปขังคุกเลยค่ะคุณตำรวจ! ไอ้คนเจ้าเล่ห์คนนี้มันกำลังรังแกเด็กกำพร้าค่า!
"งั้นเอางี้" ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อย่างพยายามตั้งมั่นในสติสัมปชัญญะที่ยังคงหลงเหลือ
"ว่ามาครับคนสวยของเฮียแดน" เขากอดอกอย่างรอฟังข้อเสนอที่กำลังจะหลุดออกมาจากปากของฉัน
"ตกลงคุณจะเอายังไงคะคุณจอร์แดน?"
"ก็เอาคุณคนสวยมาทำภรรยายังไงเล่าครับ เฮียว่า...เฮียก็บอกอุดมการณ์ของตัวเองออกไปอย่างชัดเจนแล้วนะ..."
"ฉันไม่พร้อมจะรู้สึกอะไรกับคุณทั้งนั้น ไม่ว่าจะในฐานะอะไร ฉันไม่รู้จักคุณเลยด้วยซ้ำจอร์แดน!"
ฉันว่าเขาคงดูพวกซีรีส์เกาหลีมากไปแน่ๆ เลยค่ะทุกคน!
"ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย เฮีย...สัญญาว่าจะเลี้ยงดูคนสวยจนกว่าคุณคนสวยจะพร้อมยอมเป็นภรรยาของเฮียคนนี้ และเฮียก็ไม่ได้มีความคิดที่จะขืนใจคุณคนสวย และเฮียอยากที่จะทะนุถนอม จนคุณคนสวยพร้อมที่จะเป็นของเฮีย ของเฮียที่แปลว่าของเฮียคนเดียว"
นี่ก็พูดเอาซะตัวเองหล่อเลยนะพ่อคุณ ลืมไปแล้วมั้งว่าลักพาตัวชาวบ้านเขามาเองอะ!
"แถวบ้านฉันเขาเรียกกันว่าเลี้ยงต้อยค่ะคุณจอร์แดน"
"ถูกต้องแล้วครับ เพราะคุณคนสวยยังไม่พร้อม เฮียก็เลย...ต้องเลี้ยงต้อยคนสวยยังไงละครัย" ดูท่าทางการหลิ่วตาวิบวับของเขาสิทุกคน! เชื่อฉันหรือยังละว่าเขามันคนเจ้าเล่ห์เพทุบาย!
"เฮีย...เต็มใจที่จะส่งเสียให้ว่าที่เมียของเฮียได้เรียนหนังสือด้วยนะครับ" เมื่อเห็นฉันเงียบไปเขาก็ยื่นข้อเสนอใหม่ที่ฟังดูน่าสนใจออกมา
"ตกลง" และสิ่งนั้นมันก็ทำให้ฉันรีบตอบรับทันทีโดยที่ไม่ต้องเสียเวลาคิด
"ก็แค่นี้" เขาฉีกยิ้มอย่างผู้ชนะ ชิ! คนเขาอยากมีความรู้หรอกนะถึงยอมตกลงรับข้อเสนอที่จะอยู่ด้วยอะ ไม่ได้อยากเป็นภรรยาของคุณสักหน่อย!
"แล้ว...คุณจะให้ฉันไปเรียนที่ไหน ไม่เอาธัญศิลานะฉันมีเหตุผลส่วนตัวที่บอกคุณไม่ได้จริงๆ"
"โรงเรียนมัธยมปลายซีเซอร์เนียร์จูเนียร์" .
"โรงเรียนนั้นค่าเทอมแพงมากนะคุณ จ่ายค่าเช่าคอนโดได้สองเดือนเลยมั้งน่ะ" พูดแล้วก็อยากจะเห็นหน้าไอ้เจ้าของโรงเรียนที่ออกค่าเทอมเหยียบแสนนี้จังเลยทุกคน โรงเรียนเอกชนแท้ๆ แต่กลับเก็บค่าเทอมยังกะโรงเรียนนานาชาติแหนะ!
"คุณไม่ต้องจ่ายเพราะผมเป็นเจ้าของโรงเรียน"
"อะไรนะ!" โถ... เคยขอพรมาก็หลายข้อแต่เสือกมาสมหวังตรงข้อที่ได้เห็นหน้าของเจ้าของโรงเรียนนี่นะ กระเจี๊ยบเอ๋ยกระเจี๊ยบ!
"คุณได้ยินน่า..? โรงเรียนมัธยมปลายซีเซอร์เนียร์จูเนียร์กับมหาวิทยาลัยซีเซอร์เนีย ผมนี่แหละที่เป็นเจ้าของ"
"แล้วทำไมคุณถึงไม่ให้ลูกคุณไปเรียนที่นั่นล่ะ" ก็ถามไถ่ดูเฉยๆ หรอก...ไม่ได้อยากรู้เลยสักนิด! แต่รู้สักหน่อยก็ดีเหมือนกันจะได้นอนหลับฝันดี
"ลูกชายคนเล็กของเฮียมันอยากจะเรียนที่เดียวกับลูกของน้องชายเฮียน่ะ"
"ถามได้ไหมว่าชื่ออะไร"
"เสน่ห์"
"คุณพูดว่าอะไรนะ!" กรรมของกู กรรมของกู เวรกรรมจริงๆ ถ้าโลกมึงจะกลมขนาดนี้มึงก็ฆ่าอีเจี๊ยบทิ้งไปซะเลยเถอะ!
"เฮียมั่นใจว่าคนสวยได้ยินครับ แล้วจะตกใจทำไมขนาดนั้นเอ่ย เฮียเลยพลอยตกใจไปด้วยอีกคนเลยเนี่ย" ไม่ตกใจให้สิ้นใจไปเลยละพ่อ! ฉันจะได้หมดเวรหมดกรรมไปสักที!
"เธอเป็นเพื่อนรักของฉัน ถ้าเขารู้ว่าฉันมาหมกตัวอยู่ที่คอนโดคุณ เพื่อนฉันจะคิดยังไงกันคุณจอร์แดน!" ไอ้โชคชะตานี่มันยังไงนะ พยายามที่จะตีตัวออกห่างเพื่อที่จะไม่ให้เพื่อนต้องมาลำบากเพราะตัวเองแล้วแท้ๆ แต่ยังดันขีดเขียนโชคชะตาให้ฉันกับเสน่ห์วนมาเจอกันอีกจนได้
ถ้าดวงมันจะสมพงศ์กันขนาดนี้ก็จับคู่กูไปเป็นเมียอีเหน่มันเลยเถอะ!
"ก็บอกไปว่าคนสวยเป็นเมียเฮียก็จบ"
"แต่ฉันไม่ใช่เมียคุณนะคุณจอร์แดน!" ฉันแหวอย่างไม่พอใจกับสิ่งที่เขาพึ่งจะพูดออกมา นี่เขาต้องกินอะไรเป็นอาหารนะถึงได้พูดจาอะไรที่มันสิ้นคิดออกมาได้แทบจะตลอดเวลาแบบนี้!
"จะไปสมัครเรียนไหมครับคนสวย" เขาเปลี่ยนเรื่องเฉยเลยค่ะทุกคน เขามัน! ไอ้แก่หัวทองหน้ามึน!
"คุณจอร์แดน!"
"ไม่อยากเรียนหนังสือแล้วก็ไม่เป็นไร รอบรรลุนิติภาวะเมื่อไหร่ก็ไปจดทะเบียนสมรสกันกับเฮียนะครับคนสวย" เขาพูดและทำท่าว่าจะเดินออกไป มันถึงทำให้ฉันพึงระลึกได้แล้วว่าบางครั้งการกำขี้มันก็ดีกว่ากำตด!
"เออๆ! ปะ...ไป ไปก็ได้!"
"ก็แค่นี้ ฮี่ๆ" เขาหัวเราะออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ และสิ่งนี้มันก็ทำให้ฉันยิ่งเกลียดเขามากขึ้นไปกว่าเดิมอย่างไม่ต้องสงสัย!
เฮียแดน...เจ้าเล่ห์สุดไรสุด😁😆
- Writer
